Το «τέλος» μιας αληθινά τραυματικής εμπειρίας

«Αν αποδεχτείς την εμπειρία σου, μπορείς να επιλέξεις πως θα τελειώσει. Αν αποδεχτείς την εμπειρία σου, μπορείς να διαλέξεις το τέλος της» γράφει η αγαπημένη μου Brene Brown στο βιβλίο της «Ζήσε τη ζωή σου με Τόλμη», το οποίο σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε. Το πιο επικίνδυνο πράγμα μετά από μια τραυματική εμπειρία, είναι να τη βάλεις κάτω από το χαλάκι, να θάψεις το περιστατικό μέσα σου και να συνεχίσεις απλά τη ζωή σου σα να μη συνέβη ποτέ. Μέχρι να τα φέρει έτσι η ζωή και να βιώσω κι εγώ μια αληθινά τραυματική εμπειρία, φυσικά δε γνώριζα την επικινδυνότητα του παραπάνω. Έπαθα κι έμαθα! Και εννοείται έβαλα κάτω απ’ το χαλάκι ιστορίες και εννοείται συνέχισα με προσποιητό χαμόγελο τη ζωή. Το μέσα μου το ‘ξερε…

Μια τραυματική εμπειρία μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς ντροπή, μούδιασμα, άγχος, στρες, φόβο, έχει μια απίθανη δύναμη που σε κάνει να παραλύεις. Όλες και όλοι μας έχουμε βιώσει τέτοιες εμπειρίες. Σε όλες αυτές μπροστά αισθανθήκαμε μόνοι, λίγοι, μη αρκετοί, ευάλωτοι και πιστέψαμε πως αυτό το συναίσθημα θα μείνει για πάντα χαραγμένο μέσα μας. Το συναίσθημα του γκρι, η επαναφορά της μνήμης, η ατελείωτη πάλη του «θέλω» που επιτάσσει το παρόν και το μέλλον με το τσαλακωμένο «άχτι – κουβάρι» του παρελθόντος που μας κρατά δέσμιους. Να σας πω ένα μυστικό; Αυτό το κουβάρι μόνο μπροστά μπορεί να μας πάει.

Αν αποδεχτείς την εμπειρία σου, μπορείς να επιλέξεις πως θα τελειώσει. Αν αποδεχτείς την εμπειρία σου, μπορείς να διαλέξεις το τέλος της. Η ευαλωτότητα είναι δύναμη και όχι αδυναμία όπως πολλοί προσπάθησαν στα χρόνια πολύ να μας κάνουν να πιστέψουμε. Μοιραία θα ζήσουμε ενδεχομένως και μια και δυο εμπειρίες που θα έχουν τη δύναμη να μας αδειάσουν. Το μαγικό ερώτημα είναι… Εμείς, που είμαστε μέσα σε όλο αυτό; Πόσο επιτρέπουμε το «άδειασμα»; Τι σημαίνει αλήθεια «άδειασμα» για το κάθε ένα και κάθε μια από εμάς; Τα έχεις αναρωτηθεί ποτέ όλα αυτά; Όταν αδειάζεις τι συμβαίνει; Τι αισθάνεται το σώμα σου και που; Το διαολάκι το μυαλού τι υποβολές σου κάνει;

Για να αποδεχτείς αληθινά μια εμπειρία όπως κι αν είναι αυτή, η κυρία «αυτοπαρατήρηση» είναι το άλφα και το ωμέγα. Για να περάσεις στην αποδοχή και να αισθανθείς ευγνωμοσύνη για το μάθημα που έλαβες, κάτι το οποίο είναι το βέλτιστο σενάριο, χρειάζεται να γίνεις ο non stop επόπτης του εαυτού σου και αυτό να το κάνεις με βαθιά αγάπη, ειλικρίνεια, συμπόνια, καλοσύνη ως προς εσένα, για σένα, με σένα. Μη ξεχνάς: Η εμπειρία δεν αλλάζει. Μπορείς όμως να διαλέξεις το τέλος της. Τα πινέλα, τα χρώματα και το χαρτί είναι στο χέρι σου. Σε όλη αυτή τη διαδικασία της δημιουργίας αγάπα σε ένα κλικ παραπάνω. Είσαι πρώτη γραμμή στη ζωή σου, έχεις μάθει και ζήσει πολλά… Σου αξίζει.

Photo by Skyler King on Unsplash