Από το «bare minimum» στην Απελευθέρωση

Αν αυτή τη στιγμή εμφανιζόταν μπροστά σου ένα μαγικό τζίνι και σου έλεγε πως μπορεί να πραγματοποιήσει μια σου ευχή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ποια θα ήταν αυτή;

Προσοχή, το να του ζητήσεις να εμφανιστούν άλλα δέκα τζίνι, είναι απαγορευμένη απάντηση, μπορείς όμως να του ζητήσεις οτιδήποτε άλλο επιθυμείς. Από τον σύντροφο των ονείρων σου, έως παγκόσμια ειρήνη. Λοιπόν;

Αν παρατηρείς και εσύ, όπως πολλοί πελάτες μου όταν τους κάνω το συγκεκριμένο ερώτημα, πως σου παίρνει αρκετή ώρα να απαντήσεις, καλώς ήρθες στο club, δεν είσαι μόνη. Μοιάζει κάπως σα να ξεχνάμε πια ότι έχουμε το δικαίωμα –και το καθήκον θα πω εγώ– να ονειρευόμαστε.

Κάπως σαν να μας φαίνονται τέτοια ερωτήματα, πλέον, «παιδικά». Κάπως σαν να μη θυμόμαστε πως (μας) οφείλουμε να τολμάμε να ζητάμε. Να διεκδικούμε. Το κάτι παραπάνω. Το πολύ παραπάνω. Το για εμάς καλύτερο. Στην εργασία, στον έρωτα, στη ζωή. Αν όμως δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, τελικά, θα πας εκεί που κοιτάς.

Το «bare–minimum»

Από μικρή είχα αλλεργία στα υποκοριστικά. Θυμάμαι σαν τώρα όταν είχα πάει στην εργασία της μητέρας μου, ετών εφτά και ένας συνάδελφός της με αποκάλεσε «γλυκό κοριτσάκι». Γύρισα, τον κοίταξα έντονα στα μάτια, χαμογέλασα και του είπα «Μάρη με λένε!».

Που να ‘ξέρε ο άνθρωπος ότι μια πιτσιρίκα «επαναστάτρια» θα τον αφοπλίσει σε μια στιγμή. Που να ‘ξερα κι εγώ ότι χρόνια μετά θα φέρνω στη μνήμη μου αυτό το σκηνικό σαν μια ηρωική πράξη διεκδίκησης. Για να θυμάμαι ποια είμαι και για να μην το ξεχνάω ταυτόχρονα.

Ήμασταν ετών εφτά και διεκδικούσαμε τη θέση μας στον κόσμο. Κάναμε όνειρα μεγάλα και τα δηλώναμε, τα φωνάζαμε, τα πιστεύαμε. Μας άρεσε κάτι; Το λέγαμε. Δε θέλαμε κάτι; Καμία ντροπή, το λέγαμε και πάλι και μέναμε στη θέση μας αμετακίνητοι, σταθεροί. Όση τόλμη θέλει το «ναι», άλλη τόση θέλει το «όχι» και ακόμα μεγαλύτερη θέλει το «θέλω».

Ήμασταν άραγε super ήρωες που κάπου στην πορεία «το έχασαν»; Ενδεχομένως. Είμαστε όμως εδώ. Κι αν το «bare minimum» των ενήλικων υποκοριστικών δε μας πάει «δουλίτσα», «ζωούλα», «ποτάκι», τότε μπορούμε και να το αλλάξουμε.

Αντίσταση στην Αλλαγή

Είναι ωραία στη ζώνη ασφαλείας μας, όμως τίποτα δε φυτρώνει ούτε και ανθίζει εκεί. Αν η ανάγκη μας είναι να ενθυμηθούμε τον super ήρωα μέσα μας και να τολμήσουμε ξανά, τότε αρκεί να ανοίξουμε ένα παιδικό άλμπουμ και να μας «δούμε» ετών εφτά. Η εικόνα θα κάνει τη δουλειά από μόνη της, εμπιστευτείτε με.

«Ναι και μετά θα πρέπει να ξαναμπώ σε ένα εκατομμύρια ρόλους ταυτόχρονα», «Δεν έχω χρόνο όχι για να ανοίξω παιδικό άλμπουμ, αλλά ούτε για να ασχοληθώ με το παιδί μου», «Μου λείπω τόσο κάποιες φορές, όμως δεν προλαβαίνω καν να το σκεφτώ».

Ποτέ δε θα είναι καλή η στιγμή για να διεκδικήσουμε χώρο, χρόνο, ανάσα και τελικά τον εαυτό μας και τις ανάγκες του μέσα στον κόσμο. Αν όμως δεν το κάνουμε εμείς για εμάς, τότε ποιος θα το κάνει;

Διψάμε για αυθορμητισμό και ταυτόχρονα τον τρέμουμε. Έχουμε ανάγκη να ερωτευτούμε κι όταν τελικά συμβαίνει, το ενοχοποιούμε. Γεμίσαμε φίλτρα. Στις οθόνες. Στις λέξεις. Στις ζωές μας. Μας αρέσει; Ας απαντήσουμε απλά, σαν ενήλικα παιδιά: OXI. Αντιστεκόμαστε στην Αλλαγή, όμως άπαξ το αναγνωρίσουμε αυτό, έχουμε κάνει μια εξαιρετική αρχή.

Απελευθέρωση

«Το δύσκολο κομμάτι της προσωπικής μας μεταμόρφωσης δεν είναι να κατανοήσουμε όλα όσα θέλουμε ή δε θέλουμε για εμάς, αλλά να τα αποδεχτούμε» υποστηρίζει η κινεζική σκέψη. Και πράγματι, η αποδοχή δίνει βήμα στη δράση και η δράση στην αλλαγή και μήπως τελικά η αλλαγή, το να προσπαθήσουμε να κάνουμε ακόμα και ένα πράγμα διαφορετικά απ’ ότι τώρα, βήμα βήμα, οδηγεί στην… Απελευθέρωση;

Σου εύχομαι ολόψυχα το 2025 να ανακαλύψεις την απάντηση και η νέα αυτή χρονιά να γίνει συνώνυμο της προσωπικής σου Απελευθέρωσης! Ότι κι αν σημαίνει για εσένα η λέξη αυτή.

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό SHAPE