Το καλό παιδί

«Να είσαι ευγενικός και να βοηθάς πάντα τον άλλο και πάντα με χαμόγελο», «Μην κατσουφιάζεις, οι εργατικοί άνθρωποι πάνε μόνο μπροστά, όχι οι τεμπέληδες κι αυτοί που κατσουφιάζουν!», «Να είσαι καθώς πρέπει, να προσέχεις πως ντύνεσαι, πως μιλάς, έχουν σημασία αυτά, οφείλεις να είσαι σωστή!», «Να δίνεις παιδί μου, να δίνεις και θα δεις πως πάντα θα σε έχουν κατά νου»…

Είμαι βέβαιη, πως όλα τα παραπάνω δεν τα ακους πρώτη φορά. Είμαι βέβαιη επίσης πως είτε έχεις τη στάμπα του καλού παιδιού γραμμένη στο κούτελο, είτε όχι πια, ουκ ολίγες φορές θα έχεις αναρωτηθεί σε τι εξυπηρετεί. Η αλήθεια είναι… σε τίποτα. Περισσότερο μας απομακρύνει από τον αληθινό μας εαυτό, αλλά και τους άλλους, απ’ όσο αυθεντικά μας συνδέει και αυτό γιατί, το «καλό παιδί» είναι ένας ρόλος φορετός, σωστή φούσκα. Και μπαμ.

Όταν τρέμεις την απόρριψη και η διαχείρισή της φαντάζει βουνό, όταν όλος σου ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από μια υπέροχη, φαινομενικά τέλεια εικόνα –ναι, τη δική σου!-, όταν προτεραιότητά σου είναι οι άλλοι και οι ανάγκες τους, όταν μυείσαι διαρκώς στο να μη διεκδικείς για σένα και να αποφεύγεις τις συγκρούσεις, όταν κάνεις τα πάντα –και πολλές φορές πολλά έξω από εσένα- μόνο και μόνο για να σε αποδεχτούν, όταν βάζεις τα συναισθήματά σου κάτω απ’ το χαλάκι για να μην αποκαλύψεις την ευάλωτη πλευρά σου, όταν συνέχεια υποδύεσαι ρόλους ανάλογα με τον ποιον έχεις απέναντι, τότε πες μου… Τι πιστεύεις εσύ; Έρχεσαι πιο κοντά με τον αληθινό εαυτό σου;

Το αίσθημα του «ανήκειν» και η ανάγκη όλων μας ανεξαιρέτως για αποδοχή, εκτίμηση και αγάπη είναι αδιαμφισβήτητα και… ανθρώπινα. Εδώ όμως, υπάρχουν δύο επιλογές να πορευτούμε: Να φορέσουμε τη μάσκα του «καλού παιδιού», ή να αποδεχτούμε την τέλεια ατελή φύση μας και να είμαστε αληθινοί. Και τα δύο είναι δύσκολα και θέλουν δουλειά. Αλήθεια, ποιο πιστεύεις ότι αξίζει;