Γιατί μου δίνεις συμβουλές που δε ζήτησα;

Απόγευμα και είμαι στον καναπέ μου. Κάποιος μου έχει τσιτώσει το νευρικό σύστημα και προσπαθώ να ψυχαναλύσω το σκηνικό μόνη μου, ώστε να φύγει γρηγορότερα η αρνητική ενέργεια.

Μία ερώτηση όμως μου έρχεται στο μυαλό: Πώς θα ήταν άραγε η ζωή εάν δεν πεταγόταν κάθε πέντε δευτερόλεπτα ένας άσχετος, να μου δώσει τη συμβουλή που ΔΕ ζήτησα;

Συγνώμη για τα κεφαλαία, όμως πραγματικά… Γιατί;

Ίσως αυτοί οι άνθρωποι να με πέτυχαν παλαιότερα σε αδύναμη φάση και να πιστεύουν πως ακόμα έχω ανάγκη από νουθεσία.

Ίσως είναι το mansplaining κι αυτή η άκρατη επιθυμία να μεταδώσουν τη γνώση που έχουν (;).

Ίσως κάνουν προβολή πάνω μου δικών τους ανασφαλειών.

Ίσως φταίει που εγώ δεν έχω βάλει ορατά και αυστηρά όρια.

Ίσως είναι απλά, επειδή παραγνωριστήκαμε.

Το βασικότερο όμως που με ενοχλεί ξέρεις ποιο είναι;

Το ένστικτό μου, που φωνάζει πως αυτή η συμβουλή δεν έχει σκοπό το καλό μου, δεν προέρχεται από πραγματικό ενδιαφέρον, είναι ένας Δούρειος Ίππος, για να ασκηθεί μία ανεπαίσθητη κριτική με χειρουργική ακρίβεια και να χώσει κάποιος τη μύτη του εκεί που δεν τον σπέρνουν.

Είναι ένας τρόπος επιβολής κάποιας άλλης κρίσης που δεν ανήκει σε μένα, αλλά που για κάποιον λόγο είναι η σωστή, γιατί κάποιος άλλος τη σκέφτηκε. Κάποιος που είναι «πιο». Πιο έμπειρος, πιο καλός, πιο επιτυχημένος, πιο οτιδήποτε θες εσύ να βάλεις σαν προσδιορισμό.

Πώς το αντιμετωπίζουμε όλο αυτό;

Υπάρχει μία κλίμακα ευγένειας υποθέτω. Μπορείς να πεις από ένα «σε ευχαριστώ, θα το σκεφτώ» μέχρι ένα «δε χρειάζομαι τη συμβουλή σου αυτή τη στιγμή».

Πριν δώσεις όμως την οποιαδήποτε απάντηση, ή σπαταλήσεις περισσότερο τον χρόνο σου, ανάκτησε τη δύναμή σου και φίλτραρε την κατάσταση. Σκέψου ποιος είναι αυτός που σου δίνει τη συμβουλή. Τι θέση κατέχει στη ζωή σου. Ποια είναι τα κίνητρά του. Μόνο έτσι θα απορρίψεις, ή θα κρατήσεις όσα άκουσες.

Αυτό όμως που (μάλλον) πρέπει να προφυλάξεις ξεκάθαρα και αυστηρά είναι η περιοχή σου, η ζωή σου, οι αποφάσεις σου, γιατί αυτά αφορούν εσένα μόνο και κανέναν άλλον. Ο καθένας ζει για τον εαυτό του.

Μην αφήνεις τον οποιοδήποτε να πιστεύει πως κάνει κουμάντο και έχει το περιθώριο να ασκεί κριτική, γιατί οχτώ στις δέκα φορές, ο ίδιος άνθρωπος θα θεωρήσει πως είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να ανοίξει πάλι το στόμα του και να πει –για πολλοστή φορά- ό,τι του κατέβει στο κεφάλι.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, όταν όντως θελήσεις συμβουλή, κριτική, μια δεύτερη γνώμη, θα τη ζητήσεις.

Photo by Nick Fewings on Unsplash