Όταν αδυνατείς να βάλεις για ύπνο τα συναισθήματά σου

Guest Story: Γεωργία Σαραγιώτου

Δεν μπορείς να φύγεις μακριά απ’ αυτά που κρύβεις μέσα σου.

Εκεί για εμένα υπάρχεις ΕΣΥ. Πάντα εσύ.

Τι κι αν έφυγα μακριά…

Τι κι αν προχώρησα… ή έτσι νόμιζα.

Τι κι αν κάναμε καιρό να επικοινωνήσουμε…

Τι κι αν είχα καιρό να σε δω…

Ένα κομμάτι μου έχει πλημμυριστεί από εσένα και δεν λέει να στεγνώσει. Είσαι εκεί. Πάντα εκεί. Τα χιλιόμετρα δεν κατάφεραν και πολλά, αφού με κάθε ευκαιρία σε ψάχνω και σε βρίσκω, εκεί που σε άφησα. Πάντα εκεί.

Δίχως όμως το θάρρος να διεκδικήσεις το “μαζί”. Αυτό το μαζί που απέρριψες, που φοβήθηκες, που σε τρόμαξε… Όμως, συνεχίζεις να είσαι εκεί! Τι περιμένεις αλήθεια… Τι προσδοκάς; Αυτό δεν το ξέρω.

Ξέρω όμως πως… ξέρεις πώς να ξυπνάς συναισθήματα που προσπάθησα να θάψω. Τσουπ… βγήκαν όλα στη φόρα. Ξύπνησαν ακόμα πιο έντονα, έτοιμα να ζήσουν, να αναβιώσουν την ύπαρξή τους. Φαίνεται πως σε περίμεναν. Δεν πέθαναν ποτέ.

Και τώρα τι; Τι γίνεται;

Να τα βάλω πάλι για ύπνο αδυνατώ.

Είναι τόσο δυνατά που με νικούν κι εμένα.

Με λυτρώνουν και με καταδικάζουν ξανά και ξανά σε κάτι που δε ξέρω… τι συνέπειες μπορεί να έχει.

Όταν αγαπάς, δεν ξε-αγαπάς!

Τι γίνεται όμως με το πάθος και τον έρωτα, δεν περνάνε; Γίνεται να είναι εκεί σε αναμονή της επιστροφής σου ή μάλλον της επιστροφής μου ή καλύτερα της συνάντησής μας;

Τόση προσπάθεια πήγε στράφι… μια συνάντηση, μια επαφή, μια ματιά, ένα άγγιγμα κι όλα στέκουν θεόρατα μπροστά μου να ζητούν να ζήσουν. Να ζητούν Εσένα! Εσένα που πάντα ήσουν εκεί όσο κι αν προσπάθησα να σ’ αφήσω πίσω.

Μα πώς να φύγεις απ’ αυτά που έχεις μέσα σου; 

Δε γίνεται!

Το ένιωσα στο πετσί μου…

Βαθιά στο είναι μου.

Παλιότερα απλά το άκουγα.

Τώρα ξέρω τι αίσθηση έχει.

Μια αίσθηση από εσένα… τη μορφή σου, τη μυρωδιά σου, το άγγιγμά σου, τον ήχο της φωνής σου. Είσαι παντού.