Η διαίσθηση δεν είναι προνόμιο κάποιων «χαρισματικών»

Αν κάνεις μια αναδρομή στη ζωή σου, είμαι σίγουρη ότι θα θυμηθείς αμέτρητες φορές που η διαίσθησή σου, σου μίλησε. Ξέρεις, εκείνες οι μικρές, εσωτερικές φωνές «σε προειδοποιούσαν».

Σε μια σχέση που από την πρώτη στιγμή κάτι μέσα σου φώναζε ότι δεν είναι για σένα κι ας έμοιαζε στα μάτια των άλλων ιδανική. Σε μια φιλία που έσβηνε σιγά σιγά κι εσύ προσποιoύσουν ότι όλα είναι ιδανικά. Σε μια επαγγελματική επιλογή που σύμφωνα με τη λογική σου έμοιαζε ασφαλής, αλλά η καρδιά σου φώναζε πως σε κρατάει πίσω.

Όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια δεν αιφνιδιάστηκες, άλλα βγήκε από μέσα σου ένας αυθόρμητος  αναστεναγμός: «Το ήξερα… το είχα καταλάβει από την αρχή».

Η διαίσθηση δεν είναι μια μυστηριώδης δύναμη, ούτε προνόμιο κάποιων «χαρισματικών». Είναι η καθαρή σου αλήθεια. Η σοφία του σώματος, της ψυχής και του νου που συνεργάζονται αθόρυβα και σε καθοδηγούν. Ο Carl Jung έλεγε: «Η διαίσθηση δεν εξηγεί, απλώς δείχνει τον δρόμο». Και πράγματι, η διαίσθηση είναι η αίσθηση που προηγείται της λογικής, το εσωτερικό σήμα που φανερώνει κατευθύνσεις πριν ακόμα τις καταλάβει ο νους.

Κι όμως, πόσο συχνά την αγνοούμε…

Έχεις αναλογιστεί γιατί; Μήπως επειδή χανόμαστε στην υπερανάλυση;

Υπερανάλυση, ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες

Μπαίνεις μέσα με μια απλή, καθαρή αίσθηση και αρχίζεις να την κοιτάς από χίλιες γωνίες. Τη διαστρεβλώνεις, τη φωτίζεις, τη σκιάζεις, μέχρι που χάνεται το αρχικό της σχήμα. Το μυαλό τότε πλάθει επιχειρήματα, δημιουργεί δικαιολογίες, στήνει σενάρια που μοιάζουν αληθινά. Και όσο περισσότερο αναζητάς τη «σωστή» απάντηση, τόσο απομακρύνεσαι από εκείνη την πρώτη, αυθεντική αίσθηση.

Σκέψου ένα διάφανο ποτήρι γεμάτο καθαρό νερό. Στην αρχή είναι κρυστάλλινο και διαυγές. Αν ρίξεις μέσα στάχτη, θα θολώσει και πολύ σύντομα δεν θα μπορείς πια να διακρίνεις το βάθος του. Τότε θα αναρωτιέσαι πώς χάθηκε η καθαρότητα που υπήρχε στην αρχή.

Κι όμως, η καθαρότητα δεν χάνεται, απλώς κρύβεται κάτω από το θολό. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και μέσα σου. Γιατί εκείνη η φωνή ποτέ δεν φεύγει. Μένει υπομονετικά, κρυμμένη κάτω από στρώματα σκέψεων, περιμένοντας να σιωπήσεις για να ακουστεί ξανά. Να ξέρεις ότι δεν την προδίδεις επειδή δεν την ακούς. Την προδίδεις επειδή δεν την πιστεύεις.

Και τότε, το σώμα σου μιλάει με ένα σφίξιμο στο στομάχι. Η καρδιά σου χτυπά πιο δυνατά για να σε προειδοποιήσει. Η ψυχή σου προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή σου με τρόπους που μόνο εσύ μπορείς να αναγνωρίσεις.

Η αλήθεια είναι πως η διαίσθηση ξέρει. Πριν από σένα για σένα. Κι ίσως το μόνο που χρειάζεται, είναι να της αφήσεις χώρο, να την ακούσεις, να την εμπιστευτείς, να βαδίσεις μαζί της.

Γιατί τελικά, η σοφία που αναζητάς έξω, βρίσκεται πάντα μέσα σου.