Η οικογένεια σαν ένα σώμα

Υπάρχουν μέρες που οι πληροφορίες και τα γεγονότα τρέχουν τόσο γρήγορα που καμιά φορά δεν ξέρω τί να γράψω όταν έρχεται η στιγμή του άρθρου της εβδομάδας.

Χρειάζεται να καθίσω ήσυχα και να δω ξανά στο μυαλό μου ποιο γεγονός απ’ όλα όσα συνέβησαν ή αναπτύχθηκαν σε κάποια συνεδρία θα μπορούσε να φανεί βοηθητικό ώστε να το καταγράψω και να το διαβάσουν περισσότεροι άνθρωποι.

Ένιωσα να γράψω για την οικογένεια

Αυτό που απασχολεί τους περισσότερους ανθρώπους μέσα στις συνεδρίες αυτό το διάστημα είναι το αν θα μπορέσουν να διατηρήσουν την επαφή με την οικογένειά τους ενόσω εξελίσσονται πνευματικά.

Πιστεύουν πως θα αποκοπούν από τη γονεϊκή τους οικογένεια εάν δεν μοιάζουν συμπεριφορικά με εκείνη, δηλαδή αν οι γονείς είχαν συνέχεια προβλήματα στην οικογενειακή ζωή και το παιδί μεγαλώνοντας δεν έχει σοβαρά προβλήματα στη δική του, νιώθει πως προδίδει την οικογένεια του σε ένα ασυνείδητο επίπεδο. Αυτό είναι ένα χοντροκομμένο παράδειγμα αλλά καταλάβατε τί θέλω να πω.

Τα παιδιά θέλουν να μοιάζουν στην πατρική οικογένεια, στα πρότυπα ζωής και συμπεριφοράς της γιατί έτσι νιώθουν σύνδεση και οικειότητα με αυτήν, νιώθουν την ηθική υποχρέωση-ικανοποίηση πως αυτό είναι το σωστό και αν αυτό διαφέρει δημιουργείται φόβος αποκοπής και ανήκειν.

Αυτός ο φόβος προέρχεται από την εντύπωσή μας πως είμαστε διαχωρισμένοι ο ένας από τον άλλον. Διακρίνουμε την ατομικότητά μας μέσω του διαχωρισμού μας από τους άλλους και μπερδεύουμε την ενότητα με την συγχώνευση.

Πιστεύουμε δηλαδή ότι μαζί ίσον μοιάζουμε και ατομικότητα ίσον μόνος

Εάν βλέπαμε την οικογένεια σαν ένα ανθρώπινο σώμα και τα μέλη αυτής σαν τα κύτταρα αυτού του σώματος, θα μας ήταν πιο εύκολο να αποδεχτούμε ότι μπορούμε να συνυπάρχουμε σε αυτή την οικογένεια ακόμη κι αν δεν μοιάζουμε και αυτή η γνώση, πως είμαστε ένα σώμα θα μας ένωνε.

Μέσα στο σώμα υπάρχουν τα κύτταρα των πνευμόνων, των νεφρών και όλων των άλλων οργάνων και συνυπάρχουν μεταξύ τους χωρίς να μοιάζουν στη συμπεριφορά τους. Οι πνεύμονες ανασαίνουν και τα νεφρά φιλτράρουν και ακόμη κι αν δεν μοιάζουν στη συμπεριφορά ο οργανισμός λειτουργεί τέλεια ακριβώς για αυτό το λόγο, γιατί οι λειτουργίες δεν μοιάζουν.

Αυτό χρειάζεται να γίνεται και μέσα σε μια οικογένεια

Το κάθε μέλος να βιώνει την ατομικότητα του, κατανοώντας ότι συνυπάρχει με τα άλλα μέλη χωρίς να μιμείται τις λειτουργίες και τη συμπεριφορά των άλλων μελών γιατί έτσι η αρμονικότητα θα χανόταν.

Εάν δηλαδή ένα παιδί παίρνει τη θέση του γονέα στη φροντίδα και τις ευθύνες, η αρμονία χάνεται. Εάν μπλέκονται άλλα μέλη μέσα στην πυρηνική οικογένεια, επίσης η αρμονία χάνεται.

Ατομικότητα είναι το δικαίωμα του να είμαι ο εαυτός μου ενώ ανήκω σε ένα σύνολο. Να έχω τον δικό μου τρόπο, ο οποίος μπορεί να είναι διαφορετικός από το σύνολο και αυτό να είναι αποδεκτό και εντάξει, αν δεν βλάπτει σωματικά ή συναισθηματικά κάποιον άλλον.

Η οικογένεια είναι ένας ζωντανός οργανισμός

Η παρομοίωση με το ανθρώπινο σώμα, δεν έχει μόνο ως στόχο να αναδείξει το αίσθημα της ενότητας μέσα σε αυτή αλλά και να τονίσει αυτή την αίσθηση του ζωντανού και εξελισσόμενου οργανισμού σαν σύνολο ατομικοτήτων.

Πολλές ατομικότητες -των μελών- μαζί ενώ δεν μοιάζουν πρακτικά ή συμπεριφορικά συνυπάρχουν σε ένα οικογενειακό «σώμα-σύνολο» και διατηρούν την αρμονία του ακριβώς επειδή μπορούν και να διατηρήσουν την ατομικότητα τους, δηλαδή τη διαφορετικότητά τους μέσα στο σύνολο αυτό.

Η οικογένεια λοιπόν θα εξελίσσεται όσο εξελίσσονται τα μέλη της! Όπως και το σώμα που ανανεώνεται αέναα, όσο το περιβάλλον των κυττάρων του είναι σε ομοιόσταση. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει διαχωρισμός αλλά εξέλιξη και σεβασμός στην ατομικότητα του καθενός.

Θα ήταν βοηθητικό να σκεφτείς εσύ αν νιώθεις τη δική σου ατομικότητα μέσα στην οικογένεια σου και αν έχεις νιώσει φόβο πως χάνεις την οικογενειακή σύνδεση μέσα σου όταν επιχείρησες να χαράξεις τη δική σου πορεία ζωής.

Εύχομαι αυτή η προοπτική να σε βοηθήσει να βρεις τις δικές σου απαντήσεις!