Το κυνήγι της καταξίωσης σπάνια οδηγεί σε ολοκλήρωση

Σύμφωνα με το εμβληματικό βιβλίο του Joseph Campbell «Το Ταξίδι του Ήρωα», κάθε ανθρώπινος μύθος βασίζεται σε μια πρότυπη ιστορία.

Το βιβλίο μας μιλάει για το ταξίδι ενός ήρωα ο οποίος δέχεται το κάλεσμα να πετύχει κάτι, στον δρόμο συναντά ένα μεγάλο εμπόδιο το οποίο θα χρειαστεί να υπερνικήσει και την στιγμή όπου όλα φαίνεται πως έχουν χαθεί, ως εκ θαύματος τα καταφέρνει. Για να το καταφέρει αυτό ο Ήρωας χρειάζεται πρώτα να «πεθάνει» μεταφορικά και ύστερα να… αναγεννηθεί.

Ο Campbell έφτασε σε αυτήν την θεωρία αφού διάβασε κάθε ιστορία κοσμογονίας, κάθε μύθο αρχαίο και μεταγενέστερο και αφού μελέτησε το αρχαίο θέατρο, αλλά και την μεταγενέστερη λογοτεχνία. Χρόνια αφού γράφτηκε το βιβλίο του, «το Ταξίδι του Ήρωα», συνεχίζει να διδάσκεται σε κάθε σχολή δημιουργικής γραφής και σεναριογραφίας. Γιατί; Όπως αποδεικνύεται, συνεχίζουμε να ανταποκρινόμαστε σε αυτήν την αρχέτυπη ιστορία, περισσότερο από κάθε άλλη. Και καθώς η τέχνη μιμείται την ζωή, έτσι και η ζωή μας προσπαθεί να μιμηθεί την τέχνη.

Σκέψου τους στόχους που βάζεις

Όταν σκέφτομαι τους δικούς μου, συνήθως είναι συγκεκριμένοι όπως για παράδειγμα μια νέα σχέση, ένα καινούριο αυτοκίνητο, μια αύξηση, ένα ταξίδι. Κάτι χειροπιαστό που απαιτεί προσπάθεια. Η ζωή δεν είναι μυθοπλασία. Δεν είμαστε τραγικοί ήρωες. Και ούτε και θα έπρεπε να αποζητούμε να γίνουμε.

Η λαγνεία του κυνηγιού, της καταξίωσης και της επίτευξης σπάνια οδηγούν σε ολοκλήρωση. Αυτή συνήθως καιροφυλακτεί –από την εμπειρία μου-, στις πιο απλές στιγμές. Μια από αυτές την θυμάμαι πολύ καθαρά. Καθόμουν σε ένα σκαλοπάτι έξω από ένα μαγαζί, μαζί με ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο. Δεν μιλούσαμε και δεν συνέβαινε τίποτε. Ο ήλιος ζέσταινε το κεφάλι μου και κοιτούσα την σκιά των χεριών μου στο έδαφος. Το γρασίδι άστραφτε πιο πράσινο από ποτέ και μια σημαία έκανε τεμπέλικα φλαπ σε ένα κτίριο λίγο πιο πέρα. Οι γλάροι έκρωζαν. Θυμάμαι την ευτυχία να κυλά πάνω μου γλυκιά και ζεστή, έτσι από το πουθενά. Άνθιζα και δεν είχα τίποτα να περιμένω. Κανένα εμπόδιο να ξεπεράσω. Θυμάμαι αυτό το κύμα χαράς περισσότερο από άλλες στιγμές που ακολούθησαν μια μεγάλη επιτυχία.

Μια ιστορία χωρίς ιστορία

Στο υπέροχο βιβλίο της «Our Tragic Universe» η συγγραφέας Scarlett Thomas εξερευνά το Ταξίδι του Ήρωα αλλά και την πιθανότητα μιας Ιστορίας χωρίς Ιστορία. Όπως είναι οι ιστορίες Ζεν των Βουδιστών μοναχών. Ή τα χαίκου. Η ηρωίδα «Μεγκ» λοιπόν, μια συγγραφέας που ζει στο Dartmouth, προσπαθεί να τα καταφέρει: να διορθώσει την σχέση της, να ερωτευτεί κάποιον άλλον, να γράψει ένα βιβλίο, να μάθει να πλέκει, να βρει μια νέα κατεύθυνση. Τελικά, απλώς μετακομίζει με το σκυλάκι της σε ένα μικρό σπίτι με τζάκι δίπλα στην θάλασσα, κάνει μεγάλες βόλτες στην ακτή, πλέκει, περνάει τον χρόνο της… ώσπου νέα σχέδια γεννιούνται χωρίς καμία προσπάθεια. Όταν στην μικρή παραλιακή πόλη εγκαινιάζεται ένας μικρός Λαβύρινθος, η Μέγκ περιπλανιέται μέσα με τους φίλους της και λέει στον εαυτό της: “Ίσως ένας Λαβύρινθος εξηγεί γιατί δεν θα έπρεπε περνάμε την ζωή μας κυνηγώντας αποτελέσματα, όσες φορές και αν μας πουν να προσπερνάμε ανθρώπους και να υπερνικάμε εμπόδια καθώς προχωράμε“.

Ο δικός μας λαβύρινθος

Πράγματι, όλοι μας το ίδιο μονοπάτι ακολουθούμε στον ίδιο λαβύρινθο, όμως ο καθένας κάνει τις δικές του σκέψεις, θρέφεται, φωτίζεται και ξεδιψάει από άλλα πράγματα. Και τελικά φτάνει στο κέντρο. Είτε ανθίζει είτε όχι. Είτε πετυχαίνει είτε όχι. Έχει σημασία;

Αυτός είναι ο μήνας του Ιμπόλκ και μπαίνω στον πειρασμό να κάνω κι εγώ σχέδια που για να τα επιτύχω θα υπερνικήσω κάθε εμπόδιο. Έπειτα όμως σκέφτομαι, ότι ίσως τελικά δεν θέλω να προσπεράσω κανέναν και να υπερνικήσω τίποτα. Πως ανθίζει κανείς σαν τα λουλούδια την Άνοιξη; Με ήλιο και φως: όλα όσα μας φωτίζουν και μας θρέφουν. Επομένως, χρειαζόμαστε ότι θρέφει την ψυχή και τη θέρμη των στενών μας σχέσεων. Υπάρχει τόση ομορφιά στο να περιμένεις παρέα με όσα αγαπάς…

Και κάτι τελευταίο… είναι πολύ ωραίο να μην είσαι τραγικός ήρωας. Ίσως για την ολοκλήρωση να είναι αρκετός ένας περίπατος με φίλους σε έναν Λαβύρινθο.

Φιλιά,

Witchella