Η ιστορία της Μπέτυς: «Κάνε με head, head μου!»

Γράφει η Λία Μπισμπίκη,

Όταν πρωτοάκουσα την ιστορία της Μπέτυς δεν ήξερα αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω.

Θυμάμαι αρχικά πόσο χάρηκα όταν μου είπε ότι ανέλαβε ένα νεοσύστατο τμήμα στον κλάδο των νέων τεχνολογιών. Η αισιοδοξία της ήταν μεγάλη, καθώς η ομάδα αποτελούνταν από πολύ νεαρά άτομα και η ίδια ήταν ενθουσιασμένη με το νέο της ρόλο και τις αρμοδιότητές της.

Η Μπέτυ κέρδιζε πάντα τους ανθρώπους και τους ενέπνεε να κάνουν το κάτι παραπάνω. Όσον αφορά στη διαχείριση των ανθρώπων δεν τη φοβόμουν, ωστόσο τα πρώτα σύννεφα δεν άργησαν να φανούν. Αντιμετώπιζε ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα αντίστασης στην αλλαγή κυρίως από το πιο έμπειρο άτομο της ομάδας, που ήταν και βοηθός της, την Ρούλα.

Η Ρούλα αν και δεν είχε τα προσόντα, είχε την εμπειρία και το θάρρος να διεκδικεί. Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι ευχαριστημένοι ό,τι κι αν καταφέρουν, «ό,τι κι αν τους δοθεί σε αυτή τη ζωή». Μένουν ανικανοποίητοι σαν να περιμένουν μια αναγνώριση, που ποτέ δεν έρχεται. Τι περίμενε η Ρούλα; Mα φυσικά να πάρει τη θέση της Μπέτυς. Όταν μου το είπε αυτό η Μπέτυ, δεν το πίστευα.

«Μα εσύ είσαι ο head, πώς δεν της το έχουν κάνει ξεκάθαρο;».

Τι συνέβαινε λοιπόν…

Η διοίκηση της εταιρίας έδινε στην Ρούλα κάποια από τα προνόμια που ζητούσε κάθε φορά, πχ. μια μικρή αύξηση, μία «προαγωγή» σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, αλλά και πάλι έμενε παραπονεμένη.

Μια μέρα, η Μπέτυ ήρθε απελπισμένη να με βρει για να μου πει την κορυφαία ατάκα όλων των εποχών.

«Δε φαντάζεσαι τι ζήτησε αυτή τη φορά!»

Ήδη ακούγοντας αυτό, το trigger ήταν έντονο, σχεδόν ακαριαίο και για μένα. Είχα πια εκνευριστεί με τη συγκεκριμένη, η οποία υποτίθεται ότι ήταν το δεξί χέρι της Μπέτυς και μετά την τελευταία της «προαγωγή» δεν είχε πει ούτε ένα «ευχαριστώ».

«Τι σου είπε αυτή τη φορά;»

«Μου είπε αυτολεξεί «Κάνε με head, head μου!»»

Έβαλα τα γέλια!

H Mπέτυ όμως δε γελούσε.

«Θα ζητήσω να γίνει κάτι ακόμα πιο πάνω από team leader της ομάδας».

«Που πήγε αυτό που λέμε positioning Mπέτυ μου; Θες να σου θυμίσω μήπως τη θέση σου ή ότι απλά δεν υπάρχει πιο πάνω;»

Tης πρότεινα τότε να γράψουμε με μολύβι και χαρτί α) τι κάνει ο head και τι κάνει ο team leader και β) τι μπορεί να κάνει η Ρούλα. Τελικά φάνηκε πως η Ρούλα δεν μπορεί να κάνει τίποτα από τα δύο, γιατί δεν έχει τα τυπικά προσόντα.

Δεν ξέρω αν βοήθησε που τα γράψαμε με μολύβι και το χαρτί, αλλά η Μπέτυ μετά ήξερε τί να κάνει. Τίποτα απολύτως προφανώς. Ένα χρόνο μετά έφυγε από την εταιρία και η θέση της ποτέ δεν αντικαταστάθηκε, παρά μόνο μόλις ανέλαβε νέα διοίκηση.

Η ιστορία αυτή μου θυμίζει ότι υπάρχει η κατηγορία ανθρώπων που δεν γνωρίζουν πώς να χαίρονται τις δικές τους νίκες. Κρίμα, γιατί εντέλει η επιτυχία είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ αν δεν την απολαμβάνεις!