Γιορτή Ιμπολκ: Άναψε ένα κερί και φρόντισε τα όνειρά σου

«Τα φυτά και τα ζώα δεν πολεμάνε τον χειμώνα, δεν προσποιούνται ότι δεν συμβαίνει κι ούτε προσπαθούν συνεχίσουν την ζωή τους σαν να είναι καλοκαίρι. Ετοιμάζονται. Προσαρμόζονται.  Πραγματοποιούν απίστευτες μεταμορφώσεις για να τα βγάλουν πέρα. Ο Χειμώνας είναι μια εποχή απόσυρσης από τον κόσμο. Αγαπώ τις δυσκολίες που δημιουργεί ο ερχομός του χιονιού με τον τρόπο που κρυφά αγαπώ ένα κρυολόγημα: την ακαταμάχητη διακοπή από την καθημερινότητα, που σε αναγκάζει να σταματήσεις για λίγο και να ξεμυτίσεις από τον κύκλο της συνήθειας» γράφει η συγγραφέας Kathrine May σε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία το Wintering.

Πάντα σκέφτομαι τα λόγια της όταν φτάνει το καταχείμωνο και κάτι αναδιπλώνεται μέσα μου. Mετά τα Χριστούγεννα, καθώς βαραίνει ο ουρανός, η χαρά μου γίνεται όλο και πιο αργή και η διάθεση μου να αρχίσω πράγματα σε αντίθεση με τις αποφάσεις της Πρωτοχρονιάς λιγοστεύει. Ταυτόχρονα, μέσα μου, σαν να μεγαλώνει ένα κενό που για να το γεμίσω χρειάζομαι περισσότερο ύπνο, περισσότερο ήλιο, περισσότερη τροφή και νερό, περισσότερη αγάπη.

Κάποτε ανησυχούσα για την πτώση της ενέργειας και της διάθεσης μου και πάλευα να συνεχίσω όπως πριν πιέζοντας τον εαυτό μου: μείνε κοινωνική, συνάντησε κόσμο, κάνε πράγματα. Τώρα ξέρω πως όλα αυτά ήταν και ο λόγος που αντιμετώπιζα αυξημένο στρες. Μια φορά ξεκίνησα το τρέξιμο στην ύπαιθρο αρχές Γενάρη: το αποτέλεσμα ήταν ένα κρυολόγημα που με έστειλε στο νοσοκομείο. Μου πήρε χρόνια να κατανοήσω πως οι μήνες αυτοί είναι ένα δοχείο όπου κάτι επωάζεται μέσα μου, όπως και οι σπόροι στην γη.

Η αρχαία γιορτή του Ιμπόλκ, ή αλλιώς ημέρα της Αγίας Μπριγκίτ, έρχεται 1 Φλεβάρη να μας θυμίσει πως σύντομα το φως θα επιστρέψει στην γη. Πρόκειται για προχριστιανική Κέλτικη γιορτή, που την αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί φτάνει ακριβώς έτσι μέσα στο καταχείμωνο, σαν υπόσχεση πως το φως θα νικήσει σύντομα. Κατά την γιορτή αυτή που φτάνει σε εμάς από την Ιρλανδία και την Σκωτία, γιορτάζουμε την πρώτη ημέρα της Άνοιξης παρόλο που η παγωνιά ακόμη σκεπάζει την γη. Άλλωστε η ίδια η ονομασία της γιορτής στα Ιρλανδικά σημαίνει “στην κοιλιά” (i mbolg).

Αυτά τα πρωινά, όταν ανοίγω το πρωί τα παράθυρα και κοιτάζω το χλωμό φως, σκέφτομαι ακριβώς αυτό. Πως βρισκόμαστε μέσα στην κοιλιά. Τα μάτια μου είναι ακόμη βαριά με όνειρα, το σπίτι είναι κρύο και παρακολουθώ τα πουλιά μαζί με τον γάτο μου. Όσα ονειρεύομαι και επιθυμώ ανασαλεύουν κι αυτά σαν τους σπόρους κάτω από την γη, αλλά δεν έχουν ακόμη σώμα. Είναι μια υπόσχεση.

Πέρσι, παραμονές της γιορτής με πολλές αγαπημένες φίλες μαζευτήκαμε γύρω από ένα τραπέζι και γιορτάσαμε όπως οι γυναίκες της Κέλτικης γης, λέγοντας ιστορίες, γελώντας και κάνοντας όνειρα βαθιά μες την νύχτα. Δώσαμε σε αυτά τα όνειρα σάρκα και οστά με τα λόγια μας και φυτέψαμε σπόρους στο χώμα. Όταν ένα πρωινό της Άνοιξης είδα τα μικρά ηλιοτρόπια να ξεπροβάλλουν από την μικρή γλάστρα στην βεράντα, ευχαρίστησα τον χειμώνα και την Μπριγκίτ.

Αυτή την νύχτα πριν το Ιμπολκ που σιμώνει, άναψε κι εσύ ένα κερί και δώσε σάρκα σε όλα τα όμορφα που έρχονται, είτε γράφοντας, είτε μιλώντας σε όσους αγαπάς, είτε φυτεύοντας μερικούς σπόρους. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ, καλωσορίζοντας την Άνοιξη με αυτή την μικρή προσευχή από το βιβλίο Bones & Honey, της Daniele Dulsky.

Άσε τον ήλιο να αστράψει

Σε αυτό το όνειρο που τόσο αγαπάς

Και θα λάμψει πανέμορφο με φτερά στο χρώμα του Ουράνιου Τόξου

Και τη νύχτα που θα πέσει, κοίτα με προσοχή και περηφάνια σαν μάνα γεράκι

Την ευχή σου που θα απλώσει τα φτερά της και θα πετάξει προς το φεγγάρι.