Ένας σκύλος οδηγός μου έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα ζωής

Γράφει η Μαρία Νικολή,

Κι εκεί που καθόμουνα που λες στο καφέ ένα Σάββατο μεσημέρι περιμένοντας τον μικρό να σχολάσει από τη ρομποτική, βυθισμένη στις σκέψεις μου, εμφανίστηκε ένας σκύλος οδηγός μόνος και ήρθε και με μύρισε.

Ένα λεπτό αργότερα εμφανίστηκε και ένας δεύτερος σκύλος οδηγός και τα αφεντικά τους

Το πανέξυπνο σκυλί τους βρήκε μεν τραπέζι για να κάτσουνε αλλά δε μπορούσε να τους πει ότι ήδη κάποιος κάθεται εκεί. Φυσικά και μίλησα στα δυο παιδιά ότι με χαρά να κάτσουν στο τραπέζι μου, αλλά μου εξήγησαν ότι θα περίμεναν να αδειάσει ένα τραπέζι στον εξωτερικό χώρο λόγω τσιγάρου.

Δύο φίλοι με απώλεια όρασης κανονίζουν καφέ Σάββατο μεσημέρι παρέα με τα σκυλιά οδηγούς τους και όταν τελικά το καταφέρνουν, τότε ξέρεις ότι τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά αν δεν το αφήσεις εσύ.

Αν μπορεί αυτός ο σκύλος να μάθει να βρίσκει τραπέζι σε μια καφετέρια, τότε σίγουρα και εσύ μπορείς να μην παρκάρεις σε πάρκινγκ αναπήρων!

Το σκυλί αυτό έχει μάθει να αγαπάει, να προστατεύει και να καθοδηγεί το αφεντικό του περισσότερο από τη ζωή του.

Αποφάσισα λοιπόν εκτός από το να αφηγηθώ αυτή την ιστορία στον μικρό

…ότι ήταν και μια θαυμάσια ευκαιρία να κρατήσω αυτή την εμπειρία στο μυαλό και να ανατρέχω κάθε φορά που θα ξυπνάω το πρωί και θα αισθάνομαι ότι δε θα καταφέρω ούτε από το κρεβάτι να σηκωθώ.

Θα σκέφτομαι ότι δε χρειάζεται να τα κάνω όλα τέλεια και να τα προλάβω όλα, αλλά ότι είμαι απλά αρκετή να κάνω ένα βήμα τη φορά και έτσι να μπορώ να βρίσκω τραπέζι σε μια καφετέρια.