#XMAS_Story by Alexandra: 5,4,3,2,1 και η ζωή μου έκανε στροφή 180 μοιρών

Τα φώτα κλείνουν κι ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε τον καινούργιο χρόνο. Εγώ και η αδερφή μου πρέπει να βγούμε στο πλατύσκαλο, στο απόλυτο σκοτάδι, για να κάνουμε ποδαρικό.

5, 4, 3, 2, 1, τα φώτα θα ανάψουν κι εμείς θα δούμε μπροστά μας τα δώρα που υποτίθεται πως μας άφησε ο Αι Βασίλης. Φυσικά, δεν θα τον δούμε να έρχεται λόγω συσκότισης (κι επειδή κινείται σαν αστραπή), αλλά θα είμαστε σίγουρες ότι τον νιώσαμε. Αυτό τουλάχιστον ήταν το σχέδιο των γονιών μου για κείνη τη χρονιά.

Εγώ 5 ετών κι η αδερφή μου 6. Εγώ ατρόμητη βγήκα έξω τρώγοντας έναν κουραμπιέ, η αδερφή μου τρομαγμένη έμεινε μέσα στο σπίτι κολλημένη στο πόδι της μαμάς. Ήμουν μόνη στο σκοτάδι για 5 δευτερόλεπτα, αλλά δεν φοβήθηκα καθόλου. Δεν ένιωθα χτυποκάρδι που θα έρθω σε επαφή με τον γνωστό – άγνωστο Αι Βασίλη, γιατί ήξερα από τότε ότι δεν υπάρχει.

Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, που ένιωθα πως θα έπρεπε να είμαι τρομοκρατημένη αλλά δεν ήμουν, τη θυμάμαι περισσότερο απ’ όλες. Και την θυμάμαι κυρίως σαν αίσθηση. Μια αίσθηση που, όσο αστείο κι αν ακούγεται, με ακολούθησε για χρόνια. Ήταν η αίσθηση του να μην πιστεύεις πουθενά: ούτε στον Αι Βασίλη, ούτε στις νεράιδες, ούτε στη μαγεία, ούτε στα παραμύθια, ούτε στο Θεό, ούτε πουθενά. Η μη πίστη στην παιδική ηλικία, χωρίς να ξέρω το γιατί, μου προκαλούσε πότε πόνο και πότε μια ματαιότητα που μου ‘τρωγε τα σωθικά και πάντα τη γύρευα στα πιο απίθανα μέρη.

Στα 15 και κάτι, κι ενώ συνεχίζαμε (γελώντας πια) την ίδια οικογενειακή παράδοση, βγήκα στο πλατύσκαλο να κάνω ποδαρικό. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, άκουγα τους φίλους και τους συγγενείς να μετρούν αντίστροφα τον χρόνο. 10, 9, 8, 7, 6 και σαν να μου ήρθε επιφοίτηση: δεν πίστεψα ποτέ στον Άγιο Βασίλη ή σε νεράιδες, γιατί ήξερα βαθιά μέσα μου πως ο μόνος που μπορεί να σκορπίζει μαγεία και να κάνει το αδύνατο δυνατό, είναι ο ίδιος άνθρωπος. 5, 4, 3, 2, 1, και η ζωή μου έκανε στροφή 180 μοιρών. 

Η ιστορία μου δεν έχει ούτε μαγεία ούτε αστερόσκονη και είναι μάλλον βαρετή, αλλά εκείνη η επιφοίτηση των 15 μου χρόνων με έκανε να αγαπήσω τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά με πάθος. Την ίδια στιγμή, αγάπησα για πρώτη φορά τον άνθρωπο, το μυαλό του, την καλοσύνη του και την αγάπη που κρύβει μέσα του. Όλα αυτά, δηλαδή, που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Λίγο αργότερα, αγάπησα κι εμένα.