Πίστεψέ το και θα το δεις!

Κάθε φορά που σκάνε μύτη τα δύσκολα και το μυαλό με τα όσα κουβαλάει μοιραία, ή μη, γίνεται μπλέντερ θυμάμαι πάντα τον πατέρα μου να με κοιτάει με νόημα και να μου λέει «Πάρε μια ανάσα. Πίστεψέ το και θα το δεις».

Έχω πιάσει τον εαυτό μου ουκ ολίγες φορές να ανακαλώ στη μνήμη μου αυτή την κουβέντα και το πάντα πράο και ήσυχο ύφος του. Όταν είσαι στα κόκκινα, πολλές φορές μια τέτοια ατάκα μπορεί να σε φέρει στα όριά σου –δε θέλεις και πολύ!-, άλλες μπορεί να σε προβληματίσει και άλλες να περάσει και να μην ακουμπήσει. Ο γνωστός «μπαινάκης βγαινάκης» φίλος μας. Υπάρχουν όμως και οι φορές, ενδεχομένως λίγες αν δεν έχεις εμβαθύνει σε αυτή την πρακτική, που μπορεί να σε ωφελήσει. Σκέψου το…

«Πάρε μια ανάσα». Αλήθεια, πόσες συνειδητές ανάσες παίρνεις κατά τη διάρκεια της ημέρας σου και απλά… σταματάς, παύεις; Πόσες φορές, συνειδητά το τονίζω, σου λες οικειοθελώς «Κορίτσι μου, πάρε μια ανάσα, το αξίζεις, κοίταξε λίγο έξω από το παράθυρο και απλά μείνε σε αυτή τη στιγμή»; Ναι, καλά κατάλαβες! Να μείνεις στη στιγμή που απλά κοιτάζεις έξω από το παράθυρο και χαζεύεις λίγο ουρανό, όπως κι αν είναι. Καταγάλανος, συννεφιασμένος, μουντός, ροζ μοβ…

Έξω από το παράθυρο πιθανώς θα δεις και άλλα σπίτια, κτήρια, δέντρα, λουλούδια, αυτοκίνητα, ζώα, ανθρώπους, ζωές. Να κινούνται στο χώρο, να τρέχουν, να επιταχύνουν, να επιβραδύνουν, να προχωρούν, να συνεχίζουν, να προσπαθούν. Παρατήρησε. Παρατήρησε και κάνε το συνειδητά. Ναι, οι ρυθμοί πάντα θα είναι φαινομενικά γρήγοροι και πάντα θα αισθάνεσαι ότι δεν προλαβαίνεις. Να ολοκληρώσεις το Χ project στη δουλειά, να πας τη μικρή στον παιδίατρο, να μαγειρέψεις για την επόμενη μέρα, να μη ξεχάσεις να καλέσεις τη Χριστίνα που χώρισε και σε έχει ανάγκη, να βρεις μια στιγμή για ΣΕΝΑ.

Αν ανοίξεις όμως λίγο τον φακό και δεις τη μεγάλη εικόνα, θα αισθανθείς ταπεινότητα, μέρος του όλου, θα καταλάβεις πως δεν είσαι μόνη, ή η μόνη που τρέχει, σταματά, επιβραδύνει, επιταχύνει, γελά, έχει ευθύνες, θέλω, ανάγκες. Οι αναπνοές βοηθούν στην εστίαση και αυτό δεν είναι κάτι νέο. Μας βοηθούν να ρίξουμε ρυθμούς, να μείνουμε στο αέναο, απόλυτο τώρα, δώρο ζωής και έπειτα απλά να συνεχίσουμε, ή… να το πάμε απ’ την αρχή. Στην εκπνοή, ένα «Μπορώ!» είναι πάντα καλοδεχούμενο. Δοκίμασέ το και χαμογέλα. Χαμογελαστό «μπορώ»!

Πίστεψέ το και θα το δεις το χαμογελαστό «μπορώ» σου. Πίστεψέ το και θα αισθανθείς ταπεινότητα και μέρος του όλου. Πίστεψέ το και θα σε δεις να ολοκληρώνεις το project με επιτυχία που τόσο κόπιασες και όλοι στη δουλειά το περίμεναν με αγωνία. Θα δεις επίσης τη μικρή σου να χαμογελά στην επιστροφή από τον παιδίατρο –με βάση τα λεγόμενα της μοιάζει με τον Άγιο Βασίλη και είναι ο καλύτερος μεγάλος της φίλος!-, θα δεις το ζεστό βλέμμα του συντρόφου σου στη θέα του παστίτσιου σου να πετάει καρδούλες, θα δεις και τη Χριστίνα σε μια βίντεο κλήση κάπως να ηρεμεί μετά το χωρισμό –αφού στα είπε όλα και ξέσπασε!-. Τέλος, θα δεις εσένα να απολαμβάνεις εσένα και το πόσο ολόψυχα είσαι εκεί σε κάθε στιγμή. Με τα πάνω, τα κάτω, τα ίσια.

Όλες οι στιγμές και περίοδοι καλοδεχούμενες. Life is life άλλωστε! Και είναι πάντα «οκ» και το μαύρο και το άσπρο και το ροζ. Σκέψου όμως… κατά πόσο μας ορίζουν το μαύρο, το άσπρο και το ροζ; Κατά πόσο μας ορίζουν όλα όσα συμβαίνουν εκεί έξω; Μήπως είναι ζήτημα οπτικής; Μήπως χρειάζεται ένα στάδιο πριν το κεφάλι γίνει μπλέντερ να ανοίγεις το φακό και να κοιτάζεις τη μεγάλη εικόνα; Πάρε μια ανάσα, μείνε στη στιγμή, χαμογέλα και σκέψου το!

Συνεχίστε ολόψυχα!

Πρώτη δημοσίευση: businessmum.gr

Φωτό: unsplash.com