Πώς μπορείς να χαρείς το μεσοκαλόκαιρο εν μέσω αναταραχών

Οι ημέρες που εκτείνονται από την πύλη του θερινού Ηλιοστασίου που μόλις διανύσαμε έως την γιορτή του Lammas ή αλλιώς του Πρώτου Θερισμού (1 Αυγούστου), είναι αυτό που ονομάζουμε μεσοκαλόκαιρο. Ποτέ δεν είναι ο ήλιος πιο γλυκός, οι ημέρες περισσότερο ιερές, και στην δική μας χώρα, τα ακρογιάλια μας καλούν τις μακριές ώρες μιας ημέρας που δεν μοιάζει να έχει τέλος, σαν σειρήνες. Υπάρχουν όμως σειρήνες μόνο στην θάλασσα;

Φέτος, είχα την τύχη να ταξιδέψω στην Αγγλία τις ημέρες του Ηλιοστασίου και περνώντας το δειλινό από τον Τάμεση, ή τα απογεύματα κάτω από κάποιο βαθύ φύλλωμα οξιάς συχνά αισθάνθηκα τα πνεύματα του νερού, των δέντρων και των αγρών να αναδεύονται και να με καλούν με την άγρια χαρά τους να γιορτάσουμε. Τι; Μα την ζωή φυσικά που θριαμβεύει. Γιατί αυτό πάνω και πέρα από όλα είναι το Μεσοκαλόκαιρο. Ο θρίαμβος του φωτός, που πολεμά το σκοτάδι και γιορτάζει την ζωή. Να που φέτος όμως το σκοτάδι, δίνει την δική του αλόγιστη μάχη.

Πόσο μακριά (μας) είναι ο πόλεμος;

Ο Goerge Orwell έγραφε το 1937 «Κάθε πόλεμος, όταν έρθει ή και πριν έρθει, παρουσιάζεται ως πράξη αυτοάμυνας εναντίον ενός μανιακού δολοφόνου». Και προφανώς δεν έχει αλλάξει ο κόσμος στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, μιας που οι ξαφνικές επιθέσεις στο Ιράν που μας ξάφνιασαν όλους, έτσι παρουσιάστηκαν (άλλη μια φορά), ως πράξεις αυτοπροστασίας.

Όπως και να έχει, βρισκόμαστε πάλι θεατές σε έναν νέο παράλογο πόλεμο, όπου μας σέρνουν άπληστοι ηγέτες που δεν υπολογίζουν ούτε την ανθρώπινη ζωή, ούτε την ιερότητα το πλανήτη μας. Παράλληλα οι άμαχοι στην Γάζα, την Ουκρανία και αλλού συνεχίζουν να υποφέρουν. Το θέμα με τον πόλεμο είναι πως όσο μακριά από σένα και αν ξεσπά, δηλητηριάζει την ζωή παντού. Γιατί;

Γιατί όπως έλεγε συχνά στα βιβλία του ο υπέροχος Tom Robbins, όλοι μας κολυμπάμε στην ίδια κοσμική σούπα. Και φέτος αυτή η σούπα βράζει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιδράσει κανείς σε όλα αυτά, κανείς όμως δεν μοιάζει σωστός. Μπορείς να πεις «Ακυρώνεται το καλοκαίρι» και να αφιερώσεις την σκέψη και τον χρόνο σου να αγωνιάς παρακολουθώντας ειδήσεις. Ή μπορεί πάλι να πεις, «Χρωστάω στον εαυτό μου, λίγη ανεμελιά κοντά στην θάλασσα», και να αποσυνδεθείς από όσα συμβαίνουν. Μπορείς να κλείσεις το κινητό, το laptop. Όμως αν είσαι σαν κι εμένα, ένας μέσος άνθρωπος με μέση ενσυναίσθηση, ούτε το ένα σου κάθεται καλά, ούτε και το άλλο.

«Όταν ξεσπά βία υποφέρουν όλοι»

Αν δεν κοιτούσαν όλοι την δουλειά τους την ώρα που ο Χίτλερ καταδυόταν στην βία στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας του, θα μπορούσε να είχε ξεσηκωθεί ο μισός λαός της Γερμανίας και να μην είχαμε φτάσει στον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και όμως ακόμη και τις ημέρες των μεγάλων βομβαρδισμών του Λονδίνου, οι Βρετανοί συνέχιζαν να ερωτεύονται, να κυκλοφορούν και να κάνουν όνειρα με ανώφελη γενναιότητα. Που βρίσκεται λοιπόν το μυστικό;

Σύμφωνα με τις αρχές του Βουδισμού όταν ξεσπά βία υποφέρουν όλοι, τα θύματα και οι θύτες, και γι’ αυτό είναι σημαντικό να την καταδικάζουμε από όπου και αν προέρχεται. Από την άλλη και πάλι ο Βουδισμός μας διδάσκει ότι για να επέμβεις θετικά σε οποιαδήποτε κατάσταση είναι αναγκαία η αυτοκυριαρχία και η ηρεμία. Έχουμε χρέος, ό,τι και αν συμβαίνει, να γιορτάζουμε την ζωή, να βγαίνουμε στην φύση και να απολαμβάνουμε την σύνδεση με τους αγαπημένους μας τόπους και ανθρώπους γιατί αυτή είναι η βάση της προσωπικής μας πνευματικότητας.

Ίσως είναι καιρός λοιπόν να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι δυο διαφορετικά πράγματα, ιδέες, καταστάσεις μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα. Μπορείς να χαίρεσαι το φως, και ταυτόχρονα να σε θλίβει το σκοτάδι. Μπορείς να απολαμβάνεις μια όμορφη μέρα και ταυτόχρονα να συμπονάς αυτούς που πονάνε. Μπορείς να φροντίζεις τον εαυτό σου και να εξεγείρεσαι για το δίκιο των άλλων.

Το κλειδί σε όλα αυτά είναι η συμπόνοια, που υπερνικά τα πάντα. Και η ανώφελη γενναιότητα. Μην ξεχνάς Ηλιοστάσιο σημαίνει πως ο Ήλιος στέκεται ακίνητος. Από την μια το σκοτάδι, από την άλλη το φως. Μπορούν να υπάρχουν ταυτόχρονα.

Φιλιά,

Witchella