Ο μύθος του φυσιολογικού

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι το «φυσιολογικό» δεν είναι τίποτα άλλο παρά η άρνηση του εαυτού μας, βαφτισμένη «ασφάλεια»; Από νωρίς μας έμαθαν να φοβόμαστε τη φωνή μέσα μας. Να αντιμετωπίζουμε με καχυποψία το ένστικτό μας. Να θεωρούμε την καρδιά μας επικίνδυνη, γιατί ίσως και να μην ξέρει. Κι όμως, η καρδιά μας ξέρει ακριβώς που πρέπει να πάμε, απλά δεν μας το λέει με λέξεις. Το φωνάζει με πόνο κάθε φορά που μένουμε εκεί που δεν ανήκουμε. Μας δείχνει με ταχυπαλμία ποιο δρόμο να πάρουμε κι εμείς την πνίγουμε με τη λογική. Και κάπως έτσι, μαθαίνουμε να επιβιώνουμε… αλλά ξεχνάμε να ζούμε.

Αλήθεια πες μου, τι αξία έχει το «φυσιολογικό», αν σε κρατάει μακριά από τον αληθινό σου προορισμό; Τι κερδίζεις όταν όλοι σε θαυμάζουν, αλλά εσύ δεν νιώθεις κανέναν ενθουσιασμό; Η καρδιά σου δεν ήρθε εδώ για να εγκριθεί. Ήρθε για να δημιουργήσει, να νιώσει, να ρισκάρει, να αγαπήσει στα άκρα. Ναι, θα πονέσεις. Αλλά μόνο έτσι θα μάθεις τι σημαίνει να είσαι ζωντανός. Σταμάτα να επιλέγεις το «ασφαλές» όταν μέσα σου ουρλιάζει το «αληθινό». Ακολούθησε την καρδιά σου, ακόμα κι αν τρέμεις. Ακολούθησέ την σαν μια μελωδία που σου ψιθυρίζει το επόμενο βήμα, ακόμα κι αν είναι αβέβαιο. Και τότε να είσαι σίγουρος ότι θα βρεις το φως που σου αξίζει.