#XMAS_Story by Mari: Το τιρκουάζ ακορντεόν

Τριάντα δύο Χριστούγεννα και να ‘μαστε καλά συνεχίζουμε κι αν με ρωτάς στα τόσα δώρα ποιο θυμάμαι πιο πολύ, ή μάλλον καλύτερα δε θα ξεχάσω ποτέ, αυτό ήταν, είναι και θα είναι, το τιρκουάζ ακορντεόν.

Κάθε φορά που επιστρέφω στο πατρικό και στο παιδικό μου δωμάτιο, –καλή ώρα– στέκεται εκεί, απέναντί μου, δίπλα σε μια στοίβα από βιβλία της Σχολής και με κοιτά και το κοιτώ και ενθυμάμαι. Εμένα. Τη μικρή Μάρη. Με τα λευκά της μπαρετάκια και ένα κόκκινο φουστάνι, ετών επτά, σε αυτά ακριβώς τα Χριστούγεννα.

Να ξετυλίγω το «μεγάλο» δώρο των γονιών μου, γεμάτη χαρά και ενθουσιασμό και να συνειδητοποιώ ότι ήταν ΑΥΤΟ. Το τιρκουάζ ακορντεόν που κάθε φορά που περνούσαμε από το παιχνιδάδικο της γειτονιάς χάζευα όλο θαυμασμό, όμως δε ζήτησα ποτέ.

«Ζήτα το και θα σου δοθεί» λένε. Και όσο κοιτάζω το τιρκουάζ ακορντεόν, χαμογελάω πονηρά κι ευγνωμονώ, γιατί χάρη σε αυτό έγινε μέσα μου μια σύναψη μαγική, ήδη από πολύ νωρίς για τον θαυμαστό κόσμο των σχέσεων: Οι άνθρωποί σου, οι πολύτιμοί σου, οι μετρημένοι στα δάχτυλα ενδεχομένως του ενός χεριού, ξέρουν πριν ζητήσεις, γιατί παρατηρούν. Νιώθουν, πριν -καν- νιώσεις, γιατί νοιάζονται. Και το κυριότερο, δίνουν από καρδιάς. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακορντεόν, μελομακάρονα, αγάπη.

Για αυτούς τους μεταξένιους ανθρώπους που είναι φλόγα και φως μαζί, απεριόριστη ευγνωμοσύνη. Μου δείχνουν το δρόμο για το ποια θέλω να είμαι. Και απεριόριστη ευγνωμοσύνη και για το επτάχρονο αυτό κορίτσι, που φαίνεται έπιασε νωρίς το «νόημα»: Η αληθινή μαγεία κρύβεται στα φαινομενικά «αυτονόητα» για κάποιους και ζητούμενα για πολλούς.

Στο ανέλπιστο δώρο, την αγκαλιά, το ζεστό βλέμμα, το αληθινό νοιάξιμο, το μαζί.

Εύχομαι τη νέα χρονιά, όλες και όλοι μαζί να προσπαθήσουμε να κάνουμε τα «αυτονόητα», δεδομένα. Βήμα, βήμα και με χέρια ενωμένα. 

ps. Και όχι, δεν έγινα καμία ακορντεονίστρια βεληνεκούς, πήγα όμως σε μουσικό σχολείο κι εκεί μου δόθηκαν άλλα «δώρα»… Θα τα πούμε κι αυτά στην ώρα τους. Χρόνια πολλά!