Magic Me Team
Όταν γνώρισα τον Ηλία, ήταν ένας φιλόδοξος σαραντάρης, κάτοχος ΜΒΑ, ο οποίος εργαζόταν ως manager σε γνωστή πολυεθνική. Στα 15 χρόνια της καριέρας του, συνεχώς ανέβαινε στην ιεραρχία χάρη στην επιμονή, τα ξενύχτια και το «χώσιμο» που έτρωγε, τα οποία του χάρισαν τη θέση του μεγαλοστελέχους και το μεγάλο γραφείο που πάντα ήθελε.
Μετά την τελευταία του προαγωγή και κλείνοντας τον 16ο χρόνο εργασιακής εμπειρίας, συναντηθήκαμε και μου είπε με ύφος αγανακτισμένο: «Τα κάνω όλα και συμφέρω, νιώθω ότι με εκμεταλλεύονται, μου φορτώνουν συνεχώς κι άλλες αρμοδιότητες κι όλα αυτά ερήμην μου. Δεν πάει άλλο… είμαι μέχρι εδώ».
Το «μέχρι εδώ»
Αυτό το «μέχρι εδώ», ακούγεται πολύ σε συνεδρίες coaching, καθώς οι περισσότεροι αποφασίζουν να ζητήσουν υποστήριξη, όταν ήδη τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο και νιώθουν ότι πνίγονται.
Το όνειρο του φίλου μας ήταν πάντα η ιστορία του manager που από associate πήρε τη θέση του διευθυντικού στελέχους με υφισταμένους και μετά του senior manager και του global manager κοκ., κερδίζοντας στη διαδρομή αυτή νίκες, επιτυχίες, ακόμα και βραβεία!
Τον ρώτησα λοιπόν εκείνη την ημέρα «Ποιο ήταν το όνειρό σου Ηλία;». «Πάντα ήθελα να βγάζω πολλά, να έχω σεβασμό, κύρος και η εργασία μου να φέρνει αποτελέσματα, χωρίς όμως όλα τα υπόλοιπα που ανέφερα», απάντησε.
Μου θύμισε την ιστορία του κολλητού μου, ιδιοκτήτη κατασκευαστικής εταιρίας, ο οποίος είχε καθιερώσει να κερνάει τους σημαντικούς πελάτες του μια – δυο φορές το χρόνο, οργανώνοντας ένα δείπνο έξω, για να γιορτάσουν τη συνεργασία τους.
Για έναν ιδιαίτερα απαιτητικό πελάτη, κάθε φορά ο προϋπολογισμός του τραπεζιού ανέβαινε, με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί και να συμβεί το ευτράπελο. Ήταν καλοκαίρι, σε κάποιο νησί, όπου ο λογαριασμός που πλήρωσε ήταν ένα… τετραψήφιο ποσό και την επόμενη που τον είδα «το φύσαγε και δεν κρύωνε!». Όπως γίνεται συνήθως, τα έβαλε με τον εαυτό του που άφησε την κατάσταση να ξωκύλει τόσο, αφού όπως επέμενε, ποτέ δεν έκανε υπερβολές!
«Τι έχασα στην πορεία;» αναρωτιόταν
Όντως, κάτι δεν γίνεται μία φορά, αλλά χάνεται «στην πορεία». Μας παίρνει η μπάλα και κάθε φορά που δεν λέμε το… όχι, αυτό χτίζεται και φτάνει εκεί που δεν πάει παραπέρα και πρέπει κανείς να πληρώσει «είτε τα μαλλιοκέφαλά του» είτε κάποιο άλλο τίμημα.
Όταν ρώτησα τον Ηλία τι θα έλεγε στον κολλητό μου, μου απάντησε ότι θα του έλεγε πως δεν μπορεί να τους έχει όλους ευχαριστημένους. «Ολόσωστα Ηλία μου, στους άλλους λοιπόν ξέρουμε καλά πώς να χτυπάμε την πλάτη!», του απάντησα.
Δυο χρόνια μετά, συνάντησα τον Ηλία τυχαία σε κάποιο συνέδριο και προς εκπλήξεώς μου, είχε αδυνατίσει υπερβολικά σε σημείο ανησυχητικό, που δεν ήξερα τι να του πω. Έσπευσε να έρθει κοντά μου για να μου ανακοινώσει ότι έχει ήδη παραιτηθεί από την εταιρία στην οποία εργαζόταν και σε λίγες μέρες φεύγει μόνιμα για το… νησί του.
Δεν απόρησα, παρά μόνο θυμήθηκα για άλλη μια φορά πόσο συχνά τυχαίνει τα όνειρα και οι στόχοι να μην στηρίζονται στην δική μας αλήθεια και όταν δεν υπάρχει αυτό που λένε το… δικό μας κίνητρο, κάποια στιγμή να ξεθωριάζουν. Τότε εμφανίζεται στον ορίζοντα κάτι πολύ πιο… λαμπερό και σίγουρα πιο αληθινό!
Του ευχήθηκα «καλό ταξίδι» και δεν ρώτησα κάτι παραπάνω.
Το βλέμμα του τα έλεγε όλα, έδειχνε στ’ αλήθεια ευτυχισμένος!
GIPHY App Key not set. Please check settings