«Δεν ήθελα να βάλω τέλος στη ζωή μου, ήθελα να σταματήσει ο πόνος»

Δεν έχει σημασία πως η ιστορία που ακολουθεί βρέθηκε στα χέρια μου, σημασία έχει ότι η «Ελευθερία» μου έδωσε τη συγκατάθεσή της να τη δημοσιεύσω. Φυσικά και δεν είναι κάτι απλό να μιλάς «ανοιχτά» κι ας επιμένουμε να λέμε (διαχρονικά) ότι πρέπει να το κάνουμε αυτό στη λογική του αποστιγματισμού της ψυχικής νόσου (και όχι μόνο). Όμως! Για να μιλήσει κανείς ανοιχτά και δη με την ψυχή του τραυματισμένη χρειάζεται να αισθανθεί ασφάλεια, χρειάζεται η απέναντι πλευρά που θέλει να έρθει «δίπλα», «κοντά», να δημιουργήσει «χώρο», να δείξει παρουσία. Και η «παρουσία» καμία φορά σημαίνει και σιωπή. Διακριτική. Ενεργή.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας (10/9), στο magicme επιλέγουμε να μοιραστούμε μαζί σου το δικό μας μήνυμα: Γίνε παρουσία. Γιατί ο κόσμος, οι κοινωνικές ανισότητες, ο αποστιγματισμός της ψυχικής νόσου, τα στερεότυπα δεν αλλάζουν με λόγια, αλλά με την παραδοχή ότι όλα αυτά είναι υπαρκτά και τελικά… πώς μπορούμε να συνυπάρχουμε (πια) όταν κάνουμε ότι «δε βλέπουμε»;

«Ήμουν 32 χρονών όταν σκέφτηκα για πρώτη φορά σοβαρά να βάλω τέλος στη ζωή μου. Το είχα σκεφτεί και στο παρελθόν. Μια, δύο, τρεις… Εξωτερικά, όλα φαινόντουσαν “μια χαρά”: δουλειά, σπίτι, οικογένεια, φίλοι. Μέσα μου όμως, υπήρχε μόνο κενό. Κουβαλούσα χρόνια σιωπής, τραύματα που ποτέ δεν θεώρησα “αρκετά σοβαρά” γιατί είχα μάθει να τα συγκρίνω με άλλους, να τα υποτιμώ, να λέω “υπάρχουν και χειρότερα”.

Η κοινωνία περιμένει από τις γυναίκες να είμαστε δυνατές, ανθεκτικές, μητέρες όλων, φροντιστές χωρίς ανάσα. Όταν λύγισα, δεν ήξερα που να στραφώ χωρίς να νιώσω ντροπή. Μέχρι που μια μέρα, με το σώμα μου να βαραίνει και το μυαλό μου να θολώνει, βρήκα το κουράγιο να πω: “Δεν είμαι καλά, χρειάζομαι βοήθεια.”

Αυτό το μικρό “σπάσιμο” ήταν η αρχή της επανασύνδεσής μου με τον εαυτό μου. Δεν ήταν εύκολο. Χρειάστηκαν θεραπεία, υποστήριξη και πολλές πτώσεις. Αλλά σήμερα ξέρω: Δεν ήθελα να πεθάνω. Ήθελα απλώς να σταματήσει ο πόνος.

Αν κάποια γυναίκα που διαβάζει τώρα αυτό το κείμενο νιώθει ότι δεν αντέχει άλλο, θέλω να της πω ένα πράγμα: Δεν είσαι μόνη. Υπάρχει φως και το αξίζεις. Όχι επειδή πρέπει να γίνεις “καλά”, αλλά επειδή έχεις δικαίωμα να ζήσεις χωρίς ντροπή, χωρίς βάρος, με αλήθεια».

– Ελευθερία, 37 ετών

Ο πόνος της ψυχής είναι εξίσου αληθινός με τον πόνο του σώματος: δεν «περνάει» με το να τον αγνοήσεις. Δεν «λύνεται» με το «έλα μωρέ, θα περάσει». Και ναι, η καλοπροαίρετη συμβουλή μπορεί να πληγώνει όταν δεν υπάρχει χώρος για πραγματική ακρόαση.

Γι’ αυτό, σήμερα, δεν μιλάμε απλώς για πρόληψη. Μιλάμε για παρουσία. Γιατί ο αγώνας ενάντια στην αυτοκτονία, ένα ζήτημα δημόσιας υγείας που θα έπρεπε να του δίνεται δέουσα σημασία (και φυσικά δεν του δίνεται), δεν είναι ένας αγώνας ενάντια στον θάνατο, είναι αγώνας υπέρ της ζωής. Της ζωής με όλη της την ευθραυστότητα, τον φόβο, τον πόνο αλλά και την ελπίδα.

Είμαστε εδώ λοιπόν.

Δεν φοβόμαστε τη σιωπή, την αγκαλιάζουμε αν έχει νόημα και την προωθούμε.

Και φυσικά δεν προσπαθούμε να “διορθώσουμε” καμία ψυχή.

Τη θαυμάζουμε για όλα όσα είναι.

Γραμμή Παρέμβασης για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας: 1018 

Μάθε περισσότερα

υγ. Ας γίνουμε η παρουσία και η ασφάλεια, που ίσως, κάποτε… θα θέλαμε να έχουμε κι εμείς.