Magic Diaries #24: Η Σουηδία δεν αξίζει σε όλους

Μετά από 23 ολόκληρα Magic Diaries, θα το έχεις καταλάβει κι εσύ ότι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσής μου είναι οι φίλες μου. Όλα όσα συζητάμε, θέματα που μας απασχολούν, συναισθήματα που πνίγουμε ή που φωνάζουμε –είτε μας ακούν, είτε όχι-, όλα όσα ζούμε.

Λίγες μέρες πριν λοιπόν μου σκάει ειδοποίηση στο κινητό από τη Β., «Σήμερα βγήκα εκτός εαυτού στη δουλειά, ξεπέρασα τα όρια, φώναξα, έχασα τον έλεγχο και νιώθω ότι έριξα το επίπεδο. Και δε με νοιάζει το τι σκέφτηκαν οι άλλοι, με νοιάζει ότι εγώ έριξα το επίπεδό μου».

Όσο διάβαζα τη Β. τη φανταζόμουν να βγάζει οριακά καπνούς απ’ τα αυτιά και να έχει κουκουλωθεί με το μανδύα της ενοχής στον καναπέ της. Υπέθεσα ότι εκείνη τη στιγμή είχε ανάγκη ένα «καλό αυτί» να την ακούσει, όμως το ένστικτό μου με οδήγησε να παρέμβω. Και παρόλο που η Β. δε ζήτησε τη συμβουλή μου –και δε συνηθίζω να τη δίνω αν δε μου τη ζητήσουν– αυτό και έκανα.

«Φίλη, να σου πω κάτι; Ίσως καμία φορά χρειάζεται και να το ρίξεις αυτό το άτιμο το επίπεδο. Αφενός, άνθρωπος είσαι κι εσύ, αφετέρου, αν δεν το ‘κανες και τα κρατούσες όλα μέσα σου -γύρευε πόσα!-, τότε κάπου αλλού θα σκάγανε… Μια συμπεριφορά δεν καθορίζει τη δουλειά σου και σίγουρα όχι το ποια είσαι. Όποιος σε ξέρει, ξέρει. Και σε τελική ανάλυση… η «Σουηδία», δεν αξίζει σε όλους!».

Όταν κάνεις μια α’ δουλειά με τον εαυτό σου και οδηγείσαι σταδιακά στον περίφημο κόσμο των «ενηλίκων», στον οποίο κανείς δε σου κρατάει το χέρι, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τελικά πολύ πιο απλές απ’ όσο κάποτε, υπέθετες ότι «μάλλον» είναι.

Αντιλαμβάνεσαι επίσης πως αν δε διεκδικήσεις τη θέση που πιστεύεις πως αξίζεις, θα μείνεις σε αυτή που είσαι, αν δεν πληρώσεις το ρεύμα, πιθανότατα θα μείνεις χωρίς ρεύμα και αν δεν απαντήσεις σε κάποιον που σε φέρνει σε δύσκολη θέση, μάλλον θα υποβάλλεις τον εαυτό σου σε θέση δυσκολότερη.

Εννοείται πως επιλέγεις τον τρόπο που απαντάς, μιλάς, συνδιαλέγεσαι σε αντίθεση με τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσεις (ω ναι, εκεί δεν έχεις επιλογή!) και την ίδια στιγμή εννοείται πως έχεις δικαίωμα τόσο σε καλές σου στιγμές, όσο και σε κακές.

Η Β. είναι ένας εξαιρετικά δουλεμένος άνθρωπος και γι’ αυτό, το ότι «έχασε τον έλεγχο» και «έριξε το επίπεδο», για λίγη ώρα της στοίχισε. Αλήθεια, πόσο υγιές θα ήταν να κάνει για ακόμα μια φορά ένα βήμα πίσω, να δει τη μεγάλη εικόνα και να μη μιλήσει; Πόσο θα την ευνοούσε να το παίξει «τρελίτσα» στη λογική «πες ό,τι θες εσύ, εγώ ξέρω και μου φτάνει»; Και τι θα κέρδιζε αν έπνιγε εκείνη τη στιγμή το συναίσθημα και τη λογική της μαζί;

Μήπως τελικά έδρασε με τον πιο υγιή τρόπο; Μήπως ο τρόπος αυτός ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να δει εκείνη τη δεδομένη στιγμή για να υπερασπιστεί τον εαυτό, τις αξίες και τη δουλειά της; Και μήπως τελικά… η Σουηδία δεν αξίζει σε όλους;

Πολλοί από εμάς έχουμε μια έμφυτη κλίση στο αυτομαστίγωμα, στο «όπως κι αν μου φερθεί ο Χ, εγώ οφείλω στον εαυτό μου να αντιδράσω με τρόπο Ψ και να μείνω στο ύψος μου». Στην έως τώρα διαδρομή μου στον «περίφημο κόσμο των ενηλίκων» προσωπικά, να σου πω τι έχω καταλάβει;

Κάποιοι άνθρωποι είναι απλά μ@λ*κες.

Ο κόσμος θα συνεχίσει να κινείται με ή και χωρίς τη δράση – αντίδρασή σου.

Οι μεγάλες προσδοκίες φέρνουν και μεγάλο πόνο και φυσικά…

Εννοείται πως η «Σουηδία» ΔΕΝ αξίζει σε όλους.

Stay in your Magic love,

Μάρη