Όταν το μόνο που παρατηρείς είναι καπνός και σκοτάδι

Κλείσε τα μάτια. Εισπνοή. Εκπνοή.

Τι νιώθεις;

Νιώθω πόνο.

Σαν να έχει ρίζες η καρδιά και ο πόνος φτάνει βαθιά.

Νιώθω φόβο.

Σαν να γίνανε φύλλα τα χέρια μου και φοβάμαι ότι θα μαραθούν και θα πέσουν.

Νιώθω θυμό.

Σαν να καίγεται το στόμα μου και ουρλιάζει.

Εισπνοή. Εκπνοή.

Τι σκέφτεσαι;

Αυτούς που μείνανε μόνοι τους. Αυτές που φοβήθηκαν μη χάσουν από την αγκαλιά τους τα μονάκριβά τους.

Τους πιστούς φίλους που δεν μπόρεσαν να σπάσουν τα δεσμά και να φύγουν.

Αυτούς που γύρισαν πίσω και τους απελευθέρωσαν.

Αυτούς που θυσιάστηκαν για το ήθος, για το καθήκον, για την αγάπη και την αλληλεγγύη.

Εισπνοή. Εκπνοή.

Τι παρατηρείς;

Καπνό, σκοτάδι.

Το ηλιοβασίλεμα θαρρείς και κλαίει και θολώνει το τοπίο.

Κάπου κάπου βλέπω ανθρώπους να κλαίνε, να φωνάζουνε, να τρέχουνε και άλλους να αγκαλιάζονται.

Εισπνοή. Εκπνοή.

Πως φαντάζεσαι να τελειώσει όλο αυτό;

Με μια αγκαλιά, δυνατή και σφιχτή. Το πρόσωπο δεν φοβάται να κρύβεται πια, λες και ξέχασε το θεριό που φοβόταν τόσο καιρό.

Μια αγκαλιά για το παιδί.

Μια αγκαλιά για τον πιστό φίλο.

Μια αγκαλιά για εκείνους ψηλά.

Μια υπόσχεση να θυμόμαστε και να μείνουμε άνθρωποι.