Μην απλώνεσαι ρε παιδί μου

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στον – συνήθως – λευκό στρέιτ άνδρα που απλώνεται περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε.

Υπάρχουν αρκετά πράγματα σε τούτη τη ζωή που θα μπορούσαν να μου ανεβάσουν το αίμα στο κεφάλι μέσα σε δευτερόλεπτα. Είναι κάτι που προσπαθώ να αλλάξω και να βελτιώσω, όμως στο τέλος της ημέρας, είμαι απλά άνθρωπος και έχω τις αδυναμίες μου.

Ένα από αυτά τα πράγματα είναι όταν κάθομαι δίπλα σε έναν άνδρα, χωρίς να υπάρχει ευδιάκριτο διαχωριστικό ανάμεσά μας, κι εκείνος – πασάς ίδιος – απλώνει τα πόδια του τόσο, που οριακά καλύπτει και τη δική μου θέση. Ατάραχος. Μακάριος. Απολαμβάνοντας τη στιγμή.

Μπορεί να σου έχει τύχει. Στο λεωφορείο, στο μετρό, σχεδόν σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς δηλαδή. Εμένα μου έτυχε τελευταία φορά μόλις χθες, κατά τη διάρκεια συναυλίας. Απλά ήθελα να περάσω καλά στο θέατρο Λυκαβηττού, όμως η ψυχουλίτσα δίπλα δεν έλεγε να μείνει στη θέση του.

Και ξέρεις τι με κάνει πιο έξαλλη; Το γεγονός ότι η στοιχειώδης ευγένειά μου δε με αφήνει να τον κοιτάξω υποτιμητικά και πάντα προσπαθώ διακριτικά και αλλάζοντας πενήντα στάσεις και θέσεις στα πόδια μου, να δείξω τη δυσαρέσκειά μου. Κάτι που μας οδηγεί στο άλλο μαγικό της υπόθεσης: όσο περισσότερο χώρο του δώσεις, τόσο περισσότερο χώρο θα καλύψει. Κι όσο κι αν θες να αντισταθείς στον τυπά που νομίζει ότι μπορεί να απλώνεται δίχως να σε υπολογίζει, κάποια στιγμή προτιμάς να “μικραίνεις” παρά να νιώθεις ότι σε ακουμπά έστω και λίγο.

Δε θέλω να είμαι ο άνθρωπος που τα οδηγεί όλα στα πατριαρχικά κατεστημένα της κοινωνίας μας, όμως άνδρες όπως αυτός έχουν μεγαλώσει πιστεύοντας ότι μπορούν να καταλαμβάνουν πολύ περισσότερο χώρο από ό,τι τους αναλογεί.

Το φαινόμενο γενικά, ονομάζεται “manspreading“, ένας όρος που εμφανίστηκε πρώτη φορά πριν από μία δεκαετία+, τουλάχιστον σύμφωνα με τα δεδομένα της Wikipedia.

Μπορώ να καταλάβω το κομμάτι της ανατομίας και πόσο ξεκούραστη είναι αυτή η θέση. Μπορώ να καταλάβω το πώς ακόμα ορισμένοι θεωρούν πως είναι μία σέξι πόζα, ειδικά εάν έρχεται σε καμπάνια του Calvin Klein με τον Jeremy Allen White. Ακούω και τις φεμινιστικές φωνές που κατακρίνουν τον όρο “manspreading” ως shaming.

Όμως πρακτικά στη δική μου ζωή, έχω βαρεθεί να στέλνω μηνύματα στον κολλητό μου, ενώ είμαι στο κτελ Πάτρα – Αθήνα, λέγοντάς του “έχω κι έναν μαλάκα δίπλα μου που έχει απλωθεί και στα δύο καθίσματα“.