#Self-Sabotage: Έτοιμη είσαι, απλά δεν το ξέρεις

Έχεις νιώσει ποτέ πως λίγο πριν φτάσεις εκεί που θες, κάνεις πίσω; Λες στον εαυτό σου «δεν αισθάνομαι έτοιμη», «δεν είμαι αρκετά καλή» ή «ποιος θα με πάρει στα σοβαρά;». Αν ναι, δεν είσαι μόνη, ή η μόνη. Όλες μας έχουμε ακούσει αυτή τη φωνή. Τη λένε αυτό-σαμποτάζ.

Δεν εμφανίζεται με ταμπούρλα και φωτεινές ενδείξεις. Είναι μια ήσυχη, σχεδόν οικεία φωνή που ξέρει ακριβώς πού να πατήσει: στις ανασφάλειες, στους φόβους, στα «θα δούμε». Και ξέρει ακριβώς και τι θα φέρει: αίσθημα υποτίμησης και αναβλητικότητα. Κι εκεί, στο παραπέντε, σε πείθει να πατήσεις φρένο. Να επιλέξεις την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και όχι το ρίσκο που ενέχει κάθε αλλαγή, μεγάλη ή μικρή. Αποφασίζεις να μην απαντήσεις σ’ εκείνο το email λοιπόν. Να πεις «όχι» στο ραντεβού. Να μείνεις αόρατη. «Κανονική».

Γιατί το κάνουμε;

«Πάντα ήξερα ότι ήθελα κάτι περισσότερο από τη ζωή, αλλά κάθε φορά που έκανα ένα βήμα, μια φωνή με εμπόδιζε: «Δεν είσαι έτοιμη, θα αποτύχεις». Και αν με ρωτάς, ένιωθα πως αν τελικά πετύχαινα, ή αποτύχαινα, θα άλλαζαν οι σχέσεις μου, δε θα με αγαπούσαν, θα με απέρριπταν. Αυτό μου είχαν μάθει, αυτό έτρεμα ότι θα συμβεί. Καθαρός φόβος… πλάνη» μου λέει η Ζ. στην τρίτη μας συνεδρία. Ο τόνος της, σταθερός. Η επίγνωσή της, βαθιά. Το μοίρασμα, αποκαλυπτικό. Γιατί τι είναι τελικά το αυτό-σαμποτάζ; Μια μορφή αυτοπροστασίας, καμουφλαρισμένη ως λογική. Πεποιθήσεις τρίτων, σημαντικών και μη, που πότισαν το μέσα μας. Ο φόβος του άγνωστου. Ο φόβος της δύναμής μας.

Η συνέχεια, σε όλες μας γνωστή: Πιάνουμε τον εαυτό μας να υπεραναλύει, αναβάλλουμε συνεχώς τα για εμάς σημαντικά, μένουμε σε σχέσεις -επαγγελματικές ή και προσωπικές- που μας μικραίνουν και πιέζουμε τον εαυτό μας να είναι «τέλειος» πριν ξεκινήσει κάτι. Λες και πρέπει πρώτα να γίνουμε κάποιες άλλες για να μας επιτρέψουμε να ζήσουμε αυτή τη ζωή. Λες και όλα όσα είμαστε δεν είναι ήδη υπέρ-αρκετά.

Η μαγική στιγμή της επίγνωσης

Όταν αρχίζουμε να παρατηρούμε πότε αυτή η φωνή εμφανίζεται και όταν σταματάμε να την παίρνουμε ως αλήθεια, συμβαίνει κάτι μαγικό: Ηγούμαστε. Αν το σκεφτείς, είναι απλά μια φωνή (!). Δεν είναι εσύ. Ούτε είναι ο κόσμος σου, τα όνειρά σου και όλα τα μοναδικά που έρχεσαι να προσφέρεις σε αυτόν τον  κόσμο. Είναι αυτή η φωνή ικανή να σε κάνει να αμφιβάλλεις για όλα αυτά; Ναι, έως να αποφασίσεις να πατήσεις «stop». Συνειδητά. Και το «stop» σημαίνει να κατανοήσεις πως είσαι πολλά περισσότερα πράγματα από μια «ήσυχη, σχεδόν οικεία φωνή» που σε σαμποτάρει. Είσαι παρουσία, ένα ολόκληρο σύμπαν, είσαι δύναμη.

«Αυτή η σκέψη είναι δική μου ή την έμαθα;», «Πόσο μακριά μπορεί να με πάει;», «Τι μου μαθαίνει για εμένα;», «Αν δε φοβόμουν τίποτα, τι θα έκανα σήμερα;», «Τι με εμποδίζει;», «Ποια θα είμαι όταν τολμήσω;». Κάθε φορά που -ξεκάθαρα- ενοχλητικά και με το έτσι θέλω σκάει μύτη το αυτό-σαμποτάζ, μπορείς επί τόπου να σε ρωτήσεις τα παραπάνω. Ή ένα εξ’ αυτών! Ένα βήμα τη φορά. Παρατήρησε και πράξε ανάλογα.

«Ξέρω ποια είσαι»

Η αλήθεια είναι πως σπάνια νιώθουμε πραγματικά έτοιμες σε όσα μας προσκαλεί η ζωή. Κι αυτό είναι more than ok, αφού είμαστε άνθρωποι και ό,τι δεν γνωρίζουμε –μέχρι να το γνωρίσουμε– μας φοβίζει. Το θέμα είναι να μην περιμένουμε την «τέλεια στιγμή» –γιατί απλά δεν υπάρχει!– και ακόμα κι αν φοβόμαστε, να τολμάμε να προχωράμε. Γιατί πως αλλιώς θα μάθουμε; Εμάς, τους ανθρώπους, τον κόσμο;

Δεν είμαστε εδώ για να ζήσουμε «ήσυχα». Είμαστε εδώ για να ζήσουμε αληθινά. Το αυτό-σαμποτάζ μπορεί να είναι μια ήσυχη (και ενοχλητική πολλές φορές) φωνή, αλλά μέσα μας υπάρχει μια ακόμα πιο δυνατή. Αυτή που λέει: «Σε βλέπω. Ξέρω ποια είσαι. Και ήρθε η ώρα να σε δουν και οι άλλοι».

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό SHAPE