Ό,τι μας βουλιάζει, δεν λύνεται. Κόβεται

Λέμε και ξελέμε. Γινόμαστε φίλοι και ξεγινόμαστε. Γατζωνόμαστε σε ανθρώπους σημαδούρες για τη «σωτηρία της ψυχής μας» και μόλις βγούμε στ’ ανοιχτά και πλέον δεν τους έχουμε ανάγκη, τους αφήνουμε stand by. Πλατσουρίζουμε αμέριμνοι, απολαμβάνουμε τον ήλιο και νέες εμπειρίες και μόλις σκάσουν φουρτούνες στο όλο σκηνικό και αρχίζουμε να ξεβολευόμαστε, επιστρέφουμε σε αυτούς.

Έχουμε την εντύπωση πως θα είναι πάντα εκεί και θα μας περιμένουν καρτερικά, στα δύσκολα να ανοίξουν τις φτερούγες τους, να μπούμε μέσα σα μωρά παιδιά και να μας κανακέψουν, όμως μαντέψτε… Δεν θα είναι πάντα έτσι. Λίγο πολύ όλοι ανήκουμε στην περίφημη και πιο δημοφιλή κατηγορία ανθρώπων της εποχής μας, αυτή των βαμπίρ. Σαφώς μας υποτιμά αυτό, σαφώς είναι και μια εύκολη επιλογή, την ίδια ώρα που όλοι υποστηρίζουμε πως «ο άνθρωπος είναι για τα δύσκολα».

Νιώθουμε ευάλωτοι, μόνοι, πιθανότατα παραγκωνισμένοι και λίγοι. Κρατήστε το τελευταίο, διότι όλοι οι υπόλοιποι επιθετικοί προσδιορισμοί πηγάζουν μέσα από αυτό. Το αίσθημα της αυταξίας είναι το άλφα και το ωμέγα.

Και όταν αισθάνεσαι «λίγος», όταν οι ανασφάλειες ξεχειλίζουν και σου δημιουργούν μια ένταση που είσαι να σκάσεις, όταν προσπαθείς να βρεις λύσεις σε οτιδήποτε άλλο έξω από εσένα, αντί να «φτιάξεις» και να αγαπήσεις εσένα και όταν απλά αποζητάς ανθρώπους – σανίδες σωτηρίας να σε «υπομένουν», τότε το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις μια τρύπα στο νερό.

Υπάρχουν άνθρωποι που δε μπορούν να κοιτάξουν πέρα από αυτό, γιατί απλά δεν το δέχονται. Τους έγινε συνήθεια το βαμπιράκι μέσα τους και αρνούνται να ακούσουν το παιδί. Το παιδί που είναι μοναδικό, που επιθυμεί να γελά, να παίζει και να κάνει νέους φίλους από αγάπη και όχι από ανάγκη. Αντ’ αυτού, επιμένουν σε ένα μοτίβο που δεν ωφελεί κανένα και κυρίους τους ίδιους.

Βολεύονται σε καταστάσεις, κάνουν γούστο την «αυλή» τους, θεωρούν πως όλοι είναι υποχρεωμένοι να τους κατανοούν, ειδάλλως είναι «παράλογοι» και μόλις οι «όλοι» αρχίζουν να μυρίζονται πώς πάει η ιστορία, τότε εν τέλει σκάνε κι αρχίζουν να βγάζουν καπνούς απ’ τα αυτιά. Πάλι μόνοι, πάλι λίγοι, πάλι κάνουν πάρτι οι ανασφάλειες, πάλι πρέπει να βγουν στο στίβο ανεύρεσης νέων σημαδούρων και πάει λέγοντας.

Πρώτη δημοσίευση: enallaktikidrasi.com

Φωτό: unsplash.com