Όταν ήμουν παιδί άκουγα ένα πράγμα συνέχεια…

Γράφει η Γιώτα Γεωργοπούλου,

Όταν ήμουν παιδί άκουγα ένα πράγμα συνέχεια:

«Για να γίνεις ωραίος άνθρωπος πρέπει να σέβεσαι τη διαφορετικότητα σε κάθε της μορφή. Υπάρχουν άνθρωποι που κάθονται σε αναπηρικό αμαξίδιο αλλά με ανάστημα πιο ψηλό από το δικό σου ακόμα και αν φτάσεις τα δυο μέτρα.

Υπάρχουν άνθρωποι που δε βλέπουν αλλά με βλέμμα πιο καθάριο ακόμα και από το κρυστάλλινο νερό. Υπάρχουν άνθρωποι που δε φοράνε X-Small αλλά στην πασαρέλα της ζωής είναι Top Models. Υπάρχουν άνθρωποι μοναδικοί και γοητευτικοί που αυτό τους κάνει ξεχωριστούς και όχι στερημένους.»

Όταν ήμουν παιδί άκουγα ένα πράγμα συνέχεια:

«Μάθε να βλέπεις με τα μάτια της ψυχής. Μόνο τότε θα γίνεις ωραίος άνθρωπος. Γιατί μικρή μου, η εξωτερική ομορφιά έρχεται και φεύγει και είναι έννοια υποκειμενική.

Κάτι που θεωρώ εγώ ως όμορφο, για εσένα μπορεί να μην είναι και κάτι που βλέπεις εσύ ως υπέροχο, να μην αγγίζει διόλου τα δικά μου γούστα.»

Όταν ήμουν παιδί άκουγα ένα πράγμα συνέχεια:

«Όσα βραβεία και αν κερδίσεις, όσες διακρίσεις και αν χαρείς, την ευτυχία θα την βρεις στους ανθρώπους που ηρεμούν την ψυχή σου. Και αυτοί οι άνθρωποι δε θα είναι κλώνοι σου. Θα είναι διαφορετικοί.

Πιθανόν να έχουν λιγότερα ή περισσότερα κιλά, να βλέπουν ή όχι, να ακούν ή όχι, να μιλούν ή όχι, να μη θέλουν να κάνουν παιδιά ή να παντρευτούν, να έλκονται από άτομα του ίδιου φύλου, να μη μπορούν να σκεφτούν όπως εσύ και γενικά να μην είναι όλα όσα οι κοινωνικές νόρμες επιβάλλουν ως φυσιολογικά.

Εσύ να θυμάσαι πάντα πως τις κοινωνικές νόρμες τις φτιάχνεις μόνη σου.»

Όταν ήμουν παιδί άκουγα ένα πράγμα συνέχεια:

«Να μάθεις να είσαι Άνθρωπος ανώτερος και ευγενής. Και ο ανώτερος άνθρωπος δεν είναι αυτός που κατακτά την κορυφή αλλά αυτός που κατά τη διάρκεια της πορείας του, φροντίζει να πάρει από το χέρι όλους όσοι τον περιτριγυρίζουν, για να προχωρήσουν μαζί προς τα πάνω.»