Τώρα μαζί με το σπίτι στολίζω και την καρδιά μου

Ένα βράδυ τυλιγμένη με μια αφράτη κουβέρτα στον καναπέ, χάζευα το χριστουγεννιάτικο δέντρο απέναντι μου. Ένα καθόλου συμβατικό χριστουγεννιάτικο δέντρο, στολισμένο κυρίως με φωτογραφίες polaroid και 1000 λαμπάκια. Για εμένα, ένα δέντρο που εκτός από φως εκπέμπει μια ζεστασιά σαν νοερή αγκαλιά.

Παρατηρώντας το –και χαμογελώντας που κατάφερα και φέτος να μη τυλιχτώ σαν κοκορέτσι με τα 30 μέτρα καλώδιο από τα 1000 λαμπάκια– έκανα ένα μικρό ταξίδι στον χρόνο. Τότε που πάλι χάζευα ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο καθόλου συμβατικό…

Τα δέντρα των παιδικών μου χρόνων τα αγαπούσα πάντα γιατί μου κρατούσαν συντροφιά και με έκαναν αυτή τη νοερή αγκαλιά. Πάντα αγαπούσα και τα Χριστούγεννα. Με έβρισκαν σε ένα σπίτι πλούσια στολισμένο, με εμπνευσμένες, έξυπνες και διαφορετικές κάθε χρόνο ιδέες διακόσμησης (εξού και η αντισυμβατικότητα στις επιλογές στολισμού).

Ένα σπίτι γεμάτο από Χριστούγεννα, άδειο όμως από αγάπη. Μια ανάγκη για υποχρεωτική χαρά που όμως δεν βουτούσε πέρα από την επιφάνεια. Το μοναχικό παιδάκι που αγαπούσε τα Χριστούγεννα και έκανε ευχές κάτω από το δέντρο για αγάπη και αγκαλιά, τώρα μαζί με το σπίτι στολίζει και την καρδιά του, την αγκαλιά του και το μέσα του.

Δεν με νοιάζει αν θα είναι όλα στολισμένα γύρω μου, αρκεί να νιώθω ότι οι άνθρωποι είμαστε στολισμένοι μέσα μας. Δεν με νοιάζει αν αγαπάς ή όχι τα Χριστούγεννα. Με νοιάζει να αγαπάς εσένα και τους γύρω σου. Δεν έχει τελικά σημασία αν τα Χριστούγεννα σημαίνουν τα ίδια πράγματα για όλους. Τη μεγαλύτερη σημασία έχει να μην επιβάλουμε στον εαυτό μας και τους γύρω μας τίποτε πέρα από αυτό που αγαπάμε και θέλουμε πραγματικά. Και ας διαφέρει από τους άλλους.

Αν έκανα και τώρα μια ευχή θα ήταν πάλι για αγάπη και αγκαλιά. Αγάπη που πηγάζει από μέσα μας και μεγάλη αγκαλιά σε εμάς. Για να γίνουμε κι εμείς σαν Χριστουγεννιάτικα δέντρα που εκπέμπουν φως και ζεστασιά.