Το τρέμουλο στα χέρια που δεν υπολόγισες

Υπάρχουν δουλειές που δεν φαίνονται δύσκολες με την πρώτη ματιά. Δεν περιλαμβάνουν βαριά σωματική εργασία, δεν απαιτούν στολή, ούτε τον θόρυβο του εργοστασίου. Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος της ημέρας, η εξάντληση δεν είναι σωματική, είναι ψυχική.

Υπάρχουν μέρες που καλείσαι να γίνεις βράχος. Να κρατήσεις την ισορροπία όταν οι γύρω σου αφήνουν πάνω σου το βάρος της αγωνίας, της αδικίας, του φόβου. Πρέπει να παραμείνεις ήρεμος, παρών, καθοδηγητικός. Ο ενδιάμεσος που κρατά το σκοινί όταν όλα γύρω μοιάζουν να καταρρέουν.

Μια τέτοια μέρα ξεκινά με το ημερολόγιο να γράφει στο τέλος της:

«Συνάντηση για λήξη συνεργασίας»

Η απόφαση έχει ληφθεί με επαγγελματικά κριτήρια. Αντικειμενικά, τεκμηριωμένα, αδιάβλητα. Στα χαρτιά, όλα είναι σωστά. Κανένα πρωτόκολλο όμως δεν σε προετοιμάζει για το βάρος αυτής της στιγμής.

Η διαδικασία τηρείται με ακρίβεια. Αξιολόγηση, εξήγηση της απόφασης, καθορισμός επόμενων βημάτων. Όλα με σεβασμό, με ηρεμία και προσεκτική γλώσσα. Κι όμως, κάποια στιγμή, οι λέξεις αρχίζουν να χάνουν το νόημά τους.

Απέναντί σου κάθεται ένας άνθρωπος. Τα χέρια του τρέμουν. Η ανάσα του γίνεται κοφτή. Το βλέμμα του αδειάζει. Κρίση πανικού! Δεν σε προετοιμάζει κανείς για αυτήν. Απλώς συμβαίνει. Και εσύ πρέπει να είσαι εκεί, παρών.

Τη στιγμή εκείνη, καμία επαγγελματική ιδιότητα δεν αρκεί. Δεν υπάρχει «σωστός τρόπος». Υπάρχει μόνο η αληθινή παρουσία. Η ψυχραιμία. Η σιωπηλή δύναμη που σε κρατάει σταθερό. Ένα ποτήρι νερό. Λόγια απλά, σχεδόν ψιθυριστά:

«Ανέπνεε μαζί μου. Αργά. Είσαι ασφαλής»

Μια σιωπή που δεν βαραίνει τον χώρο. Ένα βλέμμα που δεν κρίνει, που λέει «είμαι εδώ» χωρίς λόγια. Όταν η ανάσα ξαναβρίσκει ρυθμό, όταν τα χέρια σταματάνε να τρέμουν, το σημαντικό δεν είναι να ειπωθεί κάτι επαγγελματικό αλλά κάτι ανθρώπινο: «Ξέρω ότι είναι δύσκολο. Δεν είσαι μόνος».

Αυτές οι στιγμές αφήνουν αποτύπωμα όχι μόνο σε όποιον τις βιώνει, αλλά και σε όποιον στάθηκε δίπλα του. Είναι μαθήματα που δεν βρίσκονται σε κανένα εγχειρίδιο. Δεν χωράνε σε KPI. Δεν καταγράφονται σε απολογισμούς.

Η διαχείριση των ανθρώπων και ειδικά η ηγεσία, δεν αφορά μόνο την στρατηγική, τις αποφάσεις και τις διαδικασίες. Απαιτεί αντοχή, ενσυναίσθηση και αληθινή παρουσία. Είναι η ικανότητα να παίρνεις αποφάσεις, αλλά και να διαχειρίζεσαι τον αντίκτυπό τους στους ανθρώπους γύρω σου.

Γιατί πίσω από κάθε επαγγελματικό ρόλο υπάρχει ένας άνθρωπος. Με ανάγκες. Με φόβους. Με αξιοπρέπεια. Εκεί αποκαλύπτεται η ουσία της ευθύνης. Όχι γιατί το επιβάλλει ο ρόλος σου, αλλά γιατί το λέει η καρδιά σου. Γιατί η πραγματική ηγεσία δεν κρύβεται στις αποφάσεις που παίρνεις, αλλά στην ανθρωπιά που δεν χάνεις όταν τις μεταφέρεις.

Είναι η δύναμη να σταθείς, να μείνεις παρών, ψύχραιμος και ανθρώπινος, ακόμα και όταν η στιγμή μοιάζει να σε ξεπερνά. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να προσφέρεις σε κάθε εργαζόμενο. Σε εκείνον που αποχωρεί και σε εκείνον που συνεχίζει μαζί σου.