#XMAS_Story by Zoe: Η μαγεία δεν είναι προνόμιο των Χριστουγέννων

Κοιτάζω το τραπέζι με τα φωτάκια πάνω απέναντί μου και θυμάμαι τους γονείς μου να ετοιμάζουν το γιορτινό τραπέζι… Νομίζω εκείνη η χρονιά ήταν η μοναδική που το σπίτι μας είχε τόσο κόσμο και είχα πάρει τόσα δώρα! Ήμουν περίπου δέκα χρονών.

Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα η αγαπημένη μου γιορτή γιατί τα λαμπάκια με έκαναν –σαν παιδί– να μαγεύομαι τόσο που ξεχνούσα τις δύσκολες καταστάσεις στο σπίτι.

Είναι ασυνήθιστο να αναφέρομαι σε κάτι δυσάρεστο όταν πρόκειται να μιλήσω για τις γιορτινές ημέρες, μιας και είναι συνδυασμένες μόνο με χαρά γι’ αυτό λέγονται και «γιορτινές» αλλά τελικά νιώθω πως μας πιέζουμε τόσο πολύ να νιώσουμε έξτρα χαρά εκείνες τις ημέρες και για όλες τις φορές μέσα στο χρόνο που νιώσαμε θλίψη.

Στην οικογένεια μου υπήρχε πάντα θλίψη –λόγω πολλών γεγονότων– που επισκίαζε κάθε γιορτή και σαν ενήλικη έχω καταλάβει πως η θλίψη αυτή πάντα θα βρει τρόπο να μπαίνει στα γιορτινά φώτα και στην πολυκοσμία και στην ενήλικη ζωή μου. Κάποτε με πίεζα να πηγαίνω για ψώνια, να βγαίνω περισσότερο ασυνείδητα για να μη τη δω κατάματα, αλλά πια βρίσκω γαλήνη όταν τη νιώθω και την τιμώ με το να μείνω να την ακούσω.

Το περιβάλλον που μεγαλώνουμε «γράφει» μέσα μας και για να σβήσει πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και όχι να τρέχουμε αντίθετα. Τελικά κατάλαβα πως η μαγεία δεν είναι προνόμιο των Χριστουγέννων γιατί όσο εγώ ακούω τα δύσκολα συναισθήματά μου η μαγεία ξεκλειδώνεται και στην καθημερινότητά μου.

Τα Χριστούγεννα είναι ένας μεγεθυντικός φακός των συναισθημάτων που δεν έχουμε ζήσει μέσα στο χρόνο. Όσο ακούμε τα συναισθήματά μας χωρίς να τα φοβόμαστε, δίνουμε την ευκαιρία στο εσωτερικό μας παιδί να νιώσει τη θαλπωρή της μαγείας πραγματικά, να νιώσει ασφάλεια να γιορτάσει μέσα μας και έτσι να γράψει τις δικές του αναμνήσεις.