Κανένα μετά

Κυριακή. Δευτέρα. Τρίτη. Τετάρτη. Τικ τακ. Τικ τακ. Ραντεβού και στόχοι τοποθετήθηκαν σε ατζέντα. Ό,τι ολοκληρώθηκε την προηγούμενη ημέρα, διαγράφηκε. Ακόμα μια «ευτυχία» που δεν πρόλαβες να γιορτάσεις, γιατί ήρθε η επόμενη (μέρα!). Δεν τα βάζεις με εσένα πια, συνήθισες. Και μαζί με εσένα (σε) συνήθισαν και οι άλλοι. Έχεις μια εκπληκτική ικανότητα να τα κάνεις όλα να μοιάζουν εύκολα, να «κυλάνε», να παίρνουν το δρόμο τους. Καμία φορά δε σε ρωτάνε καν πως είσαι. Εννοείται πως είσαι καλά. Εννοείται πως «το ‘χεις όλο». Εννοείται ότι εσύ φροντίζεις. Και εννοείται πως έφαγες τρελό χαστούκι όταν σε μια τυχαία συζήτηση συνειδητοποίησες ότι «Κι εγώ έχω ανάγκη να με φροντίσουν κι εγώ έχω ανάγκη να κατανοηθώ». Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά;

Καθόλου ευχάριστο χαστούκι. Και καθόλου ευχάριστο το συναίσθημα θυμού που το συνοδεύει. Υγιές συναίσθημα παρ’ όλα αυτά. Μια ευγενική επιβεβαίωση ότι έχεις παλμό, ότι θες να διεκδικήσεις και μπορείς κι ας ξέχασες. Χρόνο. Χώρο. Ανάσα. Φροντίδα. Εσένα. Και οι μέρες περνάνε και σε παρατηρείς. Και παρατηρείς μια επίμονη σκέψη σαν τσίχλα κολλημένη στο μυαλό σου «Ότι ήταν να δεις από κάποιους ανθρώπους, το έχεις ήδη δει… αρκεί;». Δε ξέρω τι αρκεί και τι όχι. Αυτό που ξέρω είναι πως πολλές φορές δεν υπάρχει κανένα μετά. Κυριολεκτώ. Η ζωή δεν περιμένει κανέναν, πάντα συνεχίζει. Το ζήτημα είναι πως…

Και όλες αυτές οι τυχαίες σκέψεις, μεσημέρι Τριτούλας.

Και δεν έχουμε καν ανάδρομο (!).