4 λόγοι για να ερωτευτείς ξανά την Αθήνα

Όταν έφτασα στο κέντρο της Αθήνας το βράδυ του Σαββάτου η πόλη ήταν χρυσαφιά, δροσερή και παλλόταν από ζωή. Πλησιάζοντας το Ζάππειο για την ετήσια επίσκεψη μου στο Art Athina, πλήθη κόσμου κατευθυνόντουσαν προς το Καλλιμάρμαρο για την γιορτή του Παναθηναϊκού.

Άλλοι όπως εγώ ανηφόριζαν μέσα από το πάρκο προς τον χώρο της έκθεσης. Μπροστά στις στήλες του Ολυμπίου Διός που οι σκιές τους βάθαιναν, ζευγάρια έβγαιναν φωτογραφίες και από μακριά ακουγόντουσαν ύμνοι. Συλλαλητήριο, μου είπε χαμογελαστά μια ξανθιά κοπέλα που είχε βγάλει βόλτα δυο λευκά σκυλάκια. Είναι ύμνοι του Παναθηναϊκού, είπε ένας κύριος που προχωρούσε με τα παιδιά του προς το Καλλιμάρμαρο. Μια σειρά αστυνομικοί παραταγμένοι αστειευόντουσαν και από πάνω τους ευτυχισμένοι παπαγάλοι έκραζαν μέσα στις φυλλωσιές αρχαίων δέντρων.

Αργότερα μέσα στην έκθεση έπιασα κουβέντα με ένα κορίτσι από την αίθουσα τέχνης Arusha του Λονδίνου και την ρώτησα πως της φάνηκε η Αθήνα. «Θεέ μου», είπε γελώντας. «Είναι η καλύτερη πόλη που έχω δει». «Γιατί το λες αυτό;» την ρώτησα με την απορία του κατοίκου που έχει μπουχτίσει από όλα τα στραβά της πόλης του. «Δεν ξέρω» είπε σκεφτική. «Είναι τόσο ζωντανή! Σε κάνει να νιώθεις πως όλα είναι δυνατά». Και τότε θυμήθηκα. Όλους τους λόγους για τους οποίους αγαπώ την Αθήνα. Και αποφάσισα να τους θυμίσω και σε σένα που ίσως τους ξεχνάς, με τον τρόπο που έχουν οι άνθρωποι να προσέχουν μόνο όσα τους ενοχλούν σε αυτό που είναι οικείο.

Η Αθήνα την νύχτα

Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Η Αθήνα την νύχτα είναι ζουμερή και δεν σε απογοητεύει ποτέ. Δεν κοιμάται, δεν σε αφήνει μόνο, βουίζει και αστράφτει και περιμένει. Μέσα στα κίτρινα φώτα των δρόμων, οι όγκοι των πολυκατοικιών θυμίζουν κόμικς με σούπερ ήρωες, οι γάτες περνοδιαβαίνουν με στυλ προσβεβλημένου κατοίκου και τα γκράφιτι παίρνουν ζωή. Και στο κέντρο, πάνω από τις άγρυπνες λεωφόρους που βουίζουν, ο βράχος της Ακρόπολης ξαγρυπνά, προστατευτικός και αιώνιος.

Τα δέντρα μας

Συχνά παραπονιόμαστε πως ζούμε μέσα στο τσιμέντο. Αυτό συμβαίνει στις μεγάλες πόλεις. Ανάμεσα στα κτίρια όμως της Αθήνας ξεπροβάλλουν πανάρχαια δέντρα που επιβιώνουν με πείσμα όπως και οι άνθρωποι. Στην γειτονιά μου στον Νέο Κόσμο, έχουμε ένα μικρό πάρκο με τεράστια πλατάνια που φιλοξενούν οικογένειες γελαστών παπαγάλων. Καθώς περνάω πλάι τους ποτέ δεν ξεχνώ να χαϊδέψω τους υπέροχους κορμούς και τις νύχτες φαντάζομαι τις ρίζες τους να απλώνονται κάτω από την άσφαλτο με μικρά κρακ. Υπάρχει κάτι παρηγορητικό σε αυτή την σκέψη.

Οι άνθρωποι

Ναι, εμείς οι Αθηναίοι είμαστε φασαριόζοι και κάτι παθαίνουμε στο τιμόνι. Όμως είναι λογικό αν σκεφθείς πως εργαζόμαστε περισσότερο από τον μέσο Ευρωπαίο, πληρωνόμαστε λιγότερο από σχεδόν κάθε Ευρωπαίο και πως για πολύπλοκους λόγους μας έχουν κάνει να πιστέψουμε πως παντού είναι καλύτερα από εδώ. Όταν θέλουν να σου πάρουν κάτι, πάντα προσπαθούν να σε κάνουν να το υποτιμήσεις.

Η άλλη πλευρά όμως είναι πως υπάρχουν ακόμη γειτονιές όπου οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους και αυτό συντηρεί την ψυχή της Αθήνας. Στο Κέντρο του Λονδίνου θα δεις μεγάλα μαγαζιά, φανταχτερούς ουρανοξύστες, όμως οι κάτοικοι έχουν εκτοπιστεί σε προάστια. Εμείς ακόμη ζούμε γύρω από την Ακρόπολη και αντιστεκόμαστε με πείσμα στην ερήμωση του gentrification. Αν το σκεφτείς είναι μια μορφή κουράγιου.

Η Αθήνα έχει στυλ

Σοκαρίστηκες; Κι όμως έχει και δεν το λέω μόνο εγώ. Υπάρχει κάτι σε αυτήν την ψιλή γκρίζα πόλη, όπου μπλέκεται το μεταμοντέρνο, το νεοκλασικό και το αρχαίο, που δεν υπάρχει στο αστραφτερό City του Λονδίνου και ούτε αλλού το έχω δει. Η Αθήνα είναι γοητευτική σαν την Μελίνα και σαν την Κάλλας, σαν μια γυναίκα που έζησε πολύ, γέλασε πολύ και έγινε αυτό που είναι, μοιραία και ενδιαφέρουσα, μέσα από βάσανα. Και επειδή αγαπούσε.

Είναι εύκολο να ζεις εδώ; Ο καθένας μας ξέρει ότι δεν είναι. Όμως όπως είπε το κορίτσι από Λονδίνο χτες, υπάρχει μια αίσθηση πως στην Αθήνα όλα είναι δυνατά. Έχει αυτή η υπόσχεση ίχνος αλήθειας; Η γοητεία συνήθως βρίσκεται ανάμεσα στην υπόσχεση και την πραγμάτωση. Στο χώρο του πιθανού. Και αν κάτι δημιουργεί σε όλους μας αυτή η πόλη είναι η αίσθηση πως δεν πρέπει να χάσουμε λεπτό.