Ζήλεια μου, ζήλεια μου

Όλοι έχουμε νιώσει αυτό το αμφιλεγόμενο συναίσθημα, όλοι έχουμε αισθανθεί αυτό το σφίξιμο στο στομάχι όταν βλέπουμε ότι κάποιος κατακτά, ή έχει ήδη κερδίσει κάτι που θέλουμε πάση θυσία κι εμείς. Κι έπειτα περνάμε στη σύγκριση. Κι ύστερα μας πιάνει το «άδικο». Και στη συνέχεια αρχίζουμε τον εσωτερικό διάλογο και τη μίρλα. Και στο τέλος μπορεί και να εκνευριστούμε και να θυμώσουμε με εμάς, με τον χ,ψ και τον περιπτερά της γειτονιάς, γιατί έτσι!

Η ζήλεια είναι ένα πέρα για πέρα φυσιολογικό συναίσθημα. Ήδη από νωρίς, θυμόμαστε τον εαυτό μας παιδί να ζηλεύει τη Μαιρούλα που το φόρεμά της είναι πιο φουντωτό και πιο πορτοκαλί από το δικό μας και να γυρνάμε στο σπίτι με κλάματα και να λέμε «Θέλω κι εγώ!». Η αλήθεια είναι πως συνήθως ζηλεύουμε ότι δεν έχουμε και όταν σκάσει μύτη μπροστά μας, συνειδητοποιούμε πόσο θα θέλαμε να το έχουμε, ενώ πριν, πολλές φορές, ούτε καν το είχαμε σκεφτεί!

Αν πάμε ένα βήμα πίσω, παρατηρούμε πως η επίγευση της ζήλειας, -η οποία γενικά θεωρείται αρνητικό συναίσθημα-, είναι ο θαυμασμός, ένα υπέροχο θετικό συναίσθημα. Πόσο τυχαίο νομίζετε είναι το «Κράζεις; Θαυμάζεις!»; Τι θα συνέβαινε άραγε αν κρατούσαμε το Θαυμασμό; Αν παρατηρούσαμε τι είναι αυτό που μας ελκύει τελικά και μας οδηγεί να… ζηλεύουμε; Τι χαρακτηριστικά έχει; Πόσο απέχουμε από αυτά και τι χρειάζεται να κάνουμε για να… τα κατακτήσουμε;

Για τη ζήλεια, μιλάμε σπάνια και αυτό γιατί φοβόμαστε μη φανούμε «λίγοι», «αδύναμοι», «ευάλωτοι». Για να μιλήσουμε ανοιχτά –γενικά και ειδικά-, απαιτείται Τόλμη, Θάρρος, Σύνδεση με τον εαυτό μας. Συνήθως όλα αυτά, συν της αποδοχής και της αληθινής επικοινωνίας με το παιδί μέσα μας, μοιάζουν αρκετά πιο επίπονες, δύσκολες και καμιά φορά σκληρές διαδικασίες –πράγματι έτσι είναι-, εξού κι ασυνείδητα, σχεδόν μηχανικά απλά… ζηλεύουμε! Αν όμως ακολουθούσαμε το δρόμο των παραπάνω, τι θα μπορούσε να συμβεί; Πιστεύω αξίζει να δοκιμάσουμε!

Πρώτη δημοσίευση: ON TIME