Ορατότητα

Υπάρχουν άνθρωποι που κοιτάζουν και άνθρωποι που «βλέπουν». Υπάρχουν αυτοί που παραμένουν στα προφανή στη λογική «έως εδώ πάω ή μου επιτρέπω να πάω» και άλλοι που διαβάζουν πίσω από λέξεις, αμήχανες κινήσεις και ανάσες και πάνε ένα βήμα παραπέρα. Η διαφορά τους είναι η πρόθεση και η διάθεση και τελικά το κατά πόσο είναι έτοιμοι να νιώσουν και να σε κάνουν να νιώσεις κι εσύ.

Γιατί όταν ο άλλος «σε βλέπει» νιώθεις και δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό από αυτό. Κι όταν νιώθεις ότι ο άλλος σε βλέπει, ξαφνικά υπάρχεις σαν «όλο». Όχι η μια πτυχή σου που βολεύει, ή η άλλη που είναι φροντιστική, σέξι, βαριά, σκεπτική. Όλες. Μαζί. Ταυτόχρονα. Χωρίς μάσκες, προσποιήσεις ή φίλτρα. Χωρίς «πρέπει». Απελευθερωτικό; Είναι… και είναι και σπάνιο. Γιατί όταν νιώθεις πως μπορείς να είσαι όλα όσα είσαι χωρίς περιττές εξηγήσεις, ενοχές ή αχρείαστες δικαιολογίες, τότε είναι σαν ολόκληρο το σύμπαν να σου χαμογελά: «Είσαι εδώ, παρούσα, σε βλέπω, είσαι αρκετή, είσαι γεμάτη, προχώρα!».

Χρειαζόμαστε κάποιον να μας «δει» τελικά για να τα νιώσουμε όλα αυτά; Δε ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως όταν συναντάμε ανθρώπους «καθρέφτες» είναι μαγεία. Μια μαγεία ικανή να σε κάνει να νιώσεις αείζωη.

Υγ. Ο βασικότερος λόγος που οι σχέσεις στα χρόνια μας διαλύονται, ξεφτίζουν ή τελικά ξεφτιλίζονται δεν είναι οι δυσκολίες, η ρουτίνα και άλλα «προφανή» αλλά το ότι σταματήσαμε να «βλέπουμε» τους ανθρώπους μας και ξεκινήσαμε απλά να κοιτάμε.