«Άλλαξες» μου λένε… «Ευτυχώς!» απαντώ

“Δεν αλλάζει ο άνθρωπος”

Είναι μερικές φράσεις-κλειδιά, που όταν τις ακούω από τους ανθρώπους, μου αποκαλύπτουν με ευκολία τους φόβους που κρύβουν. Σαν αυτή εδώ που συνήθως συνοδεύεται με έναν μικρό, σχεδόν ανεπαίσθητο αναστεναγμό, ίσα για να ταιριάξει με την πικρία που κουβαλάει έτσι κι αλλιώς αυτή η κουβέντα.

Μα πώς γίνεται να το πιστεύει κάποιος αυτό; Πώς γίνεται να μην αλλάζει ολόκληρος άνθρωπος, ενώ αλλάζουν συνεχώς και τα πάντα γύρω του; Η αλλαγή είναι de facto, έρχεται με τις εργοστασιακές ρυθμίσεις μόλις γεννιόμαστε, είναι στο manual πώς το λένε. Αναπόφευκτη.

Ο άνθρωπος αλλάζει, λοιπόν, μαζί με όλα όσα έχουν ηττηθεί προσπαθώντας να μείνουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Αν δεν αλλάζει όμως συνειδητά, είναι όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θέλει. Γιατί φοβάται την αλλαγή, την τρέμει, δεν αντέχει το άλμα στο κενό μεταξύ του οικείου και το αγνώστου. Η αλλαγή θα τον βρει, όπως και να ‘χει, όσες αντιστάσεις κι αν βάλει.

Ο φόβος της αλλαγής

Οικείο συναίσθημα, ε; Ποιος δεν έχει αισθανθεί έστω ένα μικρό τσιμπηματάκι φόβου μπροστά σε μία αλλαγή, σε μία πιθανότητα απομάκρυνσης από το γνωστό; Λογικό, φυσιολογικό, ανθρώπινο. Υπάρχουν αλλαγές και αλλαγές. Άλλες μικρές, απλές και άλλες πυρηνικές, μεταμορφωτικές.

Αυτές κάποτε τις φοβόμουν, τις απέφευγα (νόμιζα!) και τις αντιμαχόμουν. Ώσπου, αναπόφευκτα, με βρήκαν και το ίδιο αναπόφευκτα τις λάτρεψα. Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να πετάς από πάνω σου οτιδήποτε παλιό, που δεν σου κάνει πια και να μεταμορφώνεσαι στην νέα, βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού σου.

“Άλλαξες!”

Είχα πάντα μια ελαφριά απέχθεια στις τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο με παλιούς γνώριμους. Καμία νοσταλγία δεν μου προκαλεί το παρελθόν, κανείς από εκεί δεν μου λείπει. Ξέρω πως για να βρίσκεται εκεί, δεν άξιζε καμία θέση στο παρόν και δεν θα μπορούσε να έχει, θα τον στένευε πολύ η θέση.

Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο σε τέτοιου είδους συναντήσεις είναι πως στην πραγματικότητα δεν συναντούν ποτέ εμένα. Συναντούν μια παλιά εκδοχή μου, μια εκδοχή μου που ίσως έπλασαν κάποτε στο μυαλό τους και παρέμειναν κολλημένοι σε αυτήν.

“Άλλαξες” μου λένε και το ύφος τους με κρίνει που τόλμησα και απέκλινα από όσα πίστευαν πως είμαι, χωρίς την άδεια τους. “Ευτυχώς!” απαντώ. Ευτυχώς άλλαξα.

Ευτυχώς δεν βρίσκομαι ακόμη αλυσοδεμένη με το παρελθόν και δεν έχω παραμείνει σε μια εκδοχή μου που από φόβο και ανασφάλεια έκανε επιλογές τόσο κραυγαλέα αταίριαστες με τις δυνατότητες, τα θέλω και την ψυχή μου. Ευτυχώς που βγήκα από το καλούπι της εκδοχής που νόμιζαν κάποιοι ότι ήξεραν.

Η αλλαγή είναι επίτευγμα

Τις αλλαγές μου τις φοράω σαν παράσημα. Γιατί είναι παράσημα που έχουν προκύψει από σκληρό εσωτερικό πόλεμο. Όχι έναν, πολλούς. Και οι αλλαγές είναι βαθιές, πυρηνικές και τόσο ισχυρές που ξερίζωσαν οτιδήποτε θύμιζε έστω και λίγο την σκιά του παλιού εαυτού μου.

Οι παλιοί γνώριμοι θα δυσκολεύονταν πολύ να με γνωρίσουν αν με συναντούσαν τυχαία, όχι όμως εξωτερικά. Η αλλαγή δεν έχει να κάνει μόνο με την εμφάνιση, αν άλλαξαν τα μαλλιά σου, το σώμα σου, το πρόσωπο σου, ο τρόπος που ντύνεσαι.

Η αλλαγή φαίνεται πάντα σε αυτό που εκπέμπεις, στον τρόπο που πατάνε τα πόδια σου στα βήματα σου, στον τρόπο που στέκεσαι στο χώρο, απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις που στενεύουν εσένα πια.

Όλη η προσωπική δουλειά και θεραπεία που έκανες μόνος, στη σιωπή και στα σκοτάδια, αντηχούν πλέον δυνατά σε όλη σου την ύπαρξη. Γι’αυτό να είσαι περήφανος για τα παράσημα σου και να λες “ευτυχώς άλλαξα!”…