Τζιν: Ο γιος μου είναι ομοφυλόφιλος και τον αγαπώ

Τον Απρίλη του 1972, η Τζιν Μάνφορντ, μία δασκάλα από τις ΗΠΑ, είδε στην τηλεόραση το γιο της να ξυλοκοπείται επειδή είχε πάρει μέρος σε πορεία υπέρ των ομοφυλόφιλων. Την επόμενη μέρα, εξοργισμένη από την άσκοπη αστυνομική βία, έστειλε ένα γράμμα στην εφημερίδα «New York Post» στο οποίο έγραφε: «Ο γιος μου είναι ομοφυλόφιλος και τον αγαπώ».

Εκείνο τον καιρό, ο Αμερικάνικος Σύνδεσμος Ψυχιατρικής θεωρούσε την ομοφυλοφιλία ψυχική διαταραχή και η δήλωση της Τζιν Μάνφορντ προκάλεσε αντιδράσεις από γονείς, μαθητές αλλά και τη διευθύντρια του σχολείου που δίδασκε. Η Τζιν, όμως, δεν φοβήθηκε κανέναν. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, κατέβηκε μαζί με τον γιο της σε πορεία υπέρ των ομοφυλοφίλων και το πλακάτ που κρατούσε έγραφε: «Γονείς ομοφυλόφιλων ενωθείτε, για να υποστηρίξετε τα παιδιά μας».

Μέχρι τότε, καμία μητέρα δεν είχε πει δημοσίως ότι ο γιος της είναι ομοφυλόφιλος, ούτε είχε βρει το σθένος να υποστηρίξει τη σεξουαλικότητα του παιδιού της. Από εκείνη την ημέρα, όμως, η Τζιν έλαβε δεκάδες γράμματα από γονείς που δήλωναν την αγάπη τους για τα ομοφυλόφιλα παιδιά τους. Το 1973, με πρωτοβουλία της Τζιν, ιδρύθηκε η ομάδα υποστήριξης, «Γονείς, Οικογένειες και Φίλοι Ομοφυλόφιλων» (PFLAG).

Από το 1972 μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια. Μισός αιώνας. Θα υπέθετε κανείς πως όλοι οι γονείς θα ήταν πλέον σαν την Τζιν, αλλά δεν είναι. Τον Αύγουστο του 2005, ένας μπαμπάς από το ευρύτερο περιβάλλον μου είπε για τον νεογέννητο γιο του πως «αν γίνει πο*στης θα τον σφάξει στο γόνατο». Λίγα χρόνια αργότερα, κοντά στο στο 2013-2014, γνώρισα έναν σπουδαίο άνθρωπο που οι γονείς του, για να τον θεραπεύσουν από την ομοφυλοφιλία του, δοκίμασαν φάρμακα, ψυχίατρο και ξύλο. Πριν λίγες μέρες, ένα 22χρονο αγόρι από τη Βραζιλία βιάστηκε, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από τρεις τύπους επειδή ήταν ομοφυλόφιλος.

Ακόμα και τώρα που γράφω, διαβάζω σε διάφορα φόρουμ σχόλια παιδιών που τρέμουν να πουν στους ανθρώπους που τους γέννησαν ότι ερωτεύτηκαν κάποιον/κάποια του ίδιου φύλου, αλλά και γονιών που θεωρούν την ομοφυλοφιλία αρρώστια και αμαρτία. Αυτό που κάποιοι θεωρούμε αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν είναι δουλειά κανενός το ποιον θα ερωτευτούμε και ποιον θα βάλουμε στο κρεβάτι μας, για κάποιους είναι ακόμα θέμα ταμπού.

Η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια. Ο έρωτας δεν είναι αμαρτία. Άρρωστο είναι να μην αποδέχεσαι τους ανθρώπους που ζουν μέσα στο σπίτι σου, στη γειτονιά σου, στον κόσμο που σε φιλοξενεί. Άρρωστο είναι να βρίζεις, να χτυπάς και να εύχεσαι το θάνατο των συνανθρώπων σου για οποιονδήποτε λόγο. Άρρωστο είναι να επικαλείσαι έναν Θεό που κηρύσσει το μίσος. Τέτοιος Θεός, όμως, δεν υπάρχει όσο κι αν επιμένουν κάποιοι. Ακόμα κι αν υπήρχε όμως, καλό θα ήταν να τον καταργήσουμε.

Photo: MetroDC PFLAG