Witchella Stories: Η Πανσέληνος του Ελαφιού και τα Μυστικά της

Πάντα τα αγαπούσα τα φεγγάρια του καλοκαιριού, και όταν φώτιζαν τη θάλασσα όλο περίμενα να δω μια γοργόνα να παίζει στο ασημένιο δρόμο που χάραζαν.

Συχνά συνήθιζα μάλιστα να κατεβαίνω στην ακτή και να κολυμπώ στο μονοπάτι του φεγγαριού χωρίς να αντιλαμβάνομαι πως καθάριζα και φορτιζόμουν σαν κρύσταλλος.

Στην Βόρεια Αμερική ονομάζουν αυτή την πρώτη πανσέληνο του Ιούλη Πανσέληνο του Ελαφιού, καθώς αυτήν την εποχή αρχίζουν να μεγαλώνουν τα νέα κέρατα των αρσενικών ελαφιών – είναι ακόμη μικρά και χνουδωτά, βελουδένια μα τους επόμενους μήνες θα υψωθούν και θα ανθίσουν όπως και οι ευχές μας.

Επειδή όμως ακριβώς κάθε τι που αναπτύσσεται στην φύση κλείνει μέσα του λίγο χάος, έτσι και η κάθε σελήνη που γεμίζει φέρνει και την δική της ενέργεια στην Γη και έχει τα δικά της εντελώς ξεχωριστά μυστικά.

Και αυτή είναι και η μαγεία της Αστρολογίας

Κάθε φορά που κοιτάμε τον Ουρανό τα ουράνια σώματα έχουν διαφορετική θέση και λένε μια ολότελα αλλιώτικη ιστορία. Και οι ιστορίες είναι στην καρδιά τη δημιουργίας.

Αν θες να αλλάξεις τον κόσμο μερικές φορές αρκεί να πεις μια ιστορία. Πάμε λοιπόν να δούμε την ιστορία που έχει να μας πει αυτή η Υπερ-Σελήνη που μόλις ανέτειλε.

Ο Κυβερνήτης του Αιγόκερου είναι ο Κρόνος, ο Βασιλιάς του Χρόνου. Ο Αιγόκερος είναι ένα ζώδιο αρσενικό, πρακτικό και μυρίζει ζώο, και χώμα.

Ο Ήλιος πάλι όπως πάντα τέτοια εποχή βρίσκεται στο Ζώδιο της Καρκίνου. Κι εκεί φωτίζει το νερό, και όσα κολυμπούνε μέσα του: όνειρα, επιθυμίες, όσα λαχταρά η ψυχή σου, μια γυναίκα μισή άνθρωπος μισή ψάρι που τραγουδά στον ουρανό.

Και πως συνδυάζεται λες η γοργόνα και ο Τράγος; Το χώμα και το νερό, για σένα πως εκφράζονται; Η Θεά Σελήνη είναι Κρόνια, ο Απολλώνιος Ήλιος απέναντι της είναι λυρικός κα γεμάτος συναίσθημα. Όλα είναι ανάποδα λοιπόν και ίσως για αυτό να αισθάνθηκες άβολα.

Το άβολο όμως δε είναι απαραίτητα κακό… Ας ρίξουμε λίγο φως

Ίσως να μην το κατάλαβες με τόσους πλανήτες σε Purple Haze, αλλά βρισκόμαστε στο μέσο της χρονιάς. Έρχεται λοιπόν αυτή η σελήνη να σε ρωτήσει «Τι ολοκλήρωσες από αυτά που ονειρεύτηκες στην αρχή αυτού του χρόνου; Ποιοι σε αγκάλιασαν; Και τί σε έθρεψε;».

Κι αφού απαντήσεις, άνοιξε το μπουκάλι με το καλό κρασί, άναψε τρία κεριά και γιόρτασε το σχήμα που έδωσες στο δικό σου χάος! Είμαστε ακόμη ζωντανοί στην σκηνή – ποτέ αυτό δεν είναι λίγο. Κάθε νέο τώρα είναι μια κατάκτηση.

Λέμε ευχαριστώ λοιπόν. Για την αφθονία που μας δόθηκε, για τους φίλους που είναι οι συναισθηματικές ρίζες μας, για ότι και όσα αγαπάμε, που ποτίζουν το εύφορο έδαφος από όπου ξαναγεννιόμαστε.

Και για όσα θα έρθουν, τους νέους έρωτες, τους νέους φίλους, τα νέα σε αγαπώ. Για το Άγριο, μεσοκαλόκαιρο μας. Λέμε ευχαριστώ αυτή την εβδομάδα και καλωσορίζουμε το μέλλον.

Και μετά; Άκου την Ψυχή σου. Τί σε διασκεδάζει; Τί σε κινητοποιεί; Ποια είναι η φυλή σου; Μήπως ήρθε η ώρα να φτιάξεις το δικό σου Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός; Τί χρειάζεται να ξεφορτωθείς για να το πετύχεις;

Την Κυριακή το βράδυ στην πλατεία Νερού είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε με τους δικούς μου αγαπημένους φίλους την super star Florence να ανατέλλει στην σκηνή ταυτόχρονα με την σελήνη και η φωνή της υψώθηκε σαν της Σειρήνας, αλλά τότε δεν το κατάλαβα – μου πήρε λιγάκι χρόνο μιας και βρισκόμαστε σε ένα πεδίο βαρύ, φυσικό.

Χτες βράδυ όμως καθώς στεκόμουν στο μπαλκόνι παρέα με τον Μπόζι και κοιτούσαμε έκθαμβοι αυτό το τεράστιο Ουράνιο σώμα, να ανασηκώνεται κάπως εκτός πορείας, αργά σαν αερόστατο, άρχισα χωρίς να ξέρω γιατί, να τραγουδάω τα λόγια από το Ave Maria.

Η μελωδία πήγαζε από μέσα μου και ήταν αδύνατον να την σταματήσω.