Ναταλία: Να μείνω ή να φύγω;

Γράφει η Λία Μπισμπίκη

Με τη Ναταλία γνωριστήκαμε ως συνάδελφοι στο ίδιο τμήμα και από την πρώτη μέρα κατάλαβα ότι μπορώ να την εμπιστεύομαι. Ο αέρας που έφερνε μαζί της ήταν γεμάτος μουσική, θέατρο, τέχνες, ταξίδια και καλό κρασί. Πάντα την θεωρούσα ένα από τα πιο «ταλαντούχα» και θετικά άτομα που έχω γνωρίσει και ταυτόχρονα πιστή φίλη τόσο στα δύσκολα όσο και στα ευχάριστα!

Μετά το πέρασμά μας από την ίδια εργασία, η φιλία μας κράτησε στο χρόνο και πριν περίπου δύο χρόνια θυμάμαι ακόμα εκείνο τον καφέ… Ήταν μια μέρα που με λύπη μου την άκουσα ιδιαίτερα αγχωμένη να βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: «Να μείνω ή να φύγω;»

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή

Εκείνη την περίοδο εργαζόταν σε μια φαρμακευτική εταιρία και όλα όσα βίωνε ήταν λίγο… άχρωμα, άοσμα και άγευστα. Στο κατά τα άλλα πολύ αξιόλογο τμήμα και αντικείμενο στο οποίο βρισκόταν, μου περιέγραφε τον χώρο και τους συναδέλφους σαν μια «φτηνή ταινία» του ’80, με κακή αισθητική.

Το γραφείο και οι χώροι ήταν απρόσωποι, λευκοί και ο τρόπος δουλειάς θύμιζε μια πιο παραδοσιακή εποχή ως προς την οργάνωση και λειτουργία. Η φίλη μου ένιωθε ότι πραγματικά «θάβεται» σε αυτό το γραφείο και προσπαθούσε να με πείσει πόσο awkward και ξένο της ήταν το όλο περιβάλλον και πόσο δεν ένιωθε συμβατή με αυτό.

«Σαν από άλλη εποχή»

Την άκουγα με προσοχή και περιέργεια για αυτό το… σκοτεινό, σαν «από άλλη εποχή» μέρος. Την επόμενη μέρα, μπήκε στη διαδικασία να τραβήξει ένα video του γραφείου της με το έπιπλο, τον τοίχο και τον πίνακα πίσω από την θέση της, για να τον δω. Κοιτάζοντας τον παράξενο πίνακα, κατάλαβα πως κάποιες φορές δεν έχει σημασία να δούμε κάτι για να το πιστέψουμε.

Κι επίσης, για κάποιους από εμάς έχει μεγάλη σημασία ο φυσικός χώρος και το περιβάλλον, τα οποία είναι δομικά στοιχεία που αναδεικνύουν την κουλτούρα μιας εταιρίας.

Η Ναταλία λοιπόν ήταν αυτή η εργαζόμενη. Για δικούς της λόγους, έχει τοποθετήσει την φυσική αισθητική του χώρου στην κορυφή του αξιακού της συστήματος. Καταλήγοντας σε αυτό το συμπέρασμα, αποδείχτηκε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει απόλυτα σεβαστό όταν αναγνωριστεί και επικοινωνηθεί.

Τι έγινε τελικά;

Eυτυχώς η φίλη μου προχώρησε γρήγορα στη δική της μετάβαση σε άλλο χώρο και κλάδο, όπου πολύ σύντομα ένιωσε και η ίδια πιο χαρούμενη και γεμάτη! Και όχι μόνο…

Νομίζω αυτό που μου έμαθε η ιστορία της είναι πως όταν αποφασίσουμε να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας «στη δική μας βάση» και βγούμε από το οποιοδήποτε καλούπι, σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής μας πχ. στην εργασία, τότε και οι υπόλοιποι τομείς αποκτούν ένα μεγαλύτερο “boost” προς το καλύτερο.

Μπράβο στη Ναταλία και σε κάθε Ναταλία που στο τέλος ακολουθεί τις δικές της αξίες χωρίς να φοβάται να βάλει τον πήχη ψηλά σε όνειρα, επιλογές και αποφάσεις ζωής.

Και φυσικά οι ιστορίες τέτοιων ανθρώπων δε σταματούν σε ένα επεισόδιο…