Η «τυραννία» της θετικότητας

Δεν υπάρχει πιο όμορφο δώρο από το να χαρίσεις σε έναν άνθρωπο ένα αληθινό και ζεστό σου χαμόγελο αν το νιώθεις.

Την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει μεγαλύτερη «τυραννία» από το να σου επιβάλλουν διαρκώς να είσαι μέσα στην τρελή χαρά προσφέροντάς σου tips και συμβουλές για να «πάρεις τα πάνω σου» αφού «το χαμόγελό σου είναι το παν και είναι στο χέρι σου». Αρκετά!

Έχω κουραστεί προσωπικά με τα γεμάτα επίπλαστη θετικότητα posts και όχι μόνο που μοιράζονται άνθρωποι γνωστοί και μη οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως «ειδικοί».

Έχω κουραστεί με τις λίστες «to do» για να «κατακτήσεις τα όνειρά σου» και να «πετύχεις».

Έχω κουραστεί επίσης απ’ όλη αυτή τη φούσκα που ξαφνικά όλες και όλοι γίναμε ειδικοί επιτυχίας, ευτυχίας και τζίνι μαγικά και τέλος έχω κουραστεί να βλέπω τις ίδιες «περσόνες» να αναμασάνε τα ίδια πράγματα διαρκώς φορώντας κουστουμάκια και διάπλατα χαμόγελα, έχοντας μαλλί στην πένα. Αρκετά!

Δεν υπάρχει τέλεια ζωή. Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Δεν υπάρχει τέλειο τίποτα.

Αυτό ακριβώς είναι που μας κάνει και ανθρώπους με αληθινές ζωές, σχέσεις και συναισθήματα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιεζόμαστε για να φαινόμαστε καλά αν δεν είμαστε, όπως δεν υπάρχει και κανένας λόγος να χαμογελάμε σαν χαζοί αν το μέσα μας κλαίει και είναι σε πόλεμο.

Δεν υπάρχει ειρήνη δίχως πόλεμο. Δεν έχει κανένα νόημα ο πόλεμος αν δεν ελπίζεις να ζεις σε μια κατεύθυνση ειρήνης μέσα κι έξω σου.

Ως είδος και ως άνθρωποι ειδικά στην εποχή που ζούμε δεν έχουμε ανάγκη να μας εμπνέει το ψεύτικο, το δήθεν, γιατί απλά δεν το κάνει.

Λειτουργεί ως placebo και τέλος. Αυτό που έχουμε ανάγκη, με όσα τραύματα κουβαλάμε, πολλά εκ των οποίων δεν επιλέξαμε, είναι να μας αποδεχτούμε αληθινά και να αγκαλιάσουμε την ευαλωτότητα μας.

Όχι γιατί το χρωστάμε σε κανέναν γκουρού, αλλά σε εμάς. Τροφή για σκέψη…