Πως γίναμε έτσι ρε παιδιά; Χαμογελάμε;

Μου στέλνει πριν λίγες μέρες ένας φίλος που είχαμε να τα πούμε πολύ καιρό και αφού συζητάμε πρώτα τα γνωστά περί δουλειάς, γρήγορων ρυθμών και διακεκομμένων ανασών, μου κάνει:

«Καλά πας, ωραία όλα αυτά, αλλά πες μου αλήθεια, πως πάει η ζωή; Χαμογελάς;».

Ένιωσα μικρές, πανέμορφες εκρήξεις στο κεφάλι μου. Τι ωραίο ερώτημα. Χαμογελάς;

Συνηθίζουμε να ρωτάμε τους ανθρώπους, σημαντικούς άλλους και μη, «Τι κάνεις; Όλα καλά; Πώς είσαι; Τι λέει; Τι χαμπάρια;», ξεχνώντας να υπενθυμίσουμε σε εκείνους αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, το σημαντικότερο: Το χαμόγελο.

Οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις είναι γρήγορες. Καμιά φορά ρωτάμε χωρίς καν πραγματικά να έχουμε την πρόθεση να ακούσουμε. Ξέρουμε πως στο «Τι κάνεις;», η απάντηση θα είναι πιθανότητα «Όλα καλά!». Όλα καλά, αυτή η μάστιγα…

Φυσικά, φταίμε κι εμείς. Κάναμε τόσο δεδομένο το «καλά», τόσο δεδομένο το «γρήγορο», τόσο δεδομένη την πρόθεση της συνδιαλλαγής χωρίς πραγματική ουσία που όταν μας ρωτάνε ένα «Χαμογελάς;», χάνουμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας και δε ξέρουμε τι, πως και αν πρέπει να απαντήσουμε.

Μα τι με ρωτάει, τι με ρωτάς…

Εκρήξεις στο κεφάλι, νοσταλγία και να σου το χαμόγελο. Πως γίναμε έτσι ρε παιδιά; Χαμογελάμε; Χαμογελάς;

Η ζωή πάει και όσο πάει, προχωράμε κι εμείς. Σοβαροί, σκυθρωποί, αγχωμένοι, χαμογελαστοί, με γραβάτες, τακούνια, αθλητικά, κοντές φούστες, σαλοπέτες, φακίδες, το κάψιμο απ’ τον ήλιο και στο μυαλό «Όλα καλά».

Όταν το νιώθεις να το λες, αν δεν το νιώθεις δε χρειάζεται να πεις και τίποτα.

Αν όμως θες να θυμίσεις σε κάποιον, όποιος κι αν είναι, ότι κι αν φοράει, ότι κι αν λέει, πως είναι μια αληθινά αμήχανη στιγμή η οποία θα γίνει ως δια μαγείας δώρο στη ψυχή, ρώτησέ τον «Χαμογελάς;». Και άσε το μέσα του να κάνει κουμάντο…

Η καρδιά ξέρει. Το χαμόγελο έρχεται.

Εσύ το καλό σου για σήμερα το έκανες.