Ο Θύμιος βρέθηκε. Η ανθρωπιά μας;

Ο Θύμιος βρέθηκε και το μόνο που είχε να πει ήταν ένα “ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους”.

Βλέπω και ξαναβλέπω το βίντεο που κυκλοφορεί και σχεδόν με ενοχλεί η φωνή “Είσαι δυνατός;” που κάποιος τον ρωτά… Τι τον ρωτάτε, δε βλέπετε τι θαύμα έχετε απέναντί σας;

Δε βλέπετε πως ο ανθρώπινος πόνος, ο αληθινός πόνος που σε τρώει με τον καιρό και κανονικά θα έπρεπε να σε σμικραίνει, να σε κάνει φάντασμα άυλο, εκείνον τον μεγάλωσε, τον ψήλωσε, τον ανέστησε;

Δε βλέπετε πως ο φόβος, ο αληθινός φόβος που σε τελειώνει, σε κάνει να γίνεσαι ένα με το πάτωμα, σε ακινητοποιεί, εκείνου του έδωσε φτερά στα πόδια να ανασάνει; Να τρέξει; Και αυτό έκανε. Έτρεξε.

Ποιοι είμαστε τελικά εμείς μπροστά στην ομορφιά της αέναης, πηγαίας Καλοσύνης – Ανθρωπιάς; Μήπως μας σοκάρει; Μήπως μας φαίνεται “ξένη”; Μήπως τελικά “χαλάει την πιάτσα”;

Τι κάνουμε σε αυτή τη ζωή για να αγκαλιάζουμε το Θύμιο, τη Μαρία, το Λευτέρη; Ή μήπως δεν κάνουμε; Ή μήπως φοβόμαστε να τους αγκαλιάσουμε; Να αγκαλιάσουμε γενικά;

Ή μήπως πρέπει να φτάσει η στιγμή να μάθουμε ότι αγνοούνται;

Σειρήνα στην τηλεόραση, βουίζουν τα κανάλια, ακούμε μια “δακρύβρεχτη” ιστορία και τη συζητάμε όσο πίνουμε φρέντο εσπρέσο.

Σήμερα είναι μια καλή ευκαιρία να συλλογιστούμε πως στη θέση του Θύμιου θα μπορούσε να είναι ο καθένας ή ή καθεμία από εμάς. Και αυτό γιατί, δεν επιλέγεις το απρόοπτο, τη μοίρα. Αυτά σε επιλέγουν.

Επιλέγεις όμως να είσαι Άνθρωπος.

Να αποδέχεσαι ως Άνθρωπος τον Άνθρωπο και να τον σέβεσαι, αν χρειαστεί να τον προστατεύσεις, με τον τρόπο, τις λέξεις, τη στάση σου στα πράγματα, να είσαι εκεί.

Επιλέγεις επίσης μέσα από το παράδειγμα που φέρεις στον κόσμο να υπάρξουν άλλοι τόσοι εκατομμύρια Θύμιοι, άνθρωποι με αγάπη, καλοσύνη, ομορφιά στη ψυχή ή άλλοι τόσοι εκατομμύρια Θύμιοι, άνθρωποι κατατρεγμένοι, άνθρωποι μόνοι, φοβισμένοι.

Σκέψου το αλήθεια… τι επιλέγεις εσύ; Γιατί ο Θύμιος βρέθηκε. Για την Ανθρωπιά μας αμφιβάλλω…

To σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι και ξέρεις που καταλήγω;

Ότι αν είχαμε έστω τόση δα, λίγο μεγαλύτερη από το μεγάλο μας ΕΓΩ, τότε ο Θύμιος θα ζούσε μια αξιοπρεπή ζωή ήδη και δε θα τον γνωρίζαμε ενδεχομένως ποτέ.

Θα το προτιμούσα.

Καλή τύχη σε όλ@ μας από εδώ και στο εξής. Ο Θύμιος δεν την έχει ανάγκη…

Artwork: Je m’en fous art