Μήπως χάνουμε λίγο το δάσος;

Χτες ήταν η οικονομική κρίση. Σήμερα ο κορωνοιός. Αύριο; Πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει κάτι το οποίο έχει τη δύναμη να μας αποξενώσει, ή να μας ενώσει. Αλήθεια, τι επιλέγουμε από τα δύο; Ποιο είναι το λιγότερο επώδυνο; Ποιο είναι αυτό που θα μας πάει μπροστά; Ο καναπές και το αναπαυτικό κατά τα άλλα κάθισμα στ’ αυγά μας, ή μια μετακίνηση έξι για κινήσουμε το σώμα μας; Η τηλεόραση ανοιχτή σε νον στοπ διάσταση, ή μια βιντεοκλήση με το παιδί μας, τον φίλο, τη μητέρα μας; Μια ολόψυχη στιγμή με τον εαυτό μας με ένα ποτήρι κρασί ανά χείρας, ή το διαρκές και πολλές φορές ανούσιο σκρολάρισμα στα κοινωνικά δίκτυα;

Όλα χρειάζονται, σωστά το σκέφτεστε. Ποια όμως πραγματικά έχουμε ανάγκη για να αισθανόμαστε αυτήν την πολυπόθητη αίσθηση της πληρότητας; Ναι, σε κάθε συνθήκη. Ο covid -19 μας χτύπησε ένα διαπεραστικό καμπανάκι και μας έγνεψε ειρωνικά: «Σαν την Υγεία δεν έχει. Ακούς;». Το ακούσαμε κύριε. Το καταλάβαμε. Έγινε ένα με το πετσί μας ένα χρόνο και κάτι τώρα. Χάσαμε ανθρώπους, κλειστήκαμε στα σπίτια μας, φοβόμαστε. Τι μαθαίνουμε όμως αλήθεια μέσα από όλο αυτό τελικά για εμάς; Πως θέλουμε να θυμόμαστε αυτήν την ομολογουμένως κρίσιμη, δύσκολη και επίπονη περίοδο; Σας προλαβαίνω. Το «Δε θέλω καν να τη θυμάμαι» δε μετράει σαν απάντηση. Θα τη θυμόμαστε όλες και όλοι ανεξαιρέτως. Για πάντα.

Μπορούμε να γίνουμε έρμαια της συνήθειας, να σκύψουμε το κεφάλι και να συνεχίσουμε απλά την έγκλειστη, γεμάτη περιορισμούς ζωή μας σα σωστά μαθημένα πια ρομποτάκια, μπορούμε και μέσα από τις στάχτες μας να ξαναγεννηθούμε και να ορμήξουμε μπροστά. Ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον κάθε ένα και την κάθε μια από μας. Με κάθε τρόπο και κάθε μέσο. Η ζωή δε γυρίζει πίσω. Οι κρίσεις δημιουργούν ευκαιρίες και αυτό συνέβαινε ανέκαθεν. Όσο κοιτάμε το δέντρο, αποχαυνωνόμαστε και χάνουμε το δάσος. Το ζήτημα είναι… Για πόσο;

Πρώτη δημοσίευση: csii.gr

Photo by Tonik on Unsplash