Λία: Η ζώνη άνεσης μόνο άνετη δεν είναι

Γράφει η Λία Μπισμπίκη

Η δική μου ζώνη άνεσης λεγόταν τράπεζα, τόσο απλά. Προσλήφθηκα μέσω της νόμιμης οδού (αγγελία – συνεντεύξεις – τεστ) το 2008 και έμεινα έως το τέλος του 2017.

Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια κολυμπούσα ή μάλλον επέπλεα στα λιμνάζοντα νερά της άνεσης και της υποτιθέμενης «ασφάλειας».

Μπορεί ο άνθρωπος να μείνει στάσιμος για 10 χρόνια;

Φυσικά και μπορεί! Εγώ έμεινα για τα 5 πρώτα χρόνια σε ένα Τμήμα της Διεύθυνσης Οργάνωσης της τράπεζας με πολύ καλή φήμη και status, όπως λένε και στη γλώσσα του corporate περιβάλλοντος.

Το πρώτο μεγάλο κύμα ήρθε και με αναποδογύρισε το Γενάρη του 2014, στη συγχώνευση της τράπεζας με μια άλλη συνεργαζόμενη. Έτσι, ένα πρωί κυριολεκτικά με σήκωσε από την καρέκλα η τότε νέα Διοίκηση που ανέλαβε εξουσία.

Με το «χαίρω πολύ», μου είπαν ότι λόγω αναδιοργάνωσης θα πρέπει να μετακινηθώ την ίδια μέρα στο Τμήμα Παραπόνων. Οπότε, μάζεψα τα πράγματά μου χωρίς δεύτερη κουβέντα και παρέδωσα λάπτοπ σε μία εξωτερική συνεργάτιδα τους, στην οποία έκανα και το handover. Στην ερώτηση μου «Γιατί τώρα και γιατί εγώ;» δεν πήρα καμία απάντηση.

Τους επόμενους μήνες, οι οποίοι τυχαία συνέπεσαν και με προσωπικά μου δυσάρεστα γεγονότα, εργαζόμουν καθημερινά στο Τμήμα Παραπόνων. Αν και στο Τμήμα αυτό απαντούσαμε γραπτώς αποκλειστικά και μόνο στα γραπτά παράπονα, κάποιες φορές η τότε Διευθύντριά μου ζητούσε να έχω και τηλεφωνική επικοινωνία με πελάτες. Παράλληλα, συνέχιζα να διεκπεραιώνω εργασίες που θα έπρεπε να αναλάβει η εξωτερική συνεργάτιδα, καθώς μου ζητήθηκε ταυτόχρονα με τα παράπονα να υποστηρίζω και εκείνη.

Για να μην τα πολυλογώ, ήταν ένας καθημερινός εφιάλτης που κράτησε 9 μήνες. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, έγινε η επίσημη συγχώνευση των δύο τραπεζών κάτω από μία μεγαλύτερη «Τράπεζα Όμιλο» και η νέα διοίκηση «του Ομίλου» πλέον, αφιέρωσε το χρόνο να κάνει με όλους μας ατομικές συνεντεύξεις.

Στη συνέντευξη είδαν το βιογραφικό μου και απόρησαν για ποιο λόγο έγινε η δική μου μετακίνηση. Με ρώτησαν ευθέως αν θέλω να επιστρέψω σε παρόμοιο ρόλο που είχα πριν τα παράπονα (δηλαδή όλα τα προηγούμενα χρόνια) στο Τμήμα Διασφάλισης Ποιότητας.

Η ζώνη άνεσης δεν είναι ποτέ άνετη, ζεστή, οικεία

Η απάντηση ήταν ένα τεράστιο «ΝΑΙ» και πράγματι ένα μήνα μετά, η τόσο δύσκολη περίοδος που είχα αντέξει έλαβε απότομα τέλος. Είχε τελειώσει στην πράξη και μόνο, γιατί στο δικό μου μυαλό συνειδητοποίησα ένα τεράστιο μάθημα: Η ζώνη άνεσης δεν είναι ποτέ άνετη, ζεστή και οικεία, όπως λένε. Είναι μια παγίδα επιβίωσης, ένα «τριπάκι» που μπαίνεις και ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε πετάξει έξω ή να σε καταπιεί.

Τη μέρα εκείνη αποφάσισα να φύγω με το επόμενο πρόγραμμα εθελούσιας αποχώρησης και όντως το έκανα δύο χρόνια μετά. Εννοείται ότι με την απόφασή μου αυτή, οι πολύ δικοί μου άνθρωποι δε χάρηκαν. Άκουσα αντιρρήσεις, καταστροφολογίες λόγω του ότι είχα τότε γεννήσει την κόρη μου.

«Μα θα χάσεις τα σίγουρα; Θα χάσεις τις παροχές; Θα καταστραφεί ζωή σου, η οικογένεια σου!». Εγώ ωστόσο ήξερα ότι φεύγω γιατί δεν θέλω να ξανά περάσω κανέναν εφιάλτη παράνοιας και αδικίας που θα με κρατά ξύπνια τη νύχτα.

Κάπως έτσι, είχε μόλις ξεκινήσει το δικό μου ταξίδι για την… επόμενη ζώνη μακριά από την «άνεση»!