«Τρίχες είναι!»

Ανήκω σε αυτή τη μαγική ομάδα ανθρώπων που υποστηρίζουν με όλη τους την καρδιά ότι οι αλλαγές (μεγάλες και μικρές) ξεκινούν από το κεφάλι. Κυριολεκτικά. Θέλω αέρα ανανέωσης; Φωτίζω. Θέλω να αφαιρέσω ένα “βάρος” από πάνω μου; Κόβω. Επιθυμώ ριζική αλλαγή; Γυρνάω το φυσικό καστανό (ή ότι έχει απομείνει από αυτό) στο μπλε του βυθού (#truestory!). Τρίχες είναι όλα αδερφή μου. Τρίχες.

Και για να μη σε αφήσω με την απορία, στα χρόνια με έχω δει με μαύρο κορακί, κατακόκκινο της φωτιάς, μπλε του βυθού, βουργουνδί, μοβ και φυσικά, τα φυσικά μου καστανά σε όλες τις αποχρώσεις τους. Πολλές οι αλλαγές, πολλές οι επισκέψεις στο κομμωτήριο, πολλά τα ευρώ, αλλά δε βαριέσαι… σαν το συναίσθημα που σε κοιτάζεις στον καθρέφτη και σε βλέπεις ολοκαίνουρια, δεν έχει (πόσο μάλλον όταν ξέρεις ότι αυτό συνεπάγεται «μια νέα εποχή»). Γνωρίζεις ακριβώς αυτό το συναίσθημα!

Και δεν είχα ιδέα το Σάββατο που μας πέρασε, ότι ο πολύωρος και εφ’ όλης καφές με την κολλητή μου θα με οδηγούσε στο κομμωτήριο. Και δεν είχα ιδέα επίσης πόσο ανάγκη τελικά είχα από μια αλλαγή. Αυτό που ξέρω είναι ότι άνοιξα την πόρτα, κοίταξα βαθιά στα μάτια τον κομμωτή μου, του έδειξα το πρόσωπό μου και είπα εμφατικά «Αυτό… βαρετό! Κούρασε. Πάμε γι’ άλλα!». Και πήγαμε. Και κάπως έτσι, έγινε η αρχή…

ps. 1: Όλες οι σπουδαίες αλλαγές προϋποθέτουν χάος και αποτυπώνονται εκ πρώτης σε τρίχες.

ps. 2: Οι φίλοι είναι τα μάτια που (σε) βλέπουν πεντακάθαρα και όταν “θολώνεις” είναι βάλσαμο σωστό. 

ps. 3: Έκανα αφέλειες, ωραίες είναι!