Τι σημαίνουν τα δώρα για την ψυχοσύνθεση μας;

Αυτή την εβδομάδα είχα τα γενέθλια μου και αφού «το κρατάμε αληθινό» στη στήλη αυτή ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου για.. τα δώρα!

Αρχικά αξιολογείται η κίνηση του δώρου; Έχουμε μάθει να αξιολογούμε την κίνηση ή μόνο να κοστολογούμε το αντικείμενο;

Για παράδειγμα: Εάν κάποιος σου προσφέρει ένα δώρο τιμής «Χ» ευρώ θα έλεγες πιθανώς: «πολύ ωραία μου πρόσφερε ένα δώρο», που ίσως να μη γνώριζες καν πόσο κόστιζε, δεν θα στεκόσουν καν στην τιμή του αντικειμένου.

Αν όμως ήξερες ότι το άτομο σου αγόρασε ένα δώρο με Χ ευρώ και όλα του τα χρήματα είναι «Χ2» θα μπορούσες να αξιολογήσεις αυτήν την κίνηση;

Δηλαδή αν ήξερες ότι το άτομο έδωσε τα μισά του χρήματα από όλα όσα είχε για να σου αγοράσει κάτι όμορφο ή ακριβώς αυτό που σου άρεσε, τότε θα μπορούσες να αξιολογήσεις αυτή την κίνηση;

Τί σημαίνουν τα δώρα για την ψυχοσύνθεση μας;

Για πολλούς ανθρώπους το δώρο είναι η αντανάκλαση του συναισθήματος του ατόμου που μας το προσφέρει. Περιμένουμε από το άτομο να δείξει με το δώρο του τη θέση που κατέχουμε στην καρδιά ή τη ζωή του.

Προβάλουμε στο δώρο την ανάγκη μας για επιβεβαίωση της θέσης μας ή της αξίας μας για τον άλλον. Λέμε «όσο πιο ακριβό το δώρο, τόσο πιο σημαντικός είμαι για τον άλλον».

Στεκόμαστε στο πόσο χρόνο ή χρήμα ξόδεψε το άτομο για να μας πάρει το δώρο και όσο πιο σημαντικό είναι το άτομο για μας τόσο πιο πολύ ζητάμε την επιβεβαίωση να έχει δώσει πιο πολύ χρόνο, χρήμα ή προετοιμασία για το δώρο αυτό.

Στην πραγματικότητα η σημαντικότητα που κατέχουμε στη ζωή ενός ατόμου αποδεικνύεται από ένα σύνολο καταστάσεων, αντιδράσεων, συμπεριφορών και όχι από μια μεμονωμένη κίνηση.

Συλλογικά και γενετικά έχουμε κληρονομήσει την πεποίθηση να αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσα από την ύλη. Οι πρόγονοι μας ένιωθαν πως η αξία τους μεγάλωνε κοινωνικά σε εκείνα τα χρόνια, όταν είχαν ένα δικό τους σπίτι, όταν είχαν ζώα και υλικά αγαθά.

Έτσι, το dna μας μέχρι σήμερα αναγνωρίζει ακόμα ένα κομμάτι της αυταξίας του μέσω της προβολής του στην ύλη.

Όσο περισσότερη έλλειψη και φτώχεια βίωσαν οι πρόγονοι, τόσο περισσότερο στο σήμερα οι απόγονοι θα αναζητούν την επιβεβαίωση της αυταξίας τους, της εικόνας τους, της θέσης τους μέσα από την ύλη.

Αυτό συμβαίνει γιατί το dna και η κληρονομικότητα δεν είναι αυτοτελή αλλά συνεχιζόμενα.

Συνεχίζουν στις γενιές μέχρι ο απόγονος να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει την αυταξία του, τη ζωή, την ύλη. Μέχρι ο απόγονος συνειδητά να επιλέξει πως θέλει να βλέπει τον εαυτό του και να θεραπεύσει τα μοτίβα συμπεριφοράς που κληρονομήθηκαν από την οικογένεια του.

Τα δώρα στη ζωή μας είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι.

Ακόμη και αν επιλέξουν να μας χαρίσουν κάτι μικρό ή και τίποτα, ένα χρόνια πολλά με χαμόγελο, ένα λουλούδι ή μια αγκαλιά είναι ισάξια και ακόμη πιο πολύτιμα όταν γίνονται από την καρδιά με ειλικρινές συναίσθημα.

Όταν οι άνθρωποι που είναι γύρω μας δίνουν τα μισά από όσα έχουν για να μας ευχαριστήσουν, ικανοποιήσουν, φροντίσουν, επενδύουν χρόνο, χρήματα, φαντασία αυτό σημαίνει πως αξίζουμε για αυτούς και είμαστε σημαντικοί.

Χρειάζεται να αναλογιστούμε εάν μπορούμε να πιστέψουμε ότι έχουμε στη ζωή μας τέτοιους ανθρώπους, που μας αγαπούν με τέτοιο υπέροχο και απλόχερο τρόπο χωρίς να αμφισβητούμε συνέχεια τον εαυτό μας και να ρωτάμε εάν αξίζουμε αυτή τη μορφή αγάπης.

Επίσης, χρειάζεται να μπορούμε να αξιολογήσουμε την πρόθεση του ανθρώπου και ακόμη και αν δεν κρατάει κάτι σαν δώρο την ώρα που μας λέει χρόνια πολλά, να μπορούμε να καταλάβουμε πως εάν η πρόθεση του είναι η αγάπη είναι ανεκτίμητη η ευχή του γιατί έχει αυτήν ποιότητα της καθαρής πρόθεσης.

Μια λέξη, μια ευχή, μια κίνηση με καθαρή πρόθεση είναι το πιο ακριβό δώρο στις σχέσεις των ανθρώπων.

Ύστερα από αυτά είναι υπέροχο να δεχόμαστε και να κάνουμε δώρα με καθαρή πρόθεση, με αγάπη και χαρά γιατί η ύλη είναι πάντα αγαπημένη και μέρος της ζωής μας, προσφέροντας μας άνεση, απόλαυση και τέρψη, όχι όμως να γίνεται αυτοσκοπός.