Αν θέλεις να δεις την κοινωνία κοίταξε στην οικογένεια

Θα ήθελα να σας ρωτήσω σαν να συζητούσαμε μαζί σε ένα τραπέζι, σαν να σας έχω δίπλα μου, απέναντι μου… αλήθεια, βλέπετε και εσείς πως η κοινωνία κοιμάται ή το βλέπω μόνο εγώ;

Κάποιες στιγμές βρίσκομαι μπροστά σε τόσο άσχημα γεγονότα και συμπεριφορές που πραγματικά δυσκολεύομαι να το πιστέψω ότι το ζω εκείνη τη στιγμή. Έχουμε χάσει οι άνθρωποι τον κοινό νου μας, την ανθρωπιά μας, την αίσθηση δικαίου, βασικές αρετές για έναν άνθρωπο και μια κοινωνία.

«Αν θέλεις να δεις την κοινωνία κοίταξε στην οικογένεια»

Βλέπω γονείς που πραγματικά είναι τόσο πολύ μέσα στο τραύμα τους, εγκλωβισμένοι μέσα στις ανάγκες τους που δεν ικανοποιήθηκαν σαν παιδιά, αλαζόνες, να ζητάνε από τα ίδια τους τα παιδιά να τους πληρώνουν τα έξοδα, να τους έχουν πρώτη έννοια συνεχώς, να μην λείψουν πολλές ώρες και εκείνοι νιώσουν παραμελημένοι, να μένουν όλοι μαζί ακόμη κι αν τα παιδιά τους κάνουν οικογένεια, να τους παίρνουν τηλέφωνο κάθε μέρα γιατί έτσι νοιάζονται τα καλά παιδιά, να τρώνε υποχρεωτικά όλοι μαζί κάθε Κυριακή.

Όλα τα παραπάνω είναι καθημερινά προβλήματα ανθρώπων που έρχονται για συνεδρίες και είναι ετών 35,45, 50 και δεν ξέρουν πώς να βάλουν όριο στη μαμά ή τον πατέρα τους. Είναι γεγονότα που παρατηρώ τυχαία στο δρόμο, είναι απόψεις που διαβάζω στα σχόλια στα social media.

Η έννοια της βοήθειας έχει γίνει υποχρέωση

Τα παιδιά νιώθουν υποχρεωμένα να βοηθήσουν τους γονείς τους και δεν νιώθουν οι γονείς την υποχρέωση να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι. Ένας ενήλικας θα πρέπει να μπορεί να είναι πλήρως ανεξάρτητος χωρίς καμία απολύτως βοήθεια από τον γονέα του, ούτε σε οικονομικό ούτε σε κανένα άλλο επίπεδο. Εάν οι γονείς είναι ακόμα υπεύθυνοι για οποιονδήποτε ανάγκη του ενήλικα τον ευνουχίζουν και τον ακρωτηριάζουν σε συναισθηματικό και δυναμικό επίπεδο.

Εάν οι γονείς δεν μαθαίνουν στο παιδί πώς να είναι υπεύθυνο σε κάθε ηλικία, το παιδί αυτό σαν ενήλικας οφείλει να το μάθει μόνο του στον εαυτό του, αλλιώς θα γίνει ένας υποανάπτυκτος ενήλικας που δεν θα βιώνει το δυναμικό του, που πιθανόν θα μένει με τους γονείς του και θα του μαγειρεύει η μαμά του.

Από την άλλη εκείνος, θα βρίσκει πάντα τη δικαιολογία πως φταίει το κράτος και η δουλειά του που δεν του δίνουν παραπάνω λεφτά και «αναγκάζεται» να μένει με τους γονείς του, αλλά η πραγματικότητα είναι πως υποσυνείδητα έχει υλοποιήσει όλη αυτή τη δύσκολη και μίζερη ζωή διότι οι γονείς του έχουν κάνει κατάληψη στην ενέργεια του συναισθηματικά και τον έχουν πείσει από πολύ μικρή ηλικία πως χωρίς αυτούς δεν θα καταφέρει να επιβιώσει.

Ένας φαύλος κύκλος

Αυτή η πεποίθηση, έχει γίνει πρόγραμμα στον εγκέφαλό του και έτσι ο φαύλος κύκλος της μητριαρχίας και της πατριαρχίας θρέφεται από αυτόν τον ναρκωμένο ενήλικα, που:

• δεν διεκδικεί καλύτερο μισθό, γιατί «όλοι τα ίδια είναι και πρέπει να ‘ναι και ευχαριστημένος»,
• δεν διεκδικεί καλύτερη υγεία γιατί το βιολογικό σουπερμάρκετ είναι ακριβό και δεν έχει και χρόνο για γυμναστήριο,
• δεν διεκδικεί καλύτερο σπίτι γιατί ο μισθός είναι λίγος και καλύτερα να μαζεύει τα λεφτά του για μια ώρα ανάγκης όπως λέει και η μαμά του,
• δεν διεκδικεί καλύτερο πολιτικό σύστημα και ψηφίζει ξανά τους ίδιους και τους ίδιους γιατί «και ποιόν άλλον να ψηφίσεις όλοι τα ίδια είναι» και τελικά δεν διεκδικεί τίποτα…

Tου έχουν πάρει όλη τη ζωή κάτω από τη μύτη του και εκείνος βλέπει αθλητικά παθιασμένος, ή πορνό ή νετφλιξ ή ψωνίζει το ένα παπούτσι πίσω από το άλλο ή αλλάζει νύχια κάθε εβδομάδα γιατί… αφού δεν έχει τον έλεγχο της ζωής του, ο ψυχαναγκασμός σαν μηχανισμός άμυνας θα εκτονωθεί στην ανάγκη για έλεγχο τυχαίων καταστάσεων προκειμένου να αποφευχθεί η παράνοια και η υπαρξιακή κρίση.

Σιγά σιγά, το άτομο αυτό θα περπατάει στο δρόμο και αν κάποιος δίπλα του σκοντάψει και πέσει δεν θα πάρει χαμπάρι. Αν πάρει, δεν θα νοιαστεί καν γιατί δεν έχει επαφή με τον γύρω κόσμο, γιατί δεν έχει επαφή ούτε με τον δικό του κόσμο.

Ομοίως, δεν θα νοιαστεί για τους ανθρώπους, τα ζώα,  τη Γη και τον ίδιο του τον εαυτό και στο τέλος της ημέρας δεν θα νοιάζεται για όλα αυτά, επειδή έμαθε να είναι πάντα εξαρτημένος από μια μαμά που θα έρθει με μια λύση να το σώσει, με ένα φαΐ να το ταΐσει, με ελεύθερο χρόνο να του κρατάει αργότερα και το μωρό.

Η κοινωνία που κοιμάται

Η κοινωνία που κοιμάται αποτελείται από παιδιά που ποτέ δεν θέλησαν να βάλουν όριο σε αυτή τη μαμά που αρνήθηκε να τα μεγαλώσει ανεξάρτητα και να τους μάθει τί μπορούν να κάνουν, αλλά τα ανέθρεψε πάντα εξαρτημένα από εκείνη γιατί η ίδια ήθελε να εξασφαλίσει τη σημαντικότητά της.

Η κοινωνία που κοιμάται υπηρετεί τη μητριαρχία και την πατριαρχία. Αν θέλουμε καλύτερους πολιτικούς θα πρέπει εμείς να γίνουμε καλύτεροι μέσα στις ζωές μας. Να ξεβολευτούμε από τις μαμάδες και τους μπαμπάδες που δεν λένε να καταλάβουν πως τα παιδιά κάποια στιγμή μεγαλώνουν και να σταματήσουμε να κατηγορούμε τη μαμά και τον μπαμπά και τα τραύματα τους και να αναλάβουμε τον εαυτό μας υπεύθυνα στο τώρα.

Να παραδεχτούμε στους εαυτούς μας, τους φόβους και τα πάθη μας, να κλάψουμε γι’ αυτά, να τα δούμε κατάματα χωρίς ψέματα, να τα θεραπεύσουμε και να βγούμε από αυτό ενήλικες.

Όταν θα το κάνουμε αυτό μέσα μας το κοινωνικό, το πολιτικό, το οικογενειακό, το κοινωνικό στερέωμα θα αλλάξει αυτόματα.

Η μάχη είναι μέσα όχι έξω μας.

Ας ξυπνήσουμε!