Συναισθηματικά βαμπίρ: οδηγός επιβίωσης και πώς να τα αποφεύγετε

Έλα πες. Διαβάζοντας και μόνο τον τίτλο είδες μπροστά σου ολόκληρη λίστα με ανθρώπους που μπορείς να εντάξεις στην κατηγορία.

Εκείνη τη “φίλη” που έχει πάντα θέματα ίδια και απαράλλαχτα για χρόνια ολόκληρα. Εκείνον τον “καημένο” συνάδελφο που συνεχώς του “τυχαίνουν” αναποδιές και δεν μπορεί να ολοκληρώσει το project που ανέλαβε. Την κυρία στην ουρά του σουπερμάρκετ που βιάζεται λες και πρέπει να προλάβει μη τη προλάβουν οι πληγές του Φαραώ (και οι δέκα μαζί) και αφού της παραχωρήσεις τη σειρά σου συμπονετικά, τη βλέπεις στην παρακάτω γωνία να αράζει κάνοντας τσιγαράκι(true story).

Η φίλη, ο συνάδελφος, η κυρία στην ουρά, έχουν όλοι κάτι κοινό. Δεν έχουν ανάγκη τη βοήθεια που τόσο δραματικά σου ζητούν.

Αυτό που έχουν ανάγκη είναι η επιβεβαίωση της συνήθειας και του εθισμού τους.

Δύσκολο να δεχθείς πως άνθρωποι με τους οποίους έρχεσαι σε καθημερινή επαφή, έχεις ανάγκη να μιλήσεις μαζί τους, να πάρεις τη συμβουλή τους και τη στήριξη τους, ουσιαστικά σε αφήνουν με τα προβλήματα σου και επιπλέον φορτωμένο με τα δικά τους.

Φεύγεις από τη συνάντηση σας με ένα κεφάλι βαρύ και το ίδιο βάρος έχει θρονιαστεί και στο στήθος σου. Σταδιακά, ακούς τη φωνή τους για 1′ και το σώμα σου βαράει συναγερμό με τα γνώριμα αυτά συμπτώματα. Σε βάθος χρόνου και μόνο που βλέπεις το όνομα τους να αναβοσβήνει στην οθόνη σε μήνυμα ή κλήση εκνευρίζεσαι και αρνείσαι να απαντήσεις.

Το μοτίβο μιας συναισθηματικής μαύρης τρύπας

Όποιος σου ζητάει συμβουλές, δεν χρειάζεται απαραίτητα τη συμβουλή σου. Όποιος σου ζητά συναισθηματική υποστήριξη, δεν χρειάζεται απαραίτητα τη στήριξη σου. Όποιος σου ζητά οικονομική βοήθεια, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι φτωχός ή πεινασμένος.

Ακούγεται υπερβολικό, ίσως κυνικό, είναι όμως αληθινό. Οι συναισθηματικές μαύρες τρύπες, όπως τις λέω, είναι άνθρωποι που η μόνη ανάγκη που έχουν είναι να καλύψουν τη βολή, τη συνήθεια, το γνώριμο τους ρόλο: αυτόν του θύματος. Όσο και να τους δίνεις συμβουλές, στήριξη, βοήθεια, δεν θα τους φτάνει ποτέ και θα συνεχίζουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Όχι γιατί κάνεις κάτι λάθος, αλλά γιατί οι ίδιοι δεν θέλουν να αλλάξουν.

Εμμένουν πεισματικά στο ρόλο του θύματος, ακόμη κι αν εμπεριέχει συναισθηματικό πόνο γιατί φοβούνται το άγνωστο που θα τους χαρίσει καινούργιες συνθήκες ζωής. Όσο το μεγάλο τους πρόβλημα δεν αλλάζει, εθίζονται όλο και περισσότερο στο να “αλλάζουν” μικρές συνθήκες, σαν μικρές νίκες: η θέση στην ουρά, η αποφυγή να αναλάβουν μια ευθύνη και να την αναλάβεις εσύ για εκείνους, μια ώρα από τη ζωή σου που θα αναλάβεις το ρόλο του ακροατή, να παρηγορήσεις ή να “ξαλαφρώσεις”…

Οδηγίες χρήσης

Η ερώτηση “τι να κάνω βοήθησε με” είναι παγίδα και δεν θέλει από σένα απάντηση για το τι πρέπει να κάνει. Η ψυχούλα που έρχεται σε σένα να σου πει για το στρες, τα συναισθηματικά θέματα δεν χρειάζεται “λύση στα προβλήματα”.

Εσύ θα τη συμβουλεύεις να αναζητήσει τη βοήθεια ενός ειδικού (γιατί όχι άλλωστε), εκείνη θα σου απαντάει πως το θέλει πάρα πολύ αλλά δεν μπορεί να το υποστηρίξει οικονομικά (μειδιάζω ελαφρώς) και θα καταλήγεις να τη βλέπεις να κάνει αγορές, διακοπές και λοιπά ως γνωστόν δωρεάν πράγματα(τι, όχι;!) επανερχόμενη σε σένα για τα ίδια ακριβώς προβλήματα.

Συμπέρασμα: μια χαρά βολεμένη είναι στη ζωή που έχει επιλέξει, με τις προτεραιότητες που έχει θέσει κι εσύ απλώς χάνεις πολύτιμη ενέργεια και χρόνο προς επίλυση ανεπίλυτων προβλημάτων.

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα

Και αυτό είναι το μόνο που χρωστάς στον εαυτό σου. Δεν σε έχρισε κανείς σωτήρα κανενός. Δεν γράφει πουθενά στο σενάριο της ζωής σου πως πρέπει να βοηθήσεις να λυθούν τα προβλήματα των άλλων, ειδικά όταν οι ίδιοι τα δημιουργούν και δεν επιθυμούν να τα επιλύσουν κιόλας. Όχι, αγαπητό μου πλάσμα. Χίλιες φορές όχι.

Ακόμη κι αν η πάστα σου είναι να βοηθάς και να υποστηρίζεις τους ανθρώπους, δεν χρωστάς σε κανέναν να είσαι για πάντα εκεί στη λούπα που ονομάζει ζωή και να “ταΐζεις” μια μαύρη τρύπα που ό,τι και να της ρίξεις μέσα απλώς το ρουφάει και το εξαφανίζει, χωρίς να γεμίζει και να χορταίνει ποτέ.

Ο μοναδικός τρόπος να διαχειριστείς τέτοιου είδους ανθρώπους είναι ένας: η αλήθεια. Να δώσεις αληθινές απαντήσεις στις ψεύτικες ερωτήσεις τους. Αυτές είναι που δεν αντέχουν. Να βγεις από το παιχνιδάκι της θυματοποίησης τους. Να μη τους λυπηθείς, γιατί έτσι ακριβώς θα καταφέρουν να πάρουν αυτό που διαιωνίζει τον εθισμό τους.

Αυτό το μικρό, το αδιάφορο μπροστά στα μεγάλα που μπορεί ο καθένας μας να καταφέρει αν το επιλέξει. Αν επιλέξει να δυσκολευτεί, να μην είναι το θύμα της ζωής του, μα ο πρωταγωνιστής και να αλλάξει. Αν επιλέξει να μη φοβηθεί την αλλαγή, περισσότερο από το ξεβόλεμα.