Διοχετεύοντας δημιουργικά το θυμό μου στα social: Μια αληθινή ιστορία

Το να κάνεις Τέχνη τα συναισθήματά σου είναι ευλογία. Άλλοι ζωγραφίζουν, άλλοι πλέκουν, άλλοι τραγουδούν και χορεύουν, εγώ γράφω. Και ξέρεις κάτι; Με βοηθά πολύ. Δε με εξελίσσει μόνο σε επίπεδο γραφής, αλλά με στηρίζει και σε ψυχολογικό επίπεδο.

Το να διοχετεύεις τα αρνητικά σου (κυρίως) συναισθήματα σε κάτι δημιουργικό και εκεί που μια ώρα πριν έβγαζες καπνούς από τα αυτιά, μια ώρα μετά να είσαι ζεν και έχεις να κάνει λίγο και την αυτοκριτική σου σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας βοηθά να δεις ένα κλικ πιο καθαρά και μάλιστα… δημιουργώντας!

Προσοχή! Δεν αναφέρομαι σε ρητορική μίσους. Μιλάω ξεκάθαρα για έκφραση συναισθημάτων. Είτε θετικών, είτε αρνητικών. Δεν πάει καιρός που έπιασα τον εαυτό μου να το κάνει ξανά μετά από καιρό. Δεν έγραψα κάποιο άρθρο σχετικά με αυτό που βίωσα. Κάτι με ώθησε απλά να το ποστάρω στο Facebook και το Instagram.

«Γενικά η ειρωνεία έχει πολλή πλάκα. Ειδικά αν ρίξεις μια ματιά στις ζωές των ανθρώπων που προσπαθούν -μάταια- να την ασκήσουν, νομίζοντας μάλιστα πως κάνουν και τέχνη» έγραψα.

Κοντολογίς, είχα ενοχληθεί από κάτι όπως μπορείτε να καταλάβετε και απλά ήθελα κάτι να «πω», να τα «βγάλω από μέσα μου», να «ξεσπάσω» το θυμό μου. Θα μου πείτε… «Δε μπήκες σε διαδικασία να το συζητήσεις με το άτομο που σου προκάλεσε το θυμό;». Ναι, αυτό είναι το comme il faut, ωστόσο ήταν ένα άτομο που δε με ενδιέφερε και πολύ, άλλωστε η συνθήκη με ενόχλησε, επομένως απλά δημιούργησα ένα «ρητό» μετά από ώρα εκφράζοντας τη γνώμη μου ανοιχτά και ένιωσα καλύτερα. Τόσο απλά.

Θα το έχεις κάνει σίγουρα κι εσύ… Σκέφτεσαι κάτι, κάτι θες να εκφράσεις, αισθάνεσαι ότι πνίγεσαι κάπως και θες να το μοιραστείς και τσουφ. Το ποστάρεις. Δεν είναι κακό. Βέβαια δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως ότι γράφει, δε ξεγράφει.

Ό,τι μας κάνει να αισθανόμαστε καλά, αυτό πρέπει να κάνουμε. Ό,τι μας απελευθερώνει έστω στιγμιαία. Αδιαπραγμάτευτα μια κουβέντα με έναν καλό φίλο, με το σύντροφό μας, με κάποιον ίσως ειδικό ψυχικής υγείας –αν τον χρειαζόμαστε- βοηθά περισσότερο και σίγουρα πιο σφαιρικά στη διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων, όμως εγώ μιλάω απλά για τη στιγμή.

Θυμώσαμε, βγάλαμε καπνούς από τα αυτιά, θέλαμε να μοιραστούμε τη σκέψη μας, ποστάραμε, πήραμε και ένα κάρο like και τέλος. Μοιραστήκαμε. Αυτό έχει σημασία. Γιατί το είχαμε ανάγκη. Για όποιους λόγους…

Και αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε εδώ είναι πως σαν το «μοιράζειν» δεν έχει. Είναι υγεία. Και υγεία σημαίνει να εκφράζεσαι με όποιον τρόπο και μέσο επιλέξεις συνετά και συνειδητά με σκοπό να αισθάνεσαι, να λειτουργείς και να είσαι ελεύθερος.

Την επόμενη φορά που ίσως σκεφτείτε πως αυτό που θέλετε να ποστάρετε είναι «κακία», είναι «καρφί για κάποιους», είναι «whatever», αν οι σκέψεις κρατήσουν πολύ, μην το κάνετε. Αν όμως είστε να σκάσετε και θέλετε να το μοιραστείτε, με το καλό! Ο κόσμος πάντα θα βρίσκει κάτι και κάποιον να κρίνει, το θέμα είναι εμείς να στηρίζουμε τις όποιες επιλογές μας. Ω ναι! Και το ποστ.

Πρώτη δημοσίευση: csii.gr

Φωτό: unsplash.com