Πόσο μακριά μπορούν να πάνε οι σχέσεις μας;

Εχθές συζητούσα με μια πολύ γλυκιά κυρία. Κάποια στιγμή, μου είπε: «Μου αρέσει να βοηθάω τους άλλους. Κάθε μέρα πηγαίνω για περπάτημα και το κάνω μόνο για μένα, δηλαδή δεν βοηθάω κάποιον μέσα από αυτό που κάνω και έτσι πηγαίνω περπατώντας στους φίλους μου και τους βοηθάω σε ό,τι μου πουν για να προσφέρω και σε κάποιον άλλον κάτι, μου αρέσει να προσφέρω!».

Με συγκίνησε η ανιδιοτέλεια της. Σκέφτηκα πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος όντως αν είχαμε περισσότερους ανθρώπους με την ίδια προθυμία να προσφέρουν. Ακόμα και εμείς οι ψυχοθεραπευτές μιλάμε στους ανθρώπους και τους λέμε θεωρίες του Φρόιντ και του Γιούνγκ και δεν τους μιλάμε για τα βιώματα μας…

Ποιοι είμαστε;

Πώς εμείς ξεπεράσαμε τα δικά μας εμπόδια;

Από πού ερχόμαστε και προς τα πού πηγαίνουμε;

Για να δώσουμε κίνητρο στους ανθρώπους μέσα από τη δική μας προσωπική εμπειρία.

Πιστεύω πως η ανθρωπότητα χρειάζεται περισσότερα αληθινά παραδείγματα και αληθινές προθέσεις. Να μη φοβηθώ να σου πω την ιστορία μου, να μη φοβηθώ να πω αν κάπου έκανα λάθος, να βρω βοήθεια, να βρω αγάπη, στήριξη, συμπαράσταση, αλληλεγγύη.

Όπως είχε πει ο Μάνος Δανέζης σε μια συνέντευξή του, «οι άνθρωποι χρειαζόμαστε περισσότερη αλληλεγγύη και λιγότερη φιλανθρωπία». Φιλανθρωπία σημαίνει είμαι σε ένα ανώτερο επίπεδο και από εκεί γίνομαι φίλος του ανθρώπου, λες και εγώ δεν είμαι άνθρωπος, είμαι κάτι «ανώτερο». Αλληλεγγύη σημαίνει είμαστε ίσοι και σε στηρίζω σαν ίσο με μένα.

Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή των παιδιών αν μεγάλωναν με γονείς που τα ενθαρρύνουν, που τα στηρίζουν και τα εμψυχώνουν για την προσπάθειά τους και όχι μόνο για το καλό αποτέλεσμα. Πώς θα ήταν αν οι γονείς μιλούσαν με αγάπη και προσφορά και μάθαιναν τα παιδιά τους πως αξίζουν σε κάθε σωματικό βάρος, συναισθηματική κατάσταση, ανεξαρτήτως του ποθητού αποτελέσματος κλπ.

Διάβασα κάπου πως «εάν οι σχέσεις μας βασίζονται μόνο στην εξωτερική εμφάνιση και την επιβεβαίωση δεν θα μπορέσουν ποτέ να πάνε πολύ μακριά» και ενώ ίσως το έχω ξανακούσει αυτή τη φορά σαν να άναψε μια λάμπα στο μυαλό μου.

Η κοινωνία μας έχει θεοποιήσει την εμφάνιση, το στυλ, το φαίνεσθαι και κάνει τα πάντα γι’ αυτό, γιατί χωρίς αυτό την έχουν πείσει ότι δεν αξίζει να ανήκει, να αγαπηθεί, να βρει σύντροφο, να πάρει προαγωγή.

Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι κυνηγάμε το φαίνεσθαι γιατί δεν έχουμε μάθει να αξιολογούμε και να αγαπάμε το είναι μας. Προσπαθούμε να μοιάσουμε όλοι και όλες στα πρότυπα ομορφιάς για να νιώθουμε «μέσα», την ασφάλεια του ανήκειν.

Δε νοιαζόμαστε να μάθουμε να μας αγαπάμε, να μας επιτρέπουμε να φάμε το γλυκό, να πάμε διακοπές, να κάνουμε διάλειμμα, να κάνουμε λάθη, να μην ξέρουμε πάντα το επόμενο βήμα, να μην θέλουμε να κάνουμε παιδιά και πολλά πολλά άλλα γιατί έτσι διακινδυνεύουμε να μην ανήκουμε. Έτσι μας έχουν πει.

Κάποια στιγμή με ρώτησαν σε μια συζήτηση: «αν μπορούσες να ψιθυρίσεις στο αφτί όλων των ανθρώπων της γης κάτι τί θα ήταν αυτό;»

Νομίζω πως η απάντηση είναι: «Ώρα να ξυπνήσεις».

Ραντεβού τον Σεπτέμβρη 😉