Magic Diaries #27: Όχι άλλες άνω τελείες

Μοιάζει πολύ βολικό σε μια συζήτηση να βάλεις άνω τελεία. Μπορείς να κάτσεις αναπαυτικά στη ζώνη άνεσής σου και να συνεχίσεις να πίνεις τον αχνιστό σου καφέ, σκρολάροντας ακατάπαυστα στο Instagram, ή απαντώντας αδιάφορα σε emails.

Βολικό επίσης μοιάζει η μια συζήτηση να γίνουν πολλές. Πολλές άνω τελείες. Και ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις οι συζητήσεις να γίνουν κατάσταση και η «κατάσταση» ολόκληρη περίοδος της ζωής σου. Σκέψεις που δεν ολοκληρώνονται ποτέ. Λόγια που δε λέγονται. «Θέλω» που τα τρώει η αποφυγή. Όνειρα που τα κατασπαράζει ο φόβος. Σχέδια που τα στήνει στον τοίχο η αναβλητικότητα.

Ζωή σε άνω τελεία;

Θυμάμαι σαν τώρα λίγο πριν κλείσει το ’24 να λέω σε μια φίλη «εύχομαι το 2025 να κατεβάσουμε όλες τις άνω τελείες μας!» στη λογική του «να κάνουμε όλα τα όνειρά μας πραγματικότητα». Πολύ ποιητική, το ξέρω (!). Θυμάμαι επίσης να μου λέει γελώντας «αμήν!». Αμήν και αχ, αμάν, αμάν.

Δε θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά ίσως σε στεναχωρήσω. Λόγω της φύσης της δουλειάς αλλά και της ιδιοσυγκρασίας μου, συναναστρέφομαι με αρκετούς ανθρώπους καθημερινά. Ξέρεις τι παρατηρώ; Εύκολα εναποθέτουμε τη ζωή μας σε μακαρισμούς κι ακόμα περισσότερο εύκολα «συντηρούμε» καταστάσεις με τη ψευδαίσθηση ότι έχουμε κάποιου είδους έλεγχο. Σε όσα δεν έχουμε απαντήσεις και σε αυτά που κάνουν την καρδιά μας να τρέμει, να ψηλώνει και σε κάθε περίπτωση φαντάζουν «μεγάλα», βάζουμε άνω τελεία.

Και θα μπορούσα να μας βρω ένα σκασμό δικαιολογίες και άλλοθι, –πίστεψέ με, έχω βάλει πολλές άνω τελείες έως τώρα στη ζωή μου-, όμως δε θα το κάνω και ξέρεις γιατί; Γιατί όσο επιμένουμε να αναπαράγουμε το εκ πρώτης αθώο –και εκ των υστέρων θα πω εγώ αποπνικτικό– μοτίβο της «άνω τελείας» στη συζήτηση, στην κατάσταση, στη ζωή, τόσο περισσότερο… φιμώνουμε το μέσα μας. Οπότε, όχι. Καμία δικαιολογία. Κανένα άλλοθι. Καμία άνω τελεία. Πια.

Κάποιοι θα ξεβολευτούν, ε και;

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να νιώθεις ότι ζεις μια ιστορία μέσα στο κεφάλι σου μόνος σου και τίποτα πιο απελευθερωτικό από το να πεις απλά τις αλήθειες σου. Κάποιοι θα ξεβολευτούν, θα δαγκώσουν τα χείλη τους και ίσως σε κάνουν να αισθανθείς εξωγήινη (στη λογική «δε σε καταλαβαίνω… τι εννοείς;», θύμισέ μου όμως… γεννήθηκες για να διευκολύνεις και να «βολεύεις» τους άλλους, ή για να ζήσεις ευτυχισμένη και ελεύθερη;

Κατανοώ απόλυτα το ρίσκο που εμπεριέχει μια αληθινή συζήτηση. Μια αληθινή συζήτηση σημαίνει τσαλακώνομαι, μένω στα μάτια σου γυμνός, ξεδιπλώνω τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τον κόσμο μου όλο μπροστά σου τη στιγμή που τρέμω την απόρριψη, ή απλά το να μην ακουστώ όπως μου αξίζει. Αυτό είναι όμως αλήθεια το μεγαλύτερο ρίσκο; Η μήπως το ότι εξαιτίας όλων όσων τρέμουμε να μη συμβούν, κλείνουμε το στόμα μας και τελικά… χάνουμε τον εαυτό μας;

Ας λάμψει η αλήθεια

Τις τελευταίες ημέρες η ενέργεια που λαμβάνω από τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι είναι βαριά. Όλοι θέλουν να τα πουν. Όλοι θέλουν να ακουστούν. Όλοι νιώθουν κάπως «μόνοι». Όλοι, όταν πέφτουν οι «δύσκολες συζητήσεις» στο τραπέζι επιλέγουν να βάζουν άνω τελεία. Δε βγάζω απ’ έξω την ουρά μου. Την ίδια στιγμή ξέρεις τι σκέφτομαι; Το νόημα. Κυριολεκτώ. 

Αν είσαι αρκετά γενναία και μοιράσεις απλόχερα την αλήθεια σου –γιατί θέλει τόλμη και γενναιότητα το έργο αυτό!– και σε απορρίψουν ακριβώς γι’ αυτό, κερδίζεις. Σε έχασαν, δεν έχασες. Αν πάλι «αγκαλιάσουν» την αλήθεια σου, πάλι κερδίζεις. Και ακριβώς αυτή είναι η διαφορά του δυνατού από τον αδύναμο όπως λέει και ο Osho… Και οι δύο φοβούνται, απλά ο πρώτος τολμάει.

Μην κάνεις σε κανέναν τη χάρη (πια) να βάλεις την προσωπικότητα και τη ζωή σου την ίδια σε άνω τελεία! Και πίστεψέ με, έτσι, πάντα και μόνο θα κερδίζεις.