Γιατί νιώθουμε μόνοι ακόμα κι όταν δεν είμαστε μόνοι;

Την μοναξιά την ακολουθεί πάντα μια μεγάλη σκιά. Ένα μαύρο σύννεφο μελαγχολικό και έτοιμο να βρέξει. Ξέρω πως έχεις αναρωτηθεί πολλές φορές αν σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο υπάρχει κάποιος που να βλέπει το μαύρο σου σύννεφο ή αν είσαι ο μοναδικός που το βλέπει.

Κάποιες φορές νιώθεις μοναξιά, γιατί έτσι είναι. Όταν ζεις σε έναν κόσμο βουτηγμένο στην τεχνολογία και την ψευδαίσθηση ότι όλοι και όλα είναι δίπλα σου, συμβαίνουν μπροστά σου, είσαι μέρος τους, πνίγεσαι σε μια θάλασσα πληροφοριών και μηνυμάτων χωρίς σωσίβιο. Γυρίζεις το βλέμμα μακριά από όλα αυτά και συνειδητοποιείς πως είσαι ένας άνθρωπος μόνος σε ένα δωμάτιο μέσα στη σιωπή.

Τι συμβαίνει όμως όταν δεν είναι μόνο έτσι;

Νιώθεις μοναξιά όταν όλα περνάνε από το χέρι σου. Όταν τα αφήνεις να περνάνε και κουβαλάς βάρη που δεν αναλογούν μόνο σε έναν, ενώ υπάρχουν γύρω πολλοί. Όταν τσαλαβουτάς στα σκοτεινά νερά του στερεοτυπικού πατριαρχικού ρόλου της γυναίκας που πρέπει να φροντίσει σπίτι -γιατί είναι νοικοκυρά-, παιδιά -γιατί ποιος ξέρει να φροντίσει καλύτερα από το ένστικτο της μάνας-, σύζυγο-παιδί –που δεν έμαθε ποτέ να αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του και των υποχρεώσεων του-, δουλειά –γιατί μέσα σε όλα έχει χειραφετηθεί κιόλας και κρατάει ισορροπίες ανάμεσα σε πρόοδο και μεσαίωνα– και κάπου στο μεταξύ να φροντίσει τον εαυτό της, που τις περισσότερες φορές σημαίνει “απλώς” να φροντίσει να μην τρελαθεί.

Νιώθεις μοναξιά όταν τα κάνεις όλα εσύ, γιατί τα καταφέρνεις καλά… ή και γιατί κανείς δεν προσπάθησε αρκετά ώστε να μάθει να τα κάνει εξίσου καλά.

Νιώθεις μοναξιά όταν δεν ζητάς ποτέ βοήθεια, γιατί έτσι έμαθες… ή και γιατί κανείς δεν σου προσέφερε ποτέ τη βοήθεια που χρειαζόσουν, όπως τη χρειαζόσουν, όταν τη χρειαζόσουν.

Νιώθεις μοναξιά όταν μπορείς εσύ στο “δεν μπορώ” των άλλων

Νιώθεις μοναξιά όταν αντέχεις και ντρέπεσαι πια να σου επιτρέπεις να μην αντέχεις και να λυγίζεις, να κλαις, να μην τα καταφέρνεις πάντα.

Νιώθεις μοναξιά όταν δεν σου επιτρέπεται να είσαι ο εαυτός σου και κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να μάθει ποιος είσαι, τι θέλεις, πώς νιώθεις, τι σκέφτεσαι, με ποιον τρόπο λαχταράς να υπάρχεις.

Νιώθεις μοναξιά όταν πιστεύεις πως κανείς δεν θα σε καταλάβει και γι’ αυτό σωπαίνεις αντί να μοιραστείς.

Νιώθεις μοναξιά όταν προσποιείσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι και που νιώθεις, για να χωρέσεις σε κουτάκια, ρόλους, στερεότυπα και αγκαλιές με προϋποθέσεις.

Νιώθεις μοναξιά όταν απομακρύνεσαι από εσένα, από το κέντρο σου, την ψυχή σου, τη φωνή σου, τον σκοπό σου.

Νιώθεις μοναξιά όταν το να είσαι μόνος δεν είναι επιλογή, αλλά επιβολή. Είτε την επιβάλλει ο κόσμος γύρω σου σε εσένα, είτε εσύ στον εαυτό σου.

Τι κι αν έμαθες στη μοναξιά, γιατί δεν ήταν κάποιος εκεί για σένα όταν έπρεπε;

Τι κι αν έμαθες στη μοναξιά, γιατί δεν σου έμαθε κανείς πώς να μοιράζεσαι;

Έχεις ευθύνη, αφού λυπηθείς βαθιά για όσα έμαθες από λάθος και σε ταλαιπώρησαν και σε πόνεσαν, να πετάξεις από πάνω σου όσα δεν είναι δικά σου και άδικα σε βαραίνουν και να βγεις από τη μοναξιά.

Έχεις ευθύνη να μάθεις από την αρχή στον εαυτό σου τα σωστά, τα υγιή κι ας είναι δύσκολο.

Έχεις ευθύνη και ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις τη μοναξιά σου μοναχικότητα από επιλογή και από το μαύρο σύννεφο να βγει επιτέλους ήλιος.