Αν φοβάσαι να χάσεις τον εαυτό σου, δε θα σε βρεις ποτέ

Όταν χάνεις τον εαυτό σου, κερδίζεις πολλά. Όταν κερδίζεις τον εαυτό σου, κερδίζεις περισσότερα

Σου έχει συμβεί ποτέ να χάνεσαι μέσα στις φωνές των άλλων, να αισθάνεσαι ότι σχεδόν όλ@ τριγύρω σου –με καλές προθέσεις, δεν αντιλέγω!– έχουν τη δική τους ατζέντα στη ζωή σου και νιώθεις τόσο θολωμένη που οριακά ξεχνάς ποια είσαι;

Είναι αυτή η περίοδος που αισθάνεσαι ότι όλα όσα έχεις χτίσει, ένα προς ένα διαλύονται σαν καστράκια στην άμμο που τα σβήνει το κύμα, βουλιάζεις, ψάχνεις την ανάσα, αναζητάς βοήθεια μέσα σου αλλά όχι έξω σου, κλείνεσαι, δε θες να ακούσεις άνθρωπο.

Την ίδια αυτή περίοδο που είσαι έτσι “σκοτεινή“, ο περίγυρός σου ανησυχεί και μπαίνει σε νέες τάσεις φωτός, προσπαθεί να σου πάρει μια λέξη, να σε κάνει να νιώσεις καλά, μα να… εσύ όλα αυτά τα βλέπεις σαν “προσδοκίες” και δεν αντέχεις, γίνεσαι απότομη, κλείνεις το τηλέφωνο γρήγορα, κλαις. Κάνεις καλά.

Ποιος σου είπε ότι γεννήθηκες για να ικανοποιείς τις προσδοκίες των άλλων;

Αν έτσι το εκλαμβάνεις, ως προσδοκίεςκαι “υπόγειες απαιτήσεις“, κλείνεις το τηλέφωνο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Κατεβάζεις ρολά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μένεις με τον εαυτό σου και μαθαίνεις να αντέχεις αυτήν του την πλευρά… χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν μπορείς να αντέξεις αυτό, μπορείς να αντέξεις τα πάντα.

“Μα στεναχωρώ τη μαμά μου και δε μπορώ…”, “Ανησυχούν οι δικοί μου, φοβούνται μήπως χρειάζομαι κάτι και δεν τους το λέω”, “Δεν αντέχω να με ακούει έτσι η κολλητή μου, το αγόρι μου, ο συνεργάτης μου, ο Μάκης, ο Γιώργος, η Κούλα, η Ρούλα…”

Και τι; Θα υποκριθείς;

Να σου πω εγώ πριν πολλά, πολλά χρόνια όταν είχα μπει σε αυτό το μάτριξ και δεν άντεχα στη σκέψη ότι θα στεναχωρήσω κάποιον άρα προσποιούμουν ότι “όλα είναι καλά” με όλες μου τις δυνάμεις –που τότε δεν είχα και πολλές– τι πάθαινα; Κρίσεις πανικού. Επαναλαμβανόμενες. Καθημερινές. Πίστεψέ με, σκληρές.

Άσ’ το, δεν ωφελεί… εκτός αν συνειδητά θες να βγεις off. Your choice και πάω πάσο.

Ξέρεις τι ωφελεί; Να μείνεις όντως με την πάρτη σου και να αγκαλιάσεις το κουβάρι σου. Να αντιληφθείς το πως έφτασες εδώ. Να ξεμπλέξεις την πραγματικότητα ως έχει με την κακή ψυχολογία σου (που καλώς την έχεις) και που δυστυχώς σου λέει πράγματα που δεν ισχύουν και νομίζεις πως αυτά είναι και όντως η πραγματικότητά σου…

Και όλα αυτά να γίνουν στο χρόνο σου. Όχι με ατζέντα. Όχι με to do list 1,2,3. Εσύ εδώ χρειάζεται να πεις “Ναι” σε εσένα. Ναι σε εσένα που αυτή τη στιγμή δε σε αντέχεις…! Δε θέλει ψυχαναγκασμό, πάρε το χρόνο σου, δικός σου είναι.

Όταν νιώθεις συναισθηματικά ράκος φίλη, δεν έχει πιο κάτω

Και δε θα σου πω να πάρεις ένα σάκο του μποξ, να εκτονωθείς, θα σου πω όμως πως ό,τι σε βοηθά να εκφράσεις τον κόσμο σου να το κάνεις. Εγώ ας πούμε ξεκίνησα πάλι να ζωγραφίζω, τυχαίο;!

Μίλησε όπου θες, όπως θες και όταν το θες. Δε χρειάζεται να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν. Ένα απλό “Δεν είμαι καλά, αλλά δεν θέλω και να το συζητήσω” είναι οκ για τους ανθρώπους σου, θα καταλάβουν. Σε παρακαλώ όμως μην υποκριθείς… Μην εγκληματήσεις εναντίον σου για χάρη κανενός.

Όταν χάνεις τον εαυτό σου, κερδίζεις πολλά. Κι αν δεν τον χάσεις, δε θα τον κερδίσεις ποτέ στη version του που σου αξίζει να ζεις και να υποστηρίζεις και προς τα έξω.

Έρχεται ο καιρός που θα γίνει και αυτό φίλη, είσαι στο path.

Είπαμε, αν αντέχεις να σε βιώνεις έτσι, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα!

Κι αν για κάποιο λόγο μπορείς να καταφέρεις τα πάντα είναι γιατί κάποτε… έχασες μια για πάντα αυτό που νόμιζες τότε αληθινό εαυτό σου…

Stay in your Magic love,

XXX

Μάρη