Ένα διάλειμμα παρακαλώ!

Είναι λογικό να το ζητάς. Με το αβάσταχτο βάρος της πανδημίας και τις όποιες προεκτάσεις του πάνω απ’ το κεφάλι μας, την εργασία από το σπίτι, τα απανωτά lockdowns, την κλεισούρα, το φόβο, το αίσθημα της ανασφάλειας, ξεχάσαμε τι θα πει χαλάρωση, διάλειμμα και… διακοπές. Μήπως να ξαναθυμηθούμε;

Πέρασαν μήνες ολόκληροι χωρίς αναπνοή, χωρίς μια ανάπαυλα στον εαυτό μας για σωματική, ψυχική και πνευματική χαλάρωση. Μάλιστα, αυτά τα ίδια φάνταζαν πολυτέλεια μέσα στο χαμό. Είναι πράγματι έτσι όμως; Ή μάλλον καλύτερα, έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε; Σε πάσης φύσεως καταστάσεις, η απάντηση είναι μια. Ένα μεγάλο, τεράστιο και μπολνταρισμένο «Όχι», διότι ενδεχομένως οι αντικειμενικές συνθήκες σπάνια μας βοηθούν σε αυτή την κατεύθυνση, του να είμαστε ήρεμες και ήρεμοι, από την άλλη όμως πάντα θα υπάρχει κάτι να μας βγάζει από το δρόμο μας.

Δε χρειάζεται να μας βγει η ψυχή για να επιλέξουμε το διάλειμμα. Δε χρειάζεται να βγούμε off για να πούμε «Πρέπει να πάρω αποστάσεις από όλο αυτό, κουράστηκα!». Δε χρειάζεται να απολογηθούμε πουθενά, ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό, απλά γιατί έχουμε την ανάγκη να τα κλείσουμε όλα και να αράξουμε όλη μέρα στον καναπέ, στην αγαπημένη μας πολυθρόνα, στην παραλία. Ίσα ίσα, ακόμα κι όταν δεν είναι καλοκαίρι, χρειάζεται να δημιουργούμε χώρο στη ζωή μας για την παραλία και το καλοκαίρι μέσα μας.

Τι σημαίνει αυτό; Ήρθε η ώρα να ξεμάθουμε, για να μάθουμε ξανά πως: Αξίζουμε το διάλειμμα και τις κλειστές οθόνες. Αξίζουμε να πούμε όχι σε κάτι το οποίο θα μας προσθέσει επιπλέον δουλειά και θα μας αδειάσει από ενέργεια. Αξίζουμε ανάσες κι επανασύνδεση εκ νέου με τον εαυτό μας. Αξίζουμε να μένουμε στη στιγμή συνειδητά, χωρίς ενοχές και με πολύ πάθος. Αξίζουμε τη χαλάρωση, αξίζουμε τις διακοπές, αξίζουμε το να επιλέγουμε να είμαστε και εκτός όποτε κι αν το αισθανθούμε. Αξίζουμε εμάς. Μας επιλέγουμε;

Πρώτη δημοσίευση: ON TIME